Ik heb in de lente van 2010 wel een tijdje geworsteld met het debuut van de Britse Ellie Goulding. Ellie Goulding is absoluut een getalenteerd zangeres, maar is zeker niet vies van uiterst hitgevoelige popmuziek, wat het beoordelen van haar muziek tot een lastige exercitie maakte. Uiteindelijk viel ik toch voor het vocale vuurwerk van de Britse en omarmde ik uiteindelijk nagenoeg alle aanstekelijke electropopliedjes op Lights. Inmiddels is ook de tweede plaat van Ellie Goulding verschenen, Halcyon. Halcyon gaat in grote lijnen door waar Lights zo’n tweeënhalf jaar geleden eindigde. Dat betekent dat ook de tweede plaat van Ellie Goulding vol staat met lichtvoetige popliedjes, maar het betekent ook dat er op Halcyon fantastische gezongen wordt. Voor mij bleef de worsteling van twee jaar geleden dit keer uit. Ik was direct bij eerste beluistering overtuigd van de kwaliteiten van Halcyon en ben de plaat sindsdien alleen maar meer gaan waarderen. Dat ligt voor een belangrijk deel aan de vocale capaciteiten van Ellie Goulding. Goulding beschikt over een ongelooflijk bereik en kan zowel ingetogen zingen als stevig uithalen, waardoor haar stem steeds weer anders klinkt maar altijd imponeert. Halcyon heeft echter veel meer te bieden dan geweldige vocalen. In instrumentaal opzicht valt er verschrikkelijk veel te beleven op de plaat. Zeker wanneer synths en beats het geluid van Ellie Goulding bepalen kom je oren te kort om alle details op te pikken. Het loont wel de moeite om deze details er uit te pikken, want dan pas hoor je hoe vaak Ellie Goulding zich buiten de gebaande paden van de electropop begeeft en hoe makkelijk ze haar concurrenten het nakijken geeft, bijvoorbeeld door te flirten met verantwoorde folkpop of rijk georkestreerde gothic pop. Net als op Lights neemt Ellie Goulding ook op Halcyon zo nu en dan gas terug, wat popmuziek oplevert die ver buiten de grenzen van de electropop gewaardeerd zal worden, maar ook de veel voller klinkende stukken zijn niet zo eenvormig als ze in eerste instantie lijken. Muziekliefhebbers die niets moeten hebben van hitgevoelige elektronische popmuziek zullen waarschijnlijk geen chocola kunnen maken van Halcyon, maar voor een ieder die niet vies is van een aanstekelijk popliedje op zijn tijd, valt er op de tweede cd van Ellie Goulding heel veel te genieten. Een zangeres met zo’n goede stem en zoveel goede ideeën kan veel meer dan ze op Halcyon laat horen, maar vergis je niet in deze plaat. Aan de oppervlakte zie je misschien niet meer dan het prachtige glinsterlaagje dat op de plaat is aangebracht, maar hoe dieper je graaft hoe meer spanning en avontuur je tegen komt. Het maakt van Halcyon uiteindelijk een even verleidelijke als ongrijpbare plaat. Erwin Zijleman
