De Australische band Tame Impala verraste precies twee jaar geleden op haar debuut Innerspeaker met een dosis psychedelica die zo leek weggelopen uit de jaren 60. Het duurde bij mij wel even voor het kwartje viel, maar toen het eenmaal was gevallen was er ook geen houden meer aan. Tame Impala toerde de afgelopen jaren met bands als MGMT en The Black Keys, dus ik had op de tweede plaat van de band, Lonerism, eerlijk gezegd een wat toegankelijker en moderner geluid verwacht. Gelukkig zijn mijn verwachtingen niet uitgekomen. Lonerism gaat immers verder waar Innerspeaker twee jaar geleden ophield en laat eerder een experimenteler dan een toegankelijker geluid horen. Direct in de openingstrack keert Tame Impala, mede door de aan John Lennon herinnerende vocalen, terug naar de muziek van The Beatles in hun meest psychedelische jaren en dat blijkt een inspiratiebron die vaker terugkeert op Lonerism. Tame Impala doet vervolgens wel haar eigen ding met de invloeden uit het verre verleden, bijvoorbeeld door vervreemdende percussie of flink wat elektronica toe te voegen. Alle invloeden die ik twee jaar geleden noemde (naast The Beatles onder andere Cream, The Jimi Hendrix Experience, Pink Floyd en Yes) komen ook dit keer voorbij, maar toch is Lonerism geen kopie van Innerspeaker. Vergeleken met het debuut van de band zijn de songs beter uitgewerkt en is de impact van de muziek van Tame Impala groter geworden. De Australiërs produceerden de plaat zelf, maar vertrouwden voor de mix op de van Flaming Lips en Mercury Rev bekende Dave Fridmann, die wel weet hoe een psychedelische plaat moet klinken. Lonerism neemt je direct vanaf de eerste noten mee terug naar de jaren 60 en laat horen hoe een jamsessie met leden van The Beatles, Pink Floyd, Cream en Yes zou hebben geklonken. Lonerism is het ene moment heerlijk zweverig, maar kan ook stevig rocken of behoorlijk complexe en aan progrock rakende muziek voorschotelen. Van platen als Lonerism moet je er niet teveel hebben, maar omdat de Australiërs met kop en schouders boven de concurrentie uit steken is dit er een om te omarmen. Aan Innerspeaker heb ik twee jaar geleden heel lang moeten wennen, maar uiteindelijk haalde de plaat mijn jaarlijstje. Lonerism had me vrijwel onmiddellijk te pakken, dus het plekje in de jaarlijst heb ik maar alvast gereserveerd. Er zijn meerdere bands die teruggrijpen op de psychedelische muziek uit de jaren 60, maar er zijn maar heel weinig bands die platen afleveren van het niveau van Lonerism van Tame Impala. Lonerism is een prachtige en heerlijke luistertrip. Erwin Zijleman
