New York Dolls - Dancing Backward In High Heels
De New York Dolls maakten in 1973 en 1974 twee platen die hun tijd ver vooruit waren. Op New York Dolls (1973) en Too Much Too Soon (1974) vond de band uit New York zonder zich dit te beseffen de punk uit. Toen het patent op deze nieuwe muzieksoort een paar jaar later werd verleend bestond de band al niet meer en gingen anderen aan de haal met het succes dat de New York Dolls toe kwam. Mede dankzij de inspanningen van fan van het eerste uur Morrissey kwamen de New York Dolls in 2004 weer bij elkaar. Uiteraard zonder gitarist Johnny Thunders die in 1991 overleed en ook zonder de eveneens overleden drummer en bassist van het eerste uur. David Johansen and Syl Sylvain waren wel van de partij en zijn dit nog steeds. De afgelopen jaren brachten de New York Dolls twee aardige studioplaten en twee minstens even aardige live-platen uit. De magie van de eerste twee platen van de band ontbrak misschien, maar slechte platen waren het zeker niet. Dat geldt in nog sterkere mate voor het onlangs verschenen Dancing Backward In High Heels. Op Dancing Backward In High Heels wordt de plek van de niet te vervangen Johnny Thunders opgevuld door voormalig Blondie-gitarist Frank Infante, maar groot is zijn rol niet. Op Dancing Backward In High Heels doen Johansen voor de afwisseling eens niet hun best om het geluid van de eerste twee New York Dolls platen te reproduceren, maar gaan ze terug naar de invloeden die hun jeugd bepaalden. Op de nieuwe plaat van de New York Dolls is plaats voor invloeden uit de rock, blues, gospel, doo wop en vooral soul en spelen saxofoon, andere blazers, strijkers en keyboards een voornamere rol dan de gitaar. Dancing Backward In High Heels is hierdoor een stuk ingetogener dan de vorige platen van de band, maar uitgeblust klinken de New York Dolls geen moment. Op Dancing Backward In High Heels doen David Johansen and Syl Sylvain eens precies waar ze zelf zin in hebben en niet hetgeen dat op basis van inmiddels 37 en 38 jaar oude platen van ze wordt verwacht. Het pakt uitstekend uit. De nieuwe plaat van de New York Dolls bevat een aantal prima songs die zeer overtuigend worden gebracht. Zowel in vocaal, instrumentaal als productioneel opzicht overtuigt de plaat van de eerste tot de laatste track en mede door het ontspannen geluid maakt de plaat een oprechtere indruk dan zijn twee voorgangers. De New York Dolls van 2011 zijn al lang niet meer de New York Dolls van 1973, maar pretenderen dit nu ook niet meer. Johansen en Sylvain dragen een lange geschiedenis met zich mee, maar het is voor het eerst niet langer een zware last. Dancing Backward In High Heels is de plaat die de Stones nooit meer zullen maken. Wat mij betreft een enorme verrassing. Erwin Zijleman
De New York Dolls maakten in 1973 en 1974 twee platen die hun tijd ver vooruit waren. Op New York Dolls (1973) en Too Much Too Soon (1974) vond de band uit New York zonder zich dit te beseffen de punk uit. Toen het patent op deze nieuwe muzieksoort een paar jaar later werd verleend bestond de band al niet meer en gingen anderen aan de haal met het succes dat de New York Dolls toe kwam. Mede dankzij de inspanningen van fan van het eerste uur Morrissey kwamen de New York Dolls in 2004 weer bij elkaar. Uiteraard zonder gitarist Johnny Thunders die in 1991 overleed en ook zonder de eveneens overleden drummer en bassist van het eerste uur. David Johansen and Syl Sylvain waren wel van de partij en zijn dit nog steeds. De afgelopen jaren brachten de New York Dolls twee aardige studioplaten en twee minstens even aardige live-platen uit. De magie van de eerste twee platen van de band ontbrak misschien, maar slechte platen waren het zeker niet. Dat geldt in nog sterkere mate voor het onlangs verschenen Dancing Backward In High Heels. Op Dancing Backward In High Heels wordt de plek van de niet te vervangen Johnny Thunders opgevuld door voormalig Blondie-gitarist Frank Infante, maar groot is zijn rol niet. Op Dancing Backward In High Heels doen Johansen voor de afwisseling eens niet hun best om het geluid van de eerste twee New York Dolls platen te reproduceren, maar gaan ze terug naar de invloeden die hun jeugd bepaalden. Op de nieuwe plaat van de New York Dolls is plaats voor invloeden uit de rock, blues, gospel, doo wop en vooral soul en spelen saxofoon, andere blazers, strijkers en keyboards een voornamere rol dan de gitaar. Dancing Backward In High Heels is hierdoor een stuk ingetogener dan de vorige platen van de band, maar uitgeblust klinken de New York Dolls geen moment. Op Dancing Backward In High Heels doen David Johansen and Syl Sylvain eens precies waar ze zelf zin in hebben en niet hetgeen dat op basis van inmiddels 37 en 38 jaar oude platen van ze wordt verwacht. Het pakt uitstekend uit. De nieuwe plaat van de New York Dolls bevat een aantal prima songs die zeer overtuigend worden gebracht. Zowel in vocaal, instrumentaal als productioneel opzicht overtuigt de plaat van de eerste tot de laatste track en mede door het ontspannen geluid maakt de plaat een oprechtere indruk dan zijn twee voorgangers. De New York Dolls van 2011 zijn al lang niet meer de New York Dolls van 1973, maar pretenderen dit nu ook niet meer. Johansen en Sylvain dragen een lange geschiedenis met zich mee, maar het is voor het eerst niet langer een zware last. Dancing Backward In High Heels is de plaat die de Stones nooit meer zullen maken. Wat mij betreft een enorme verrassing. Erwin Zijleman