Eels - Wonderful, Glorious
Een nieuwe plaat van Eels ontsnapt met geen mogelijkheid aan de vergelijking met het inmiddels al weer bijna 17 jaar oude droomdebuut Beautiful Freak. Dat is aan de ene kant logisch, want Beautiful Freak was en is een plaat die nauwelijks is te overtreffen. Het is aan de andere kant ook onredelijk, zeker wanneer je je bedenkt dat Eels in de 17 jaar tussen Beautiful Freak en het heden bijna alleen maar hele goede platen heeft gemaakt, waarvan er een aantal best in de schaduw van Beautiful Freak mogen staan. Wonderful, Glorious, de nieuwe plaat van de band rond E, oftewel Mark Everett, ga ik daarom voor de afwisseling eens niet vergelijken met Beautiful Freak. Het is, als ik goed heb geteld, de tiende studioplaat van Eels en de opvolger van het in 2010 verschenen Tomorrow Morning, dat samen met Hombre Lobo: 12 Songs of Desire uit 2009 en het eveneens in 2010 uitgebrachte End Times deel uit maakte van een aardedonkere trilogie, waarin Mark Everett zijn hart luchtte (niet zo verwonderlijk gezien zijn heftige leven, overigens prachtig beschreven in de fraaie autobiografie Things The Grandchildren Should Know). Ook op Wonderful, Glorious bekijkt Mark Everett het leven weer niet door een roze bril, al is de plaat wat minder zwaar dan zijn voorgangers en zijn er zelfs een aantal, zeker voor Eels begrippen, lichtvoetige momenten. Wonderful, Glorious bevat ook een aantal behoorlijk heftige tracks, die doen denken aan de muziek op Hombre Lobo. Het is grappig dat zeker de wat steviger aangezette tracks op Wonderful, Glorious in België momenteel worden vergeleken met de muziek van Tom Waits, terwijl de vergelijking met het eigen dEUS eigenlijk veel meer voor de hand ligt (al is de vergelijking met Tom Waits met name voor de openingstrack niet onzinnig). De muziek van Eels laat zich uiteindelijk natuurlijk het best vergelijken met de muziek uit het eigen verleden, waarbij dit keer meerdere albums uit het verleden naar voren treden, waaronder met name Hombre Lobo. Wonderful, Glorious bevat een aantal rauwe en wat gruizige tracks met een meer band georiënteerd geluid, maar klinkt hier en daar ook voorzichtig funky en af en toe zelfs zonnig. Op Wonderful, Glorious domineren de up-tempo songs, maar gelukkig is er ook weer ruimte voor een aantal donkere ballads zoals alleen Eels die kan maken. Wonderful, Glorious is uiteindelijk een lekker afwisselende plaat met heel veel songs die ruim boven de middelmaat uit stijgen. Alleen een band als Eels krijgt het voor elkaar om in één song te klinken als The Rolling Stones, The Beach Boys en The Stranglers, maar uiteindelijk toch te eindigen als Eels. Een knappe plaat, waarover ik uiteindelijk maar één ding kan zeggen: Wonderful, Glorious! Erwin Zijleman
Een nieuwe plaat van Eels ontsnapt met geen mogelijkheid aan de vergelijking met het inmiddels al weer bijna 17 jaar oude droomdebuut Beautiful Freak. Dat is aan de ene kant logisch, want Beautiful Freak was en is een plaat die nauwelijks is te overtreffen. Het is aan de andere kant ook onredelijk, zeker wanneer je je bedenkt dat Eels in de 17 jaar tussen Beautiful Freak en het heden bijna alleen maar hele goede platen heeft gemaakt, waarvan er een aantal best in de schaduw van Beautiful Freak mogen staan. Wonderful, Glorious, de nieuwe plaat van de band rond E, oftewel Mark Everett, ga ik daarom voor de afwisseling eens niet vergelijken met Beautiful Freak. Het is, als ik goed heb geteld, de tiende studioplaat van Eels en de opvolger van het in 2010 verschenen Tomorrow Morning, dat samen met Hombre Lobo: 12 Songs of Desire uit 2009 en het eveneens in 2010 uitgebrachte End Times deel uit maakte van een aardedonkere trilogie, waarin Mark Everett zijn hart luchtte (niet zo verwonderlijk gezien zijn heftige leven, overigens prachtig beschreven in de fraaie autobiografie Things The Grandchildren Should Know). Ook op Wonderful, Glorious bekijkt Mark Everett het leven weer niet door een roze bril, al is de plaat wat minder zwaar dan zijn voorgangers en zijn er zelfs een aantal, zeker voor Eels begrippen, lichtvoetige momenten. Wonderful, Glorious bevat ook een aantal behoorlijk heftige tracks, die doen denken aan de muziek op Hombre Lobo. Het is grappig dat zeker de wat steviger aangezette tracks op Wonderful, Glorious in België momenteel worden vergeleken met de muziek van Tom Waits, terwijl de vergelijking met het eigen dEUS eigenlijk veel meer voor de hand ligt (al is de vergelijking met Tom Waits met name voor de openingstrack niet onzinnig). De muziek van Eels laat zich uiteindelijk natuurlijk het best vergelijken met de muziek uit het eigen verleden, waarbij dit keer meerdere albums uit het verleden naar voren treden, waaronder met name Hombre Lobo. Wonderful, Glorious bevat een aantal rauwe en wat gruizige tracks met een meer band georiënteerd geluid, maar klinkt hier en daar ook voorzichtig funky en af en toe zelfs zonnig. Op Wonderful, Glorious domineren de up-tempo songs, maar gelukkig is er ook weer ruimte voor een aantal donkere ballads zoals alleen Eels die kan maken. Wonderful, Glorious is uiteindelijk een lekker afwisselende plaat met heel veel songs die ruim boven de middelmaat uit stijgen. Alleen een band als Eels krijgt het voor elkaar om in één song te klinken als The Rolling Stones, The Beach Boys en The Stranglers, maar uiteindelijk toch te eindigen als Eels. Een knappe plaat, waarover ik uiteindelijk maar één ding kan zeggen: Wonderful, Glorious! Erwin Zijleman