Palma Violets - 180

John Landau zag als muziekjournalist eens een jonge Bruce Springsteen spelen en schreef vervolgen dat hij de toekomst van de rock 'n roll had gezien. Wat John Landau één keer overkwam, overkomt de gemiddelde Britse muziekjournalist minstens één a twee keer per jaar. Keer op keer heeft de Britse muziekpers de volgende grote Britse band gezien, maar helaas zit er vrijwel nooit meer een band tussen die zich uiteindelijk kan scharen onder de grote namen uit het verleden. Ook de afgelopen maanden draait de Britse hypemachine op volle toeren en dit keer moet Palma Violets uit Londen de toekomst van de Britse rockmuziek veilig gaan stellen. De Britse muziekpers baseerde de grootse voorspellingen tot dusver op één prima single, maar inmiddels ligt ook het debuut van de band in de winkel. Ik begon met een gezonde dosis scepsis aan de beluistering van 180, maar moet inmiddels toegeven dat de plaat behoorlijk veel indruk heeft gemaakt. Dat betekent natuurlijk niet dat 180 zich kan meten met de beste platen van de grote bands uit de geschiedenis van de Britse rockmuziek (denk aan het rijtje, The Beatles, The Stones, The Kinks, The Who, The Clash, The Jam en vooruit The Libertines). 180 is een debuut van een stel jonge honden en dat hoor je. Het niveau op 180 is niet constant en zo nu en dan rammelt het allemaal net wat teveel, maar het debuut van Palma Violets is ook een plaat die overloopt van belofte. In muzikaal opzicht is Palma Violets niet zo heel ver verwijderd van de muziek van The Libertines, al is de invloed van de garagerock uit de 60s en de invloed van de grote Britse bands uit deze periode op 180 groter dan op de platen van The Libertines. Palma Violet maakt op haar debuut lekkere rauwe gitaarrock met een psychedelisch randje die is verpakt in aanstekelijke songs. De meeste songs op de plaat blijven na één keer hangen, waardoor beluistering van 180 een steeds aangenamere ervaring wordt. Palma Violets vertrouwt niet alleen op de gitaren en gooit er af en toe ook een heerlijk zeurend orgeltje tegenaan dat herinneringen oproept aan de muziek van The Inspiral Carpets. 180 laat zich hierdoor beluisteren als een roller coaster ride langs de geschiedenis van de Britse rockmuziek. Het is een ritje dat niet over de hele linie comfortabel is, maar uiteindelijk is het oordeel positief. Palma Violets laat op 180 horen dat de leden van de band hun klassiekers kennen, maar ze doen vervolgens hun eigen ding met alle invloeden uit dit rijke verleden. 180 is geen klassieker in de dop, maar is wel een plaat die het maken van klassiekers in de toekomst mogelijk maakt. Of Palma Violets de toekomst van de Britse rockmuziek is zal de tijd moeten leren, maar op basis van de kwaliteit van 180 acht ik de band uit Londen zeker niet kansloos. Erwin Zijleman