De krenten uit de pop: 2016

31 december 2016

Amanda Bergman - Docks

Docks van de Zweedse singer-songwriter Amanda Bergman kwam ik ergens in een jaarlijstje tegen met een omschrijving die me nieuwsgierig maakte en/of in gezelschap van andere platen die me aanspraken (ik weet het eerlijk gezegd niet meer).

Toen de eerste noten van de plaat uit de speakers kwamen was ik vrij snel verkocht, want Amanda Bergman klinkt anders dan de meeste van haar collega’s en heeft een geluid dat me zeer aanspreekt.

Dat ligt voor een belangrijk deel aan haar stem die net wat rauwer, warmer en donkerder klinkt dan die van de meeste andere zangeressen in het genre.

Het bijzondere van de stem van Amanda Bergman is dat de rauwe en donkere accenten zeer subtiel zijn. Heel af en toe hoor je een vleugje Marianne Faithfull, Nico of zelfs Amanda Lear in de stem van de muzikante uit Zweden, maar haar stem kan ook warm en toegankelijk of krachtig en emotievol klinken, zodat ik bij beluistering van Docks zowel associaties heb met de platen van Andrea Schroeder als met de geweldige eerste soloplaten van Maria McKee, om het namen noemen maar eens tot twee te beperken.

Docks is niet alleen in vocaal opzicht een opvallende plaat, maar onderscheidt zich ook met de instrumentatie van de concurrentie. Amanda Bergman heeft haar solodebuut met hulp van leden van de band Amason (waarvan Amanda Bergman ook de zangeres is) en Kristian Mattsson (aka The Tallest Man on Earth) voorzien van een geluid dat zowel doet denken aan warme zomeravonden als aan een warm houtvuur in de Scandinavische winter.

Het is een geluid dat is te omschrijven als veelzijdig en gloedvol en het is bovendien een geluid dat de popliedjes van Amanda Bergman zowel iets aanstekelijks als iets intrigerends geeft. En het kan alle kanten op schieten, want het ene moment hoor je indringende roots en het volgende moment 80s pop of een deuntje dat ook van Fleetwood Mac had kunnen zijn (en dat is voor mij altijd een pre).

Docks is zowel vanwege de vocalen als de instrumentatie een opvallende plaat, maar het is de combinatie van de twee die Docks zo’n mooie en bijzondere plaat maakt. Muziek en stem weten elkaar immers op bijzonder fraaie wijze te versterken. Docks is hierdoor een plaat die direct bij eerste beluistering als een warme deken om je heen valt, maar het is ook een plaat die nog heel lang beter en aangenamer wordt bij nieuwe beluistering.

Op het eerste gehoor vond ik het allemaal vooral heel erg aangenaam en sfeervol, maar inmiddels schuurt Amanda Bergman met Docks toch ook tegen de grens van mijn jaarlijstje aan. Heerlijke plaat voor de donkere dagen van 2016, maar als je hem een paar keer hebt gehoord is Docks er een die het hele jaar door gekoesterd kan worden. Erwin Zijleman

30 december 2016

Clara Engel - Visitors Are Allowed One Kiss (and more)

Een jaar of twee geleden was ik enorm onder de indruk van Ashes & Tangerines van de Canadese singer-songwriter Clara Engel.

Deze muzikante uit Toronto brengt haar muziek uit via haar bandcamp pagina en op deze pagina was het opvallend druk het afgelopen jaar.

Maar liefst vier nieuwe titels werden toegevoegd aan de flinke lijst die er al stond, waarmee het totaal voor Clara Engel inmiddels op 17 platen staat (die wel flink variëren qua speelduur en het aantal tracks).

Het zijn platen die tot dusver niet heel veel aandacht trekken, maar die vrijwel allemaal opvallen door hun schoonheid, intimiteit en intensiteit.

