Rodney Crowell - Tarpaper Sky

De Amerikaanse singer-songwriter Rodney Crowell zou zo langzamerhand toch een grootheid in het genre moeten zijn, maar desondanks lees ik veel te weinig over de man’s nieuwe plaat Tarpaper Sky. Rodney Crowell werd geboren in 1950 en maakt sinds het eind van de jaren 70 muziek. Crowell heeft de pech dat hij in de jaren 80 en 90 moest opboksen tegen de gevestigde namen in het genre en bovendien in een periode waarin Amerikaanse rootsmuziek beduidend minder aandacht en waardering kreeg dan op het moment. Veel van de betere platen van Rodney Crowell ontbreken daarom in menige platenkast, waaronder de mijne. Ik heb Rodney Crowell zelf pas ontdekt via het geweldige The Houston Kid uit 2001, maar moet direct bekennen dat ik Crowell pas vorig jaar weer oppikte, toen het fraaie, samen met Emmylou Harris (voor wie Crowell in  het verleden werkte als gitarist en songwriter) gemaakte, Old Yellow Moon verscheen. Old Yellow Moon werd vorig jaar overladen met positieve recensies en dat was net zozeer de verdienste van Rodney Crowell als de verdienste van de wel in brede kring omarmde Emmylou Harris. Op Tarpaper Sky moet Rodney Crowell het weer in zijn uppie en met aanzienlijk minder aandacht doen. Dat laatste is natuurlijk jammer, maar in het eerste slaagt hij glansrijk. Rodney Crowell omringt zich op Tarpaper Sky met de muzikanten waarmee hij al decennia speelt, waardoor de plaat hecht en geïnspireerd klinkt. Crowell is een uitstekend songwriter en heeft zich bovendien ontwikkeld tot een prima zanger. De songs van Rodney Crowell waren in het verleden vaak veelzijdig en dat geldt ook weer voor de songs op Tarpaper Sky. Crowell kan uit de voeten met rootsrock waarvoor Springsteen zich zeker niet zou schamen, maakt ingetogen en doorleefde rootsmuziek met invloeden uit de folk en de country, grijpt terug op de rock ’n roll en rockabilly uit de jaren 50, kan Johnny Cash naar de kroon steken in een ballad die je bij de strot grijpt of verleidt met een prachtig duet met miskend talent Shannon McNally. De muzikanten die Rodney Crowell op Tarpaper Sky omringen zetten een prachtig warm geluid neer en dit geluid past prima bij de mooie stem van Rodney Crowell. Crowell begint de pensioengerechtigde leeftijd te naderen en dat hoor je. Zijn stembanden hebben inmiddels een ruw randje en een net wat minder groot bereik, maar dit maakt de stem van de singer-songwriter uit Houston, Texas, eigenlijk alleen maar mooier en indringender. Wanneer ik Tarpaper Sky beluister, begrijp ik niet dat Rodney Crowell niet al lang is omarmd als een van de aanvoerders van de rootsmuzikanten van zijn generatie. Crowell schrijft songs die je direct weten te raken en die je direct bij blijven en hij vertolkt ze stuk voor stuk met hart en ziel. Tarpaper Sky is hierdoor een rootsplaat van een niveau waarvan de meeste jonkies alleen maar kunnen dromen en een niveau dat de meeste van zijn generatiegenoten al lang niet meer weten te benaderen. Na één keer horen was ik verkocht en sindsdien is Tarpaper Sky eigenlijk alleen maar beter en imposanter geworden. Ik geef direct toe dat ik de muziek van Rodney Crowell zelf ook lang niet altijd op de juiste waarde heb geschat, maar na Tarpaper Sky laat ik Rodney Crowell niet meer los. Dat zouden meer liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek moeten doen. Erwin Zijleman