Jenn Grant - The Beautiful Wild

Met de vorige maand op deze BLOG besproken platen van Rob Lutes, Amelia Curran en Nancy Dutra hebben we al drie Canadese platen van wereldklasse binnen. Nummer vier heeft zich inmiddels ook aangediend, want The Beautiful Wild van Jenn Grant is als je het mij vraagt een plaat om te koesteren. De singer-songwriter uit Halifax trok al eerder de aandacht met drie uitstekende platen (Orchestra For The Moon, Echoes en Honeymoon Punch), maar overtreft zichzelf nu op alle fronten met The Beautiful Wild. Jenn Grant betoverde op haar vorige platen met een ingetogen of net wat meer aangekleed folkgeluid, maar imponeert op The Beautiful Wild met een veelzijdig en aanmerkelijk lichtvoetiger geluid. Wat direct opvalt bij beluistering van The Beautiful Wild is de bijzonder mooie stem van Jenn Grant. De Canadese singer-songwriter heeft flink wat soul, een mooi rauw randje en een stem die het uitstekend doet in wat meer folky of rootsy songs. Heel af en toe heeft het wel wat van Adele (dit is me bij de vorige platen van Jenn Grant niet opgevallen), maar persoonlijk vind ik Jenn Grant een stuk beter dan de Britse die momenteel zo veel succes oogst. Jenn Grant doseert immers beter en laat bovendien horen over meerdere klankkleuren te beschikken, waardoor The Beautiful Wild niet snel zal gaan vervelen. The Beautiful Wild bevat een aantal songs waarin invloeden uit de soulpop domineren, maar Jenn Grant blijkt ook niet vies van folkpop, rootspop en wat puurdere soul, inclusief blazers. Als ze dan ook nog eens Kate Bush naar de kroon steekt of op geheel eigen wijze Survivor’s Eye Of The Tiger naar haar hand zet, weet je dat je te maken hebt met een buitengewoon veelzijdig en bijzonder getalenteerd zangeres. Veelzijdigheid is leuk, maar het moet natuurlijk wel goed uitpakken. In het geval van Jenn Grant pakt het voortreffelijk uit. Op The Beautiful Wild verandert alles wat Jenn Grant aanraakt in goud. Het ene moment vermaakt ze met radiovriendelijke soulpop, het volgende moment word je geraakt door één van de hoogvliegers in het rootssegment aan het werk, om vervolgens kippenvel te krijgen van de door Jenn Grant vertolkte pure soul. Voor de liefhebbers van rootsmuziek is het waarschijnlijk wel even wennen. Jenn Grant hield zich op haar vorige platen redelijk aan de conventies van de Amerikaanse rootsmuziek, maar lapt deze nu aan haar laars. Is dat erg? Nee, wat mij betreft niet. Jenn Grant slaat op The Beautiful Wild vele nieuwe wegen in, maar het spoor loopt geen enkele keer dood. Ze schuwt de radiovriendelijke pop weliswaar niet, maar doet hierbij geen concessies wanneer het gaat om de kwaliteit. The Beautiful Wild overtuigt in eerste instantie vooral door de hoogstaande vocalen, maar uiteindelijk moet je concluderen dat Jenn Grant toch ook een serie verdomd goede liedjes heeft afgeleverd. Het dwingt bij mij in ieder geval flink wat respect af. Erwin Zijleman