Van de vier platen die het afgelopen jaar zijn verschenen vind ik Visitors Are Allowed One Kiss uit april vooralsnog de mooiste. Het is een plaat die maar vijf tracks bevat, maar deze tracks zijn wel goed voor 30 minuten muziek.

Het zijn stuk voor stuk tracks die zich opvallend langzaam voortslepen. Ashes & Tangerines vergeleek ik ruim twee jaar geleden met de muziek van PJ Harvey en Patti Smith en dat zijn twee namen die ook bij beluistering van Visitors Are Allowed One Kiss regelmatig opduiken.

Met name de wijze waarop Clara Engel zingt of haar teksten voordraagt doet denken aan het werk van Patti Smith, terwijl ik in muzikaal opzicht meer raakvlakken met de muziek van PJ Harvey hoor.

Clara Engel maakt haar muziek vaak alleen, maar voor Visitors Are Allowed One Kiss deed ze een beroep op een groot aantal muzikanten die vanuit meerdere uithoeken van de wereld bijdroegen aan de plaat. De instrumentatie op Visitors Are Allowed One Kiss klinkt op het eerste gehoor uiterst sober, maar blijkt versierd met meerdere prachtige details. Het doet af en toe wel wat denken aan de platen van This Mortal Coil uit de jaren 80 en 90, maar Clara Engel heeft ook een duidelijk eigen geluid.

Alle tracks op Visitors Are Allowed One Kiss volgen in grote lijnen hetzelfde recept, waardoor de plaat een bezwerende uitwerking heeft. Waar het gevaar van verveling bij dit soort platen op de loer ligt, wordt de muziek van Clara Engel alleen maar mooier en intenser.

Hoe veelzijdig Clara Engel is wordt duidelijk wanneer je ook de andere platen die dit jaar zijn verschenen beluistert. Op het fraaie Your Halo Is A Swarm Of Bees is alleen een elektrische gitaar te horen en staan fraaie en indringende soundscapes centraal. De twee lange tracks op What Should We Leave for the Monster Tonight? sluiten weer aan op Visitors Are Allowed One Kiss, terwijl het gisteren uitgebrachte en nog groeiende Remixes elektronische accenten toevoegt aan de muziek van Clara Engel en haar muziek meer richting de ambient en avant garde trekt.

Liefhebbers van singer-songwriters van het bezwerende soort en van muzikanten die buiten de lijntjes durven te kleuren, krijgen op de bandcamp pagina van Clara Engel toegang tot heel veel muziek van een bijzondere schoonheid. Ik zou zeker eens gaan luisteren. Erwin Zijleman

De muziek van Clara Engel kan in hoge kwaliteit worden gedownload van haar bandcamp pagina (https://claraengel.bandcamp.com). Voor 52 Canadese dollars krijg je haar complete oeuvre, maar de platen kunnen ook los worden aangeschaft. Check it out!

29 december 2016

NAO - For All We Know

Ik ben zeker geen liefhebber van R&B, maar zo af en toe zit er tussen de stapel R&B platen een plaat die me wel weet te boeien.

Dit jaar wist een R&B plaat me zelfs zo te boeien dat hij de top 10 van mijn jaarlijstje haalde. Daar sta ik nog steeds volledig achter, want A Seat At The Table van Solange (Knowles) is in alle opzichten een briljante plaat en wat mij betreft stukken beter dan Lemonade van zuslief Beyoncé.

Vanwege mijn zeer positieve woorden voor de plaat van Solange werd me door een lezer van deze BLOG aangeraden om ook eens naar NAO te luisteren.

Dat heb ik inmiddels gedaan en hoewel ik For All We Know toch net wat minder indrukwekkend vind dan de prachtplaat van Solange, is het wel een plaat die iets met me doet en me het gevoel geeft dat ik platen met het etiket R&B niet meer zomaar kan overslaan.

NAO is het alter ego van de Britse muzikante Neo Jessica Joshua, die net als Solange een plaat heeft gemaakt die lak heeft aan de conventies van de R&B en ruimte biedt aan zeer uiteenlopende invloeden.

