Eels - The Cautionary Tales of Mark Oliver Everett

Het is knap hoe Mark Oliver Everett inmiddels al 18 jaar prachtige platen weet te maken als Eels. Het zijn platen die altijd zullen worden vergeleken met het niet te overtreffen debuut Beautiful Freak uit 1996, maar iedere keer ben ik weer verbaasd hoe dichtbij Mark Oliver Everett, ook bekend als E, komt. Dat deed hij vorig jaar met het verrassend veelzijdige en dynamische Wonderfoul, Glorious en dat doet hij nu met het meer ingetogen The Cautionary Tales Of Mark Oliver Everett. The Cautionary Tales Of Mark Oliver Everett is naar verluid een zeer persoonlijke plaat, maar persoonlijk zie ik in de teksten niet zoveel met zijn vorige platen, waarbij ook al flink wat persoonlijk leed voorbij kwam. Vergeleken met het bij vlagen rockende of zelfs funky Wonderful, Glorious, kiest The Cautionary Tales Of Mark Oliver Everett vooral voor zeer ingetogen en over het algemeen melancholisch en stemmig klinkende songs. Akoestische gitaar, incidenteel breed uitwaaierende elektrische gitaren, piano en strijkers bepalen voor een belangrijk deel het geluid op de nieuwe plaat van Eels. The Cautionary Tales Of Mark Oliver Everett lijkt een plaat zonder opsmuk, maar dit is deels schijn. Er is hoorbaar veel aandacht besteed aan de fraaie instrumentatie en ook de zang op de plaat is mooi verzorgd. Na het uitbundige Wonderful, Glorious lijkt The Cautionary Tales Of Mark Oliver Everett in eerste instantie een erg sobere en sombere plaat, maar dat valt erg mee. Op de nieuwe plaat van Eels domineren weliswaar de meer ingetogen en zich in een lager tempo voortslepende songs, maar iedere song klinkt net wat anders en bovendien is er ook op deze plaat beperkt ruimte voor een meer uptempo en wat vrolijkere klanken. The Cautionary Tales Of Mark Oliver Everett grijpt, meer dan de afgelopen paar platen, terug op het vroege werk van Eels. Hier en daar hoor ik flink wat van Beautiful Freak, maar het uit 2005 stammende Blinking Lights And Other Revelations biedt misschien nog wel meer aanknopingspunten. Mark Oliver Everett heeft in het verleden al zo vaak verrast met bijzondere muziek dat dit inmiddels bijna onmogelijk is, maar toch is ook de nieuwe plaat van Eels zeker geen herhalingsoefening. Hoewel ik best gecharmeerd was van de wat stevigere en voller klinkende platen die Eels de afgelopen jaren uitbracht, vond ik The Cautionary Tales Of Mark Oliver Everett direct bij eerste beluistering al beter. En in de afgelopen week is de nieuwe plaat van Eels zeker niet slechter geworden. In tekstueel opzicht komt er ook dit keer het nodige levensleed voorbij, maar de nieuwe Eels komt op mij zeker niet over als een deprimerende plaat. Met name de songs waarin Mark Oliver Everett zich vooral door piano laat begeleiden zijn van een enorme schoonheid en doen hier en daar wat denken aan het vroege werk van Tom Waits. Op de lichtvoetigere voorganger liet E de teugels af en toe vieren en kreeg je ook als luisteraar wat meer lucht, maar The Cautionary Tales Of Mark Oliver Everett is weer een plaat die je eigenlijk continu bij de strot grijpt. E heeft naar eigen zeggen een beangstigend persoonlijke plaat afgeleverd. Het is een plaat die veel meer impact heeft dan de vorige platen van Eels (die ook zeker niet slecht waren). Beautiful Freak wordt ook dit keer niet overtreffen, maar het stemmige en weemoedige The Cautionary Tales Of Mark Oliver Everett komt soms angstig dichtbij. Prachtplaat. Erwin Zijleman