Doug Tuttle - Doug Tuttle

Nog geen tien seconden. Het is de tijd die Usain Bolt nodig heeft voor het afleggen van 100 meter. Het is ook de tijd die Amerikaanse muzikant Doug Tuttle nodig heeft om je bijna 50 jaar mee terug te nemen in de tijd. Het titelloze solodebuut van Doug Tuttle is een plaat die hij zelf overigens liever niet had gemaakt. Samen met zijn partner Rachel Neveu vormde Tuttle een aantal jaren de band Mmoss. Mmoss maakte naar verluid twee briljante platen, maar toen de relatie tussen Doug Tuttle en Rachel Neveu op de klippen liep, zonk ook Mmoss naar de bodem. Ik heb de platen van Mmoss inmiddels beluisterd, maar vind de eerste soloplaat van Doug Tuttle persoonlijk een paar klassen beter. Liefdesverdriet doet vervelende dingen met de gemiddelde mens, maar doet mooie dingen met de gemiddelde muzikant; het blijkt maar weer. In muzikaal opzicht neemt Doug Tuttle je mee terug naar de jaren 60 en 70. De invloeden die Doug Tuttle in zijn muziek verwerkt beperken zich niet tot enkele namen. De naam van het oude Pink Floyd duikt meerder keren op, maar Doug Tuttle is ook niet vies van invloeden uit de West Coast pop en is evenmin bang voor een bijna eindeloos durende gitaarsolo, die weer wat aan Neil Young doet denken. Doug Tuttle maakt op zijn debuut songs die je makkelijk benevelen. Het is een heerlijke plaat om bij onderuit te zakken en even alles te vergeten, maar het is ook een plaat die je bij iedere beluistering uitnodigt om nog wat dieper te graven in de vele lagen waaruit de muziek van Doug Tuttle bestaat. Als je goed luistert hoor je dat Doug Tuttle veel meer doet dan het reproduceren van psychedelica uit vervolgen tijden. Zo voegt hij op slimme wijze invloeden uit de lo-fi toe aan zijn muziek, klinken de gitaren soms net wat gruiziger dan destijds gebruikelijk en zijn hier en daar opvallende samples verstopt. Net als je denkt dat Doug Tuttle misschien toch beter past in het hokje neo-psychedelica, komt de Amerikaan weer op de proppen met een track die je in één keer naar het weiland van Woodstock slingert, om je vervolgens met een fantastische gitaarsolo weer tien jaar verder in de tijd af te leveren. Na alle keren dat ik het debuut van Doug Tuttle heb beluisterd weet ik nog steeds niet welke kant van de plaat ik nu prefereer; het wegdromen is even lekker als het uitpluizen van alle bijzonderheden. Nu zijn er de afgelopen jaren heel veel platen in dit genre verschenen, maar het debuut van Doug Tuttle springt er wat mij betreft bovenuit. Allereerst door de prachtige instrumentatie, waarin vooral de stokoude orgeltjes meedogenloos verleiden, hiernaast door de subtiele wijze waarop modernere invloeden zijn verwerkt in de muziek van Doug Tuttle en tenslotte door de hele bijzondere sfeer die deze plaat oproept. Laat het debuut van Doug Tuttle uit de speakers knallen of door de koptelefoon komen en je bent even in een totaal andere wereld. Het is een wereld waarin ik niet altijd zou willen vertoeven, maar zo op zijn tijd wil ik echt niet anders dan mezelf volledig onderdompelen in het warme bad van Doug Tuttle. Erwin Zijleman