Dean Wareham - Dean Wareham

Dean Wareham werd geboren in Nieuw Zeeland, maar verhuisde op jonge leeftijd naar de Verenigde Staten, waar hij in 1987 de band Galaxie 500 oprichtte. Galaxie 500 zou uiteindelijk grote invloed hebben op de ontwikkeling van genres als slowcore en dreampop, maar is helaas de grote afwezige in menig goed gevulde platenkast. Ook de volgende band van Dean Wareham, Luna, was altijd goed voor juichende recensies, maar kreeg in brede kring nooit de erkenning die het zo verdiende. Nadat ook het doek was gevallen voor Luna, bleef Dean Wareham over met Luna bassiste Britta Phillips. In eerste instantie als geliefden, maar later ook als het duo Dean & Britta, dat een viertal bijzonder mooie platen afleverde en hierop voortborduurde op de gloriejaren van Lee Hazlewood en Nancy Sinatra en natuurlijk op de muziek van Galaxie 500 en Luna. 27 jaar na het oprichten van Galaxie 500 komt Dean Wareham met zijn eerste soloplaat op de proppen. Het is een soloplaat die geen titel heeft meegekregen en die inmiddels al weer een aantal weken in de winkel ligt. Tot dusver krijgt de plaat niet veel aandacht, maar dat zal Dean Wareham zo langzamerhand wel gewend zijn. Het is voor de zoveelste keer doodzonde, want de eerste soloplaat van Dean Wareham is een bijzonder mooie plaat. Het is een plaat die zich laat beluisteren als een samenvatting van alles dat Dean Wareham de afgelopen drie decennia op muzikaal gebied heeft gedaan. Het solodebuut van Dean Wareham verwijst naar de dromerige en zich langzaam voortslepende muziek van Galaxie 500, heeft de prachtige gitaarlijnen van de muziek van Luna en bevat ook flink wat raakvlakken met de stemmige platen die Wareham samen met Britta Phillips maakte. De eerste soloplaat van Dean Wareham staat vol met popliedjes die je na één keer horen dierbaar zijn. De ene keer zonnig en dromerig, de volgende keer melancholisch en stemmig. Het zijn twee kanten van Dean Wareham die de muziek van zijn vorige bands bepaalden en ook op zijn solodebuut grote invloed hebben. Het zijn ook twee kanten die ik allebei zeer kan waarderen. Is het solodebuut van Dean Wareham een foutloze plaat? Nee, dat niet. De track die wel erg aan New Order doet denken (Holding Patterns), inclusief bijna valse zang, slaat de plank flink mis en zo zijn er nog wel twee tracks die ik net wat minder vind dan de rest, maar het resterende zestal songs is als je het mij vraagt bovengemiddeld goed en levert de kwaliteit die we inmiddels van Dean Wareham mogen verwachten. Het is grappig dat na 27 jaar nog altijd volop invloeden van The Velvet Underground zijn te horen in de muziek van Dean Wareham, maar Dean Wareham heeft er inmiddels een heel muzikaal universum omheen gebouwd. Zijn eerste soloplaat is een bijzonder knappe plaat. Verplichte kost voor een ieder die de man al bijna 30 jaar hoog heeft zitten en mogelijk de start van een lange en rijke muzikale ontdekkingsreis voor een ieder die de vorige levens van Dean Wareham (nog) niet kent. Erwin Zijleman