Tim Knol - Days
Het debuut van Tim Knol zal vorig jaar niemand ontgaan zijn. De jonge singer-songwriter uit Hoorn werd liefdevol omarmd door de vaderlandse muziekpers en mocht meerdere malen zijn opwachting maken in De Wereld Draait Door, dat inmiddels voor Nederlandse muzikanten een vergelijkbare status heeft als Top Pop in de jaren 70 gehad moet hebben. Er viel weinig tot niets af te dingen op alle positieve aandacht voor de muziek van Tim Knol. Zijn debuut was en is een hele sterke plaat vol tijdloze singer-songwriter muziek, die zowel binnen als buiten de landsgrenzen de concurrentie met gelijkgestemden aan kon. De titelloze debuutplaat leverde Tim Knol de vergelijking op met onder andere Gram Parsons, Neil Young en Bob Dylan; vergelijkingsmateriaal waarvan een debuterend singer-songwriter eigenlijk alleen maar kan en mag dromen. Hoewel de muziek van Tim Knol hoorbaar was beïnvloedt door de platenkast van zijn ouders, hoorde ik ook wel wat eigentijds (lees: iets van Wilco) in de muziek van Tim Knol, wat zijn debuut alleen maar mooier en indrukwekkender maakte. In het persbericht bij de nieuwe plaat geeft zijn platenmaatschappij aan dat Tim Knol de platenkast van zijn ouders dit keer met rust heeft gelaten en zich heeft geconcentreerd op zijn eigen iPod. Days klinkt inderdaad wat moderner dan Knol’s debuut, maar gelukkig is het geen totaal andere plaat geworden, wat de conclusie rechtvaardigt dat ook de iPod van Tim Knol niet vies is van klassiekers uit vervlogen tijden. Op Days laat Tim Knol zich wederom bijstaan door zijn live-band, die nog altijd wordt aangevoerd door voormalig Darryl-Ann lid Anne Soldaat en opvallend hecht klinkt. Hoewel Days anders klinkt dan Knol’s debuut spelen invloeden uit de countryrock en singer-songwriter muziek uit de jaren 70 nog altijd een rol van betekenis, maar hiernaast hebben andere invloeden aan terrein gewonnen, waarvan ik vooral de invloeden uit het solowerk van Paul McCartney opvallend vind. Days klinkt niet als een plaat waar lang aan gesleuteld of lang over nagedacht is, wat de kwaliteit alleen maar ten goede is gekomen. Op zijn tweede plaat klinkt Tim Knol fris en onbevangen en lacht het leven hem toe. Days is vooral een eigentijds klinkende singer-songwriter plaat, maar ook voorzichtige uitstapjes richting Britpop, wat stevigere songs (waarin je bijna The Stones aan het werk hoort) en pure Excelsior pop (Johan, Daryll-Ann) worden niet geschuwd en komen uitstekend uit de verf. Days laat op alle terreinen groei horen en dat is gezien het niveau van Tim Knol's debuut een hele knappe prestatie. Op Days klinkt de zang van Tim Knol overtuigender, speelt zijn band hechter en gedecideerder, is het muzikale palet gevarieerder en zijn de songs van Tim Knol volwassener en aansprekender. Tim Knol heeft al met al een plaat afgeleverd die de overgebleven critici de mond zal snoeren en de singer-songwriter al op 20-jarige leeftijd schaart onder de grote singer-songwriters van eigen bodem. Erwin Zijleman
Het debuut van Tim Knol zal vorig jaar niemand ontgaan zijn. De jonge singer-songwriter uit Hoorn werd liefdevol omarmd door de vaderlandse muziekpers en mocht meerdere malen zijn opwachting maken in De Wereld Draait Door, dat inmiddels voor Nederlandse muzikanten een vergelijkbare status heeft als Top Pop in de jaren 70 gehad moet hebben. Er viel weinig tot niets af te dingen op alle positieve aandacht voor de muziek van Tim Knol. Zijn debuut was en is een hele sterke plaat vol tijdloze singer-songwriter muziek, die zowel binnen als buiten de landsgrenzen de concurrentie met gelijkgestemden aan kon. De titelloze debuutplaat leverde Tim Knol de vergelijking op met onder andere Gram Parsons, Neil Young en Bob Dylan; vergelijkingsmateriaal waarvan een debuterend singer-songwriter eigenlijk alleen maar kan en mag dromen. Hoewel de muziek van Tim Knol hoorbaar was beïnvloedt door de platenkast van zijn ouders, hoorde ik ook wel wat eigentijds (lees: iets van Wilco) in de muziek van Tim Knol, wat zijn debuut alleen maar mooier en indrukwekkender maakte. In het persbericht bij de nieuwe plaat geeft zijn platenmaatschappij aan dat Tim Knol de platenkast van zijn ouders dit keer met rust heeft gelaten en zich heeft geconcentreerd op zijn eigen iPod. Days klinkt inderdaad wat moderner dan Knol’s debuut, maar gelukkig is het geen totaal andere plaat geworden, wat de conclusie rechtvaardigt dat ook de iPod van Tim Knol niet vies is van klassiekers uit vervlogen tijden. Op Days laat Tim Knol zich wederom bijstaan door zijn live-band, die nog altijd wordt aangevoerd door voormalig Darryl-Ann lid Anne Soldaat en opvallend hecht klinkt. Hoewel Days anders klinkt dan Knol’s debuut spelen invloeden uit de countryrock en singer-songwriter muziek uit de jaren 70 nog altijd een rol van betekenis, maar hiernaast hebben andere invloeden aan terrein gewonnen, waarvan ik vooral de invloeden uit het solowerk van Paul McCartney opvallend vind. Days klinkt niet als een plaat waar lang aan gesleuteld of lang over nagedacht is, wat de kwaliteit alleen maar ten goede is gekomen. Op zijn tweede plaat klinkt Tim Knol fris en onbevangen en lacht het leven hem toe. Days is vooral een eigentijds klinkende singer-songwriter plaat, maar ook voorzichtige uitstapjes richting Britpop, wat stevigere songs (waarin je bijna The Stones aan het werk hoort) en pure Excelsior pop (Johan, Daryll-Ann) worden niet geschuwd en komen uitstekend uit de verf. Days laat op alle terreinen groei horen en dat is gezien het niveau van Tim Knol's debuut een hele knappe prestatie. Op Days klinkt de zang van Tim Knol overtuigender, speelt zijn band hechter en gedecideerder, is het muzikale palet gevarieerder en zijn de songs van Tim Knol volwassener en aansprekender. Tim Knol heeft al met al een plaat afgeleverd die de overgebleven critici de mond zal snoeren en de singer-songwriter al op 20-jarige leeftijd schaart onder de grote singer-songwriters van eigen bodem. Erwin Zijleman