Het uit Seattle afkomstige Band Of Horses leverde de afgelopen jaren een drietal cd’s af, die bijzonder warm werden onthaald door zowel de critici als een brede groep muziekliefhebbers. Onlangs verscheen de vierde plaat van de band, Mirage Rock, en dit keer lijken de eerste reacties wat minder positief. Dit heeft vooral te maken met het feit dat Band Of Horses op haar nieuwe plaat niet kiest voor vernieuwing, maar vast houdt aan het inmiddels van de band bekende concept. Ik heb daar de vorige keren niet over geklaagd en doe dat ook dit keer niet. Band Of Horses maakt al sinds haar debuut Everything All The Time uit 2006 muziek die zich vooral heeft laten inspireren door de countryrock van Neil Young en Gram Parsons met vervolgens als extraatje een vleugje Beach Boys en indierock en dat doet de band eigenlijk nog steeds. In de loop der jaren is de muziek van de band uit Seattle wel iets toegankelijker geworden en bovendien is het snufje grungerock van de thuisbasis in de loop der jaren vrijwel helemaal verdwenen, maar na beluistering van Mirage Rock vind ik dat de verschillen ook weer niet moeten worden overdreven. Dat de muziek in vergelijking met de vorige plaat (Infinite Arms uit 2010) opeens saai en berekenend zou zijn geworden gaat er bij mij niet in. Ik vond en vind Infinite Arms een fantastische plaat, die niet onder deed voor de eerste twee platen, en vind Mirage Rock tot dusver helemaal niets minder. Net als een band als Kings Of Leon is de muziek van Band Of Horses de afgelopen jaren zoals gezegd wel wat toegankelijker geworden zodat de kleine podia zijn verruild voor grote zalen en stadions, maar als je het mij vraagt klinkt het nog altijd bijzonder lekker. Net als op de vorige platen worden songs met wat meer rockinvloeden afgewisseld door songs met wat meer countryinvloeden en op beide terreinen kan Band Of Horses uitstekend uit de voeten. Mirage Rock is een plaat die met één been in het verleden en met één been in het heden staat en dat levert buitengewoon aangename muziek op, die aan de ene kant bekend in de oren klinkt en aan de andere kant iets toevoegt aan alle fraaie invloeden uit het verleden. De wat stevigere songs zijn dit keer duidelijk in de minderheid, wat mogelijk de invloed is van de legendarische producer Glyn Johns (die werkte met uiteenlopende grootheden, maar vooral bekend is van The Eagles), maar dat vind ik geen probleem zolang het prima songs oplevert. Hier en daar lijkt het zelfs wel wat op de muziek van The Eagles, maar is dat een probleem? Ik vind van niet. Door de veel minder positieve reacties op Mirage Rock heb ik de plaat voor het schrijven van de recensie veel vaker dan gebruikelijk voorbij laten komen, maar ik vind het nog steeds een hele leuke en lekkere cd vol tijdloze Amerikaanse rockmuziek. Wat mij voor mij geldt, geldt vast voor meer muziekliefhebbers. Ga dus niet af op alle negatieve recensies en luister gewoon lekker zelf (dat kan direct onder dit bericht). Net als ik heb gedaan. Erwin Zijleman
