Ik vraag me al jaren af wat er bij de familie Wainwright in het water zit, maar vrees dat we daar nooit antwoord op gaan krijgen. Feit is dat we de laatste jaren bestookt worden met goede platen van Wainwright telgen als Rufus, Martha en Lucy, terwijl ondertussen ook vader Loudon nog vrolijk mee doet. Na de prima plaat van Rufus eerder dit jaar, is het nu weer de beurt aan Martha. Come Home To Mama is de echte opvolger van het inmiddels al weer vier jaar oude en veelgeprezen I Know You're Married But I've Got Feelings Too (Sans Fusils, Ni Souliers, à Paris: Martha Wainwright's Piaf Record uit 2009 beschouwen we maar even als een tussendoortje). Het is een plaat met een opvallend geluid, dat weer flink afwijkt van het geluid op de eerste twee platen van Martha Wainwright. Waar broer Rufus eerder dit jaar op de proppen kwam met een wat minder overdadig klinkende plaat (na meerdere platen die verzopen in pathos en barok), kiest Martha op Come Home To Mama juist voor een wat voller en hier en daar zelfs wat pompeuzer geluid. Het is een geluid dat niet direct is te vergelijken met het theatrale geluid dat Rufus zo lang heeft omarmd. Op Come Home To Mama kiest Martha Wainwright in veel songs voor een rockgeluid dat zo lijkt weggelopen uit de jaren 70. Dat is een opvallende en gewaagde keuze, maar het pakt als je het mij vraagt uitstekend uit. Martha Wainwright laat op Come Home To Mama horen dat ze is uitgegroeid tot een veelzijdige singer-songwriter die in meerdere genres uit de voeten kan. Net als bijvoorbeeld Aimee Mann kan ze moeiteloos schakelen tussen wat stevigere songs en wat meer ingetogen songs en net als Aimee Mann maakt ze muziek die buitengewoon aangenaam en volstrekt tijdloos is. Martha Wainwright is vergeleken met haar eerste twee platen veel beter gaan zingen en verrast meerdere malen met bijzonder mooie vocalen vol emotie. Met name in de tracks waarin Martha Wainwright het verworven moederschap of juist het verlies van haar moeder (Kate McGarrigle) bezingt, staat het kippenvel dik op je armen, maar eigenlijk hebben alle songs op de plaat wel iets te bieden. Ik vond Martha Wainwright tot dusver een wat ruw en ongepolijst talent. Dat had op haar eerste twee platen zeker zijn charmes, maar als fraai gepolijste diamant klinkt ze nog veel beter. Ik had het geluk om Come Home To Mama al weken geleden in mijn bezit te krijgen en kan inmiddels concluderen dat de derde plaat van Martha Wainwright na de aangename verrassing bij eerste beluistering alleen maar beter is geworden. Met Come Home To Mama schaart Martha Wainwright zich definitief onder de grote vrouwelijke singer-songwriters en levert ze bovendien één van de betere platen af die dit jaar in het genre is verschenen. Net als broer Rufus eerder dit jaar dwingt Martha Wainwright met haar nieuwe plaat heel veel respect af. Nu Lucy weer. Erwin Zijleman