R&B en pop vormen de basis van de muziek van NAO, maar de muzikante uit Londen is ook niet vies van invloeden uit de soul, disco en funk. Dat is op zich niet eens zo bijzonder, maar NAO verwerkt deze invloeden wel op geheel eigen wijze.

For All We Know valt op door een prachtige productie, bijzondere ritmes, diepe bassen, atmosferische klankentapijten, geweldige vocalen en vooral door veel experiment. De muziek van NAO ligt lekker in het gehoor en is bij vlagen zeker hitgevoelig, maar For All We Know vind ik uiteindelijk toch vooral een hele spannende plaat, die vrijwel continu buiten de lijntjes kleurt.

Vergeleken met de ook van de eerste tot en met de laatste noot spannende plaat van Solange, laat NAO zich wat meer inspireren door muziek uit de jaren 80 (met Janet Jackson’s Control en Rhythm Nation 1814 als duidelijk herkenbare inspiratiebronnen) en 90, al kan de elektronica op de plaat echt alleen maar uit het heden komen.

NAO is helemaal niet vies van toegankelijke popliedjes, maar ik vind haar muziek toch het best wanneer ze de tijd neemt voor het opbouwen van spanningsbogen en het popliedje met een kop en een staart af en toe even uit het oog verliest. Op deze momenten zit ik op het puntje van mijn stoel en dat is bij R&B platen meestal wel anders.

Door Solange ben ik zowaar van het genre gaan houden en ook de plaat van NAO draagt hier flink aan bij. Absoluut te bijzonder om te negeren, ook als R&B normaal gesproken een genre is waar je niet warm voor loopt. Erwin Zijleman

28 december 2016

Mad About Mountains - Radio Harlaz

Tips van lezers van deze BLOG zijn voor mij zeer waardevol. Wanneer ik een tip binnenkrijg ga ik meestal dan ook snel luisteren en dit heeft me het afgelopen jaar een aantal prachtplaten opgeleverd.

Wanneer ik een bericht ontvang waarin staat dat ik de beste countryplaat van het jaar heb gemist, ben ik natuurlijk extra nieuwsgierig en ben ik echt direct gaan luisteren.

Gezien mijn voorkeur voor vrouwenstemmen is Radio Harlaz van Mad About Mountains voor mij niet de beste countryplaat van 2016, maar het is absoluut een hele goede countryplaat en het is er bovendien een die niet had misstaan in mijn jaarlijstje.

Mad About Mountains is een band rond de Belgische muzikant Piet De Pessemier. De muzikant uit Herk-de-Stad en zijn medemuzikanten lieten zich voor Radio Harlaz inspireren door het trieste verhaal van countryster Glen Campbell, die werd getroffen door Alzheimer en vervolgens een aantal gerenommeerde prijzen won terwijl hij zelf niet meer wist wie Glen Campbell nu eigenlijk was en een teruggetrokken leven leidde met zijn vrouw.

Het verhaal van Glen Campbell en de tragiek van het leven in het algemeen vormt de rode draad op een plaat, die in muzikaal opzicht vooral associaties oproept met de muziek van Neil Young.

De melancholische alt-country en country op Radio Harlaz doet meer dan eens denken aan de muziek die Neil Young in een ver verleden maakte (een van de tracks lijkt overigens wel erg veel op Neil Young klassieker Heart Of Gold), al dan niet bijgestaan door Crosby, Stills en Nash of The Crazy Horse.

Het is muziek die prachtig zacht en melancholisch kan klinken, maar Mad About Mountains kan de gitaren ook heerlijk laten janken, net als Neil Young dat zo mooi kon en nog steeds kan.

