Seasick Steve - You Can't Teach An Old Dog New Tricks
De nieuwe plaat van Seasick Steve luistert naar de fraaie titel You Can’t Teach An Old Dog New Tricks. Seasick Steve is inderdaad al aardig op leeftijd (hij viert dit jaar zijn 71e verjaardag) en het van zijn vorige platen bekende kunstje mag inmiddels als bekend worden beschouwd. De pas een paar jaar geleden doorgebroken Seasick Steve speelt op zijn platen bluesy riffs op twee zelfbouw gitaren (waarvan er een is uitgerust met slechts één snaar, terwijl de andere er drie telt), voegt hier wat eenvoudige percussie (op een oud blik) aan toe en maakt het af met een stem die minstens 50 jaar op een dieet van zware shag en whisky is gezet. Dit doet hij ook op You Can’t Teach An Old Dog New Tricks, maar toch klinkt deze plaat anders dan zijn voorgangers. De oude hond uit Oakland, California, heeft wel degelijk een nieuw trucje geleerd en het is er een om in te lijsten. You Can’t Teach An Old Dog New Tricks is uitgebracht op het label van voormalig White Stripes voorman Jack White, maar het is een andere muzikant wiens naam de meeste aandacht trekt, namelijk die van Led Zeppelin bassist John Paul Jones. Jones is een van een aantal muzikanten die op deze plaat te horen is, waardoor de muziek van Seasick Steve net iets rijker klinkt dan op de voorgangers van de plaat. Het is een bewering die meteen gerelativeerd moet worden, want Seasick Steve houdt het nog altijd behoorlijk sober en smerig. Ook op You Can’t Teach An Old Dog New Tricks trekt Seasick Steve weer wat extra zelfbouw gitaren uit de kast en ze klinken allemaal even bijzonder. En allemaal even rauw. Waar Seasick Steve zich in eerste instantie beperkte tot het vertolken van de blues, is het muzikale palet dat hij bestrijkt de afgelopen jaren veelkleuriger geworden. Ook You Can’t Teach An Old Dog New Tricks bevat weer muzikale uitstapjes in meerdere richtingen, al blijft het vertolken van de blues de belangrijkste missie van Seasick Steve. Waar de vorige platen van Seasick Steve van een gelijkwaardig niveau waren, laat You Can’t Teach An Old Dog New Tricks op allerlei terreinen groei horen. De gitaarriffs zijn net wat meedogenlozer, de vocalen nog wat doorleefder en de songs beter. Het zijn misschien maar kleine stapjes, maar het levert wel een plaat op die over de hele linie genomen beter is dan zijn voorgangers. Seasick Steve is Seasick Steve gebleven, maar is, om maar eens een hele foute term te gebruiken, gegroeid naar Seasick Steve 2.0. De Amerikaan heeft zelf aangeven dat het leven wat hem betreft bij 70 begint en zet dit kracht bij met een plaat die in eerste instantie misschien niet eens zo heel veel indruk maakt, maar je uiteindelijk toch te pakken heeft. Een fraai nieuw trucje van Seasick Steve dat naar veel meer smaakt. Erwin Zijleman
De nieuwe plaat van Seasick Steve luistert naar de fraaie titel You Can’t Teach An Old Dog New Tricks. Seasick Steve is inderdaad al aardig op leeftijd (hij viert dit jaar zijn 71e verjaardag) en het van zijn vorige platen bekende kunstje mag inmiddels als bekend worden beschouwd. De pas een paar jaar geleden doorgebroken Seasick Steve speelt op zijn platen bluesy riffs op twee zelfbouw gitaren (waarvan er een is uitgerust met slechts één snaar, terwijl de andere er drie telt), voegt hier wat eenvoudige percussie (op een oud blik) aan toe en maakt het af met een stem die minstens 50 jaar op een dieet van zware shag en whisky is gezet. Dit doet hij ook op You Can’t Teach An Old Dog New Tricks, maar toch klinkt deze plaat anders dan zijn voorgangers. De oude hond uit Oakland, California, heeft wel degelijk een nieuw trucje geleerd en het is er een om in te lijsten. You Can’t Teach An Old Dog New Tricks is uitgebracht op het label van voormalig White Stripes voorman Jack White, maar het is een andere muzikant wiens naam de meeste aandacht trekt, namelijk die van Led Zeppelin bassist John Paul Jones. Jones is een van een aantal muzikanten die op deze plaat te horen is, waardoor de muziek van Seasick Steve net iets rijker klinkt dan op de voorgangers van de plaat. Het is een bewering die meteen gerelativeerd moet worden, want Seasick Steve houdt het nog altijd behoorlijk sober en smerig. Ook op You Can’t Teach An Old Dog New Tricks trekt Seasick Steve weer wat extra zelfbouw gitaren uit de kast en ze klinken allemaal even bijzonder. En allemaal even rauw. Waar Seasick Steve zich in eerste instantie beperkte tot het vertolken van de blues, is het muzikale palet dat hij bestrijkt de afgelopen jaren veelkleuriger geworden. Ook You Can’t Teach An Old Dog New Tricks bevat weer muzikale uitstapjes in meerdere richtingen, al blijft het vertolken van de blues de belangrijkste missie van Seasick Steve. Waar de vorige platen van Seasick Steve van een gelijkwaardig niveau waren, laat You Can’t Teach An Old Dog New Tricks op allerlei terreinen groei horen. De gitaarriffs zijn net wat meedogenlozer, de vocalen nog wat doorleefder en de songs beter. Het zijn misschien maar kleine stapjes, maar het levert wel een plaat op die over de hele linie genomen beter is dan zijn voorgangers. Seasick Steve is Seasick Steve gebleven, maar is, om maar eens een hele foute term te gebruiken, gegroeid naar Seasick Steve 2.0. De Amerikaan heeft zelf aangeven dat het leven wat hem betreft bij 70 begint en zet dit kracht bij met een plaat die in eerste instantie misschien niet eens zo heel veel indruk maakt, maar je uiteindelijk toch te pakken heeft. Een fraai nieuw trucje van Seasick Steve dat naar veel meer smaakt. Erwin Zijleman