De Britse muzikant Jake Bugg werd in de lente van 1994 geboren als Jake Edwin Kennedy. De jonge Jake kreeg al vanaf jonge leeftijd Britse en Amerikaanse popmuziek in grote hoeveelheden met de paplepel ingegoten en dat komt er nu allemaal uit. Jake Bugg is pas 18, maar levert een debuut af dat zomaar uit zou kunnen groeien tot een klassieker. Jake Bugg maakt op zijn debuut geen geheim van zijn inspiratiebronnen, maar gooit deze vervolgens op zo’n grote en energieke hoop dat de muziek van de muzikant uit Nottingham behoorlijk imponerend is. De plaat opent met een track die klinkt als Bob Dylan en Donovan die samen de punk uitvinden, maar trekt vervolgens een spoor door een aantal decennia popmuziek van uitsluitend de allergrootsten. Dat begint bij de folk van Woody Guthrie en de rock ’n roll en rockabilly van Eddie Cochran en Buddy Holly uit de jaren 50, komt via The Beatles en The Kinks uit bij de folkies en singer-songwriters uit de late jaren 60 en vroege jaren 70, om vervolgens via Oasis en The La’s uit te komen bij The White Stripes en de jonge Britse folkies uit het heden. De muziek die Jake Bugg maakt klinkt volstrekt tijdloos en lijkt uit meerdere decennia te stammen, maar omdat de Brit ook altijd een eigentijdse draai geeft aan zijn muziek is het debuut van Jake Bugg veel meer dan een trip down Memory Lane. De plaat opent met een aantal aanstekelijke uptempo songs, maar wanneer Jake Bugg vervolgens gas terug neemt maakt hij nog veel meer indruk. Bugg heeft een wat krasserig stemgeluid dat af en toe wel wat doet denken aan de jonge Dylan, maar net als bij Dylan is de discussie over de zangkwaliteiten van Jake Bugg een zinloze discussie. De songs van de Brit hebben je immers binnen de kortste keren te pakken en zorgen met name in de wat meer ingetogen delen keer op keer voor kippenvel. Ik was in eerste instantie bang dat het effect van de plaat van Jake Bugg snel zou zijn uitgewerkt en ik vervolgens toch weer zou grijpen naar meesterwerken uit vervlogen tijden, maar dat is niet het geval. Het debuut van de Brit heeft iedere keer wanneer je de plaat beluistert iets memorabels en urgents en groeit nog lang door. Er zijn meer jonge muzikanten die muziek uit een ver verleden laten herleven en er ook nog eens een eigen draai aan geven, maar er zijn niet veel muzikanten die met deze muziek een net zo onuitwisbare indruk maken als Jake Bugg doet met zijn debuut. Jake Bugg sleept op indrukwekkende wijze het beste uit een aantal decennia popmuziek naar het heden en levert een plaat af die alles heeft wat een klassieker moet hebben. Het is maar de vraag of Jake Bugg bestand zal zijn tegen de enorme druk die een debuut als dit met zich mee brengt, maar deze briljante plaat neemt niemand hem meer af. Erwin Zijleman