Het levert een tijdloze countryplaat op, die herinnert aan de hoogtijdagen van de 70s countryrock, maar af en toe ook lijntjes uitgooit naar meer eigenzinnige en hedendaagse bands als Wilco en My Morning Jacket, waardoor Radio Harlaz zich vrij makkelijk ontworstelt aan het hokje retro.

Luister naar Radio Harlaz en de klok tikt opeens een stuk minder snel. De 45 minuten van Radio Harlaz lijken veel langer te duren en zorgen voor aangename onthaasting, die in deze drukke tijden heel goed van pas komt.

Mad About Mountains overtuigt op Radio Harlaz met prachtige weemoedige songs, een al even fraaie en veelkleurige instrumentatie en vocalen die meestal aangenamer zijn dan die van Neil Young zelf. Inderdaad een countryplaat die de liefhebber niet mag laten liggen en die zomaar jaarlijstjes moet kunnen halen. Mooie tip dus. Erwin Zijleman

27 december 2016

Anton Maskeliade - O

In de lente van 2014 stuurde de Russische muzikant Anton Maskeliade me zijn plaat Subtract The Silence Of Myself. Het bleek een buitengewoon intrigerende plaat, die op hele bijzondere wijze was gemaakt.

Subtract The Silence Of Myself was zeker geen makkelijke plaat, maar als je de tijd nam voor de plaat van de muzikant uit Moskou viel steeds meer op zijn plek.

Vorige week vond ik de nieuwe plaat van Anton Maskeliade in de mailbox en ook O blijkt weer een buitengewoon intrigerende plaat.

Het is een plaat die ik na eerste beluistering voor mezelf typeerde als The Silence Of Myself in het kwadraat. Leuk, maar hoe schrijf je dat op?

Bij herlezing van mijn recensie van tweeënhalf jaar geleden viel me op dat deze ook vrijwel volledig van toepassing is op O, terwijl het op een aantal terreinen een flink anders klinkende plaat is. Om het wiel niet opnieuw uit te vinden daarom opnieuw mijn recensie van de vorige plaat van Anton Maskeliade, met een enkele aanvulling.

Anton Maskeliade is een Russische muzikant die op geheel eigen wijze muziek maakt. Het grootste deel van zijn muziek komt immers tot stand via zogenaamde ‘Leap Motion’ technologie. Uiteenlopende devices reageren op de bewegingen van de Russische muzikant en creëren zo een even onnavolgbaar als fascinerend geluid. Dat ziet er leuk uit (check zijn video's), maar klinkt nog bijzonderder.

Dit klinkt waarschijnlijk als overpretentieuze muziek die kunst genoemd wil worden. Het was ook mijn eerste associatie en het is een associatie waar ik over het algemeen niet vrolijk van wordt. Nadat alle vooroordelen overboord waren gezet begon ik echter te genieten van de bijzondere muziek van Anton Maskeliade, al maakt de Rus het de luisteraar nergens makkelijk.

O is een plaat die van de hak op de tak springt en net zo makkelijk verrast met mooie dromerige klanken als met op de zenuwen werkende ritmes. Anton Maskeliade is over het algemeen een beweeglijk type, wat resulteert in gejaagde ritmes. Deze worden gecombineerd met mooie lome elektronische klanken, knappe gitaarloopjes, vervreemdende samples en wat onvaste vocalen. Het is in eerste instantie met niets te vergelijken.

Het zijn zeker geen doorsnee popliedjes die Anton Maskeliade maakt. In de meeste gevallen ontbreekt het houvast en moet je het in eerste instantie vooral doen met de mooie dromerige passsages. Na enige tijd begint er echter wel meer op zijn plaats te vallen en krijgt de muziek van Anton Maskeliade een bijna bezwerende uitwerking.

Het doet me heel af en toe wel wat denken aan de platen van Peter Gabriel uit het begin van de jaren 80 of de platen van Robert Fripp uit dezelfde periode, al klinkt de muziek van Anton Maskeliade wel een stuk moderner, bevat deze muziek ook volop invloeden uit de hedendaagse elektronische muziek en zijn er ook wel raakvlakken met een band als Radiohead.

