Smoke Fairies - Smoke Fairies

Smoke Fairies, het Britse duo bestaande uit Katherine Blamire en Jessica Davies, wist me een jaar of vier geleden compleet in te pakken met het fraaie Through Low Light And Trees. Op deze plaat begon het tweetal bij de Britse folk uit de jaren 70, maar sleepte het er zoveel invloeden bij dat het predicaat Britse folk uiteindelijk maar slechts ten dele van toepassing bleek. Ik zie nu pas dat Smoke Fairies twee jaar geleden al met de opvolger van Through Low Light And Trees op de proppen kwam (Blood Speaks), maar deze plaat is me om onduidelijke redenen ontgaan. Daar ga ik me in een later stadium nog wel eens druk om maken, want onlangs verscheen de titelloze vierde plaat van het Britse duo, dat de afgelopen jaren ook veel tijd heeft doorgebracht in de Verenigde Staten en Canada. Of het daar mee te maken heeft weet ik niet, maar de vierde plaat van Smoke Fairies klinkt nog een stuk minder Brits dan de plaat die ik vier jaar geleden op deze BLOG omarmde. De veelzijdigheid is gelukkig gebleven. De plaat opent met een track die herinnert aan Californische pop uit de jaren 70, maar kiest vervolgens voor een donker geluid waarin stemmige elektronica een fraaie ondergrond biedt voor de mooie stemmen van het tweetal. Ook dit geluid wordt niet vast gehouden, want Smoke Fairies citeert ook uit de wereldvreemde 80s pop van het 4AD label, uit het oeuvre van Kate Bush, om vervolgens toch weer terug te keren naar de Amerikaanse popmuziek uit met name de jaren 70. Smoke Fairies is niet vies van pure pop, houdt van folky songs, schuwt uitstapjes richting rock niet en overgiet haar toch al zo bijzondere muziek graag met een psychedelisch sausje. De veelzijdige instrumentatie kleurt steeds weer prachtig bij de mooie stemmen van Katherine Blamire en Jessica Davies, waarbij het niet zoveel uit maakt of wordt gekozen voor organische instrumenten of elektronica. Het zijn stemmen die het zonder de hulp van de ander redden, die elkaar fraai kunnen versterken of die kunnen worden gecombineerd in harmonieën die toch weer herinneren aan de hoogtijdagen van de Britse folk. Smoke Fairies haalt haar invloeden uit een aantal decennia popmuziek, maar slaagt er ook bijna altijd in om eigentijds te klinken. Het maakt van de vierde plaat van het duo een legpuzzel die weinig houvast lijkt te bieden, maar uiteindelijk passen de stukjes op meerdere manieren in elkaar. Het siert het duo dat het niet alleen kiest voor de toegankelijke popmuziek die zomaar een breed publiek zou kunnen veroveren, maar dat het ook steeds andere wegen in slaat. Ik vind het daarom bijna onmogelijk om deze plaat in een hokje te duwen en ook vergelijken is lastig, al is het maar omdat niets heel lang stand houdt. Het is knap hoe Smoke Fairies steeds weer anders weet te klinken, maar uiteindelijk toch een consistente plaat aflevert. Het is een plaat die op heel veel manieren overtuigt en je daarom snel dierbaar wordt, ook al is het niet altijd even makkelijk om deze plaat te voorzien van het juiste etiket, al is dat meer een probleem voor de criticus dan voor de luisteraar. Erwin Zijleman