O is een plaat vol dynamiek en verrassing die je maar op het verkeerde been blijft zetten. Dat is in eerste instantie nog wel eens frustrerend, maar na enige tijd begin je zoals gezegd te genieten van de unieke muziek van deze Russische muzikant. Anton Maskeliade is niet vies van flink experimenteren, maar experimenteren is op O geen doel maar een middel.

Wanneer je de songs op de plaat wat beter kent is de tweede plaat van Anton Maskeliade veel meer dan een collectie op bijzondere wijze gecreëerde geluiden. De plaat staat vol met popsongs met een kop en een staart. Het zijn misschien niet de popsongs die je kent, maar enige gewenning doet wonderen.

Anton Maskeliade maakt misschien de muziek van de toekomst, maar hij kent ook zijn klassiekers en put op geheel eigen wijze uit de archieven van een aantal decennia popmuziek. Zo heel af en toe hoor je als basis een bijna doorsnee popliedje, maar dit wordt vervolgens omgeven door zoveel bijzondere geluiden dat je al snel het houvast mist en de magie zijn intrede doet.

Mijn advies: oordeel zeker niet te snel over deze plaat. In eerste instantie werd ik er vooral heel nerveus van, maar het went snel. Pas veel later openbaren de schoonheid en het unieke karakter van deze plaat zich. Anton Maskeliade maakt op niet alledaagse wijze muziek, maar het is absoluut muziek. Muziek van een hoog niveau als je het mij vraagt en ook muziek die iets toevoegt aan alles wat er al is. Zeker niet makkelijk, maar van alleen maar makkelijke muziek wordt uiteindelijk geen enkele muziekliefhebber vrolijk. Op zoek naar een muzikale uitdaging? Bijzonderder dan deze plaat zal je ze niet snel vinden. Erwin Zijleman

O van Anton Maskeliade ligt nog niet in Nederland in de winkel, maar kan voor slechts 7 dollar worden verkregen via Bandcamp (http://antonmaskeliade.bandcamp.com). Voor 3 dollar tik je ook de vorige plaat nop op de kop (https://antonmaskeliade.bandcamp.com/album/subtract-the-silence-of-myself). Doen!

26 december 2016

B.J. Barham - Rockingham

B.J. Barham timmert met zijn band American Aquarium al ruim tien jaar met wisselend succes aan de weg.

Op het in 2015 verschenen Wolves koos de band uit Raleigh, North Carolina, voor een wat steviger en wat minder roots georiënteerd geluid, wat gemengde reacties opriep.

Liefhebbers van meer ingetogen rootsklanken kunnen hun hart ophalen bij beluistering van Rockingham, de eerste soloplaat van B.J. Barham, die naar verluid werd geïnspireerd door de terroristische aanslagen in Parijs in november 2015.

De laatste plaat van American Aquarium deed af en toe wel wat denken aan de muziek van Bruce Springsteen en zijn voltallige E-Street Band. De naam van Springsteen duikt ook bij beluistering van Rockingham meerdere keren op, maar dit keer is zijn soloalbum Nebraska uit 1982 het ijkpunt.

B.J. Barham heeft met Rockingham een uiterst ingetogen soloplaat met vooral invloeden uit de folk en de country afgeleverd. Alle songs op Rockingham vertellen verhalen over het leven op het Amerikaanse platteland in het Zuiden van de Verenigde Staten en net als op Springsteen’s Nebraska zijn het gitzwarte verhalen. Het geeft de plaat een bijzondere lading en het voorziet de songs van de Amerikaan van diepgang.

Vergeleken met Springsteen’s Nebraska is Rockingham een stuk minder sober ingekleurd. B.J. Harman heeft gekozen voor ingetogen maar zeer stemmige en veelkleurige klanken, waardoor zijn eerste soloplaat bijzonder aangenaam klinkt. De criticus zal beweren dat B.J. Barham op zijn eerste soloplaat wel erg nadrukkelijk binnen de lijntjes kleurt, maar voor mij is dit juist de kracht van Rockingham.

B.J. Barham grossiert op Rockingham in tijdloze folk- en countrysongs en het zijn songs die vrij makkelijk onder de huid kruipen. De plaat overtuigt door de aangename en tijdloze klanken heel makkelijk, maar Rockingham is ook een plaat die nog een tijd lang doorgroeit, zeker wanneer de sombere verhalen op de plaat gaan leven.

In muzikaal opzicht klinkt het allemaal niet wereldschokkend, maar wel heel lekker en trefzeker, maar B.J. Barham is nog niet door de sterke wapens heen. Hij beschikt immers over een stem die aangenaam klinkt, maar die ook over het vermogen beschikt om de verhalen over het Amerikaanse platteland te voorzien van emotie. Rockingham maakt je hierdoor deelgenoot van de ellende op het Amerikaanse platteland, waar de situatie sinds Springsteen’s Nebraska alleen maar slechter is geworden.

Rockingham transformeert hierdoor vrij snel van een aangename maar betrekkelijk anonieme rootsplaat in een indringende en doorleefde plaat vol indrukwekkende verhalen, die uiteindelijk indrukwekkender is dan de platen van B.J. Barham’s band. Dat deze al enkele maanden geleden verschenen plaat veel te weinig aandacht heeft gekregen zal duidelijk zijn. Erwin Zijleman

George Michael (1963-2016)

Het boek over het muziekjaar 2016 bevat al veel te veel zwarte bladzijden, maar we voegen er nog maar één toe. Gisteren overleed immers George Michael.

In tegenstelling tot de eerder dit jaar overleden Prince schaar ik George Michael zeker niet onder mijn 80's helden, al heeft hij wel twee platen op zijn naam staan die horen bij het beste dat in dit decennium (dat voor het gemak maar even eindigt in 1990) is gemaakt.

George Michael dook in 1981, samen met Andrew Ridgeley, op in het Britse duo Wham!. De twee leken op het eerste gezicht marionetten van de muziekindustrie, die uitsluitend op basis van hun uiterlijk waren geselecteerd, maar naarmate de carrière van Wham! vorderde begon ik George Michael toch te verdenken van enig muzikaal talent (iets waar ik zijn collega Andrew Ridgeley nooit op heb kunnen betrappen).

Zeker in de songs waarin ruimte was voor net wat meer vocaal vuurwerk, liet de Brit met Griekse wortels horen dat hij een uitstekend zanger was, wat hij op indrukwekkende wijze bevestigde met de solo single A Different Corner, die feitelijk het einde van Wham! aankondigde.

Toen Wham! in 1986 ten onder ging aan een overdosis gillende tienermeisjes, begon George Michael aan een solocarrière, die een jaar later zijn debuut Faith opleverde. Faith verscheen in een periode waarin bij de kassa van de betere platenzaak nog een inquisitie op een goede muzieksmaak werd uitgevoerd, maar desondanks liet ik mij verleiden om Faith aan te schaffen (waarschijnlijk heb ik de LP wel laten verzegelen omdat hij voor een niet bestaand nichtje van 10 was, maar dit terzijde). Faith liep tegen veel vooroordelen aan, maar in het studentenhuis waar ik woonde werd de plaat omarmd.

George Michael had de schijn destijds volop tegen. Enerzijds vanwege zijn muzikale verleden, maar hiernaast ook zeker vanwege zijn uiterlijk dat werd gedomineerd door een keurig geföhnde coup en een teint die minstens een handvol tinten te bruin was. Faith bleek echter een geweldige plaat en het is een plaat die al na al die jaren nog steeds fris en urgent klinkt.

Waar George Michael binnen Wham! was gebonden aan het idioom van de kauwgomballenpop, kon hij op zijn eerste plaat volop experimenteren. Op Faith ging George Michael onder andere aan de haal met perfecte pop, met hitsige Prince achtige funk en met jazzy tracks waarin we pas echt goed hoorden hoe mooi zijn stem eigenlijk was.

Met het in 1990 verschenen Listen Without Prejudice, Vol. 1 maakte George Michael zijn tweede prachtplaat. Listen Without Prejudice, Vol. 1 was een stuk meer ingetogen en een stuk persoonlijker dan zijn voorganger, waardoor het commerciële succes wat tegenviel, maar in ieder geval een deel van de muziekliefhebbers zonder vooroordelen over de streep werd getrokken.

Een volgend wapenfeit was de bijdrage van George Michael aan het Freddie Mercury tribuut concert in 1992, waar George Michael als enige het bereik van de overleden Queen voorman wist te benaderen. Het is voor mij ook direct het laatste echt interessante wapenfeit van George Michael.

Na Listen Without Prejudice, Vol. 1 voerde George Michael lange tijd strijd met zijn platenmaatschappij, waardoor hij pas in 1996 en vervolgens pas weer in 2004 een nieuwe plaat uit zou brengen. Older (1996) had misschien nog zijn momenten, maar Patience (2004) wist mij helemaal niet meer te raken.

De afgelopen jaren was George Michael vooral in het nieuws met schandalen en problemen met zijn gezondheid. De laatste zijn hem op de veel te jonge leeftijd van 53 jaar helaas fataal geworden.

Het aantal echt interessante platen van de Brit is met twee natuurlijk zeer beperkt, maar het zijn wel twee belangrijke platen en het zijn bovendien platen die er na al die jaren nog toe doen. Ik zet ze nog maar eens op vandaag in plaats van dat vreselijke Last Christmas, dat opeens een hele donkere ondertoon heeft. Erwin Zijleman

25 december 2016

Kacey Musgraves - A Very Kacey Christmas

Kerstplaten, van mij hoeft het niet, al zit er af en toe wel eens een memorabele tussen natuurlijk, met Phil Spector’s fameuze kerstplaat uit 1963 als uitschieter.

Dit jaar lijkt de spoeling betrekkelijk dun, maar in Nashville is de kerstplaat nog altijd zeer populair.

Het levert een aantal platen op waarvan het glazuur spontaan van je tanden springt, maar er is er gelukkig ook één die wel goed is voor een glimlach.

Hiervoor verantwoordelijk is Kacey Musgraves, die vorig jaar met Pageant Material nog een heuse jaarlijstjes plaat afleverde. Dat niveau benadert de jonge singer-songwriter uit Nashville met A Very Kacey Christmas natuurlijk niet, maar als je vandaag nog een kerstplaat op wilt zetten is dit wat mij betreft met afstand de beste keuze.

Ook de kerstplaat van Kacey Musgraves is bij vlagen honingzoet, maar A Very Kacey Christmas is wel een plaat waar het plezier en de toewijding van af spatten. Bovendien slaagt Kacey Musgraves er in om de stokoude kerstliedjes een geluid te geven dat aansluit bij haar moderne countrymuziek.

In vocaal opzicht is het allemaal prima, Kacey Musgraves behoort dan ook tot de beste countryzangeressen van het moment, en ook in muzikaal opzicht klinkt het allemaal lekkerder en losser dan gebruikelijk in het genre van de kerstplaat. En omdat Kacey Musgraves hier en daar net wat frivoler om gaat met de kerstkrakers van weleer (zoals in het Mexicaanse kerstliedje Feliz Navidad) is een glimlach meer dan eens met geen mogelijkheid te onderdrukken.

Bijgestaan door onder andere Leon Bridges, The Quebe Sisters en Willie Nelson stijgt Kacey Musgraves op A Very Casey Christmas zo af en toe tot grote hoogten, zeker wanneer ze in haar eigen gloednieuwe kerstliedjes verrast met veel humor en voorzichtig schoppen tegen heilige huisjes, maar het blijft uiteindelijk een kerstplaat, en dat is voor mij toch wat anders dan een gewone plaat.

Het is wel een kerstplaat die met kop en schouders boven de rest van het aanbod uitsteekt en het is bovendien een reminder dat Kacey Musgraves binnen de countrymuziek hoort bij de smaakmakers van het moment. Het doet zeer uitzien naar haar nieuwe plaat, die vast in 2017 gaat verschijnen. Erwin Zijleman

23 december 2016

Jaarlijstje 2016

De eerste stap van het maken van een jaarlijstje gaat bij meestal snel. Ik pak de lijst met al mijn krenten uit de pop van het afgelopen jaar en streep er zoveel mogelijk door. Meestal eindig ik dan met een plaat of zestig, streep ik er nog snel tien weg en verdeel ik de resterende vijftig platen in de groepen goed, heel goed, geweldig, onmisbaar en potentiële klassieker. Vervolgens schuif ik binnen deze groepen nog wat en staat mijn jaarlijstje voor 99% op de rails.

Dit jaar ging het een stuk minder makkelijk. Na de eerste selectie had ik nog ruim negentig platen over en na het wegstrepen van een stuk of tien, viel ieder volgend slachtoffer me zwaar. 2016 is een jaar met verrassend veel sterke platen, wat kiezen lastig maakt.

Verder is 2016 natuurlijk een bijzonder muziekjaar. Aan een muziekjaar met veel zwarte bladzijden zullen we gezien de leeftijd van veel muzikale helden moeten wennen, maar muzikanten die hun dood zo ongeveer aankondigen op hun laatste plaat en overlijden terwijl de plaat nog maar net in de winkel ligt, is iets nieuws. Het geeft deze platen zoveel lading, dat ik ze eigenlijk niet wil vergelijken met een debuut van twee frisse meiden van net twintig, maar in een jaarlijstje moet dat en kan dat.

Na veel wikken en wegen ben ik ook dit jaar weer gekomen tot vijftig platen die het muziekjaar 2016 kleur hebben gegeven. Van gitzwart tot alle kleuren van de regenboog. Morgen maak ik waarschijnlijk een net wat ander lijstje en ik kom de komende week ook vast nog wel een prachtplaat tegen die ik gemist heb, maar in grote lijnen is dit het wel. Ook dit jaar heel veel vrouwelijke singer-songwriters, maar dat zal geen enkele lezer van deze BLOG verbazen denk ik. Erwin Zijleman

Voor ik terug tel van 50 naar 1 wil ik een plaat noemen die ook dit jaar een plek in mijn jaarlijstje verdient, maar er vorig jaar ook al in stond. Het blijft echter een prachtplaat. Met een prachtige hoes. Buiten mededinging, maar zeker niet minder mooi.

The Apartments - No Song, No Spell, No Madrigal
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/12/the-apartments-no-song-no-spell-no.html

50 - 41

De rauwe roots van Terry Lee Hale, de verrassende comeback van Suede, de tweede voltreffer van MONEY, de charmante folk van Hattie Briggs, de briljante songs van Kevin Morby, de doorleefde muziek van ouwe rot Peter Wolf, de tijdloze popplaat van Aaron Lee Tasjan, de frisse en veelzijdige gitaarplaat van Car Seat Headrest, de voor de afwisseling weer eens redelijk toegankelijke plaat van Radiohead en de zonnige en briljante popliedjes van Brett Dennen. Allemaal even prachtig.

50. Terry Lee Hale - Bound, Chained, Fettered
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/04/terry-lee-hale-bound-chained-fettered.html

49. Suede - Night Thoughts
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/01/suede-night-thoughts.html

48. MONEY - Suicide Songs
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/02/money-suicide-songs.html

47. Hattie Briggs - Young Runaway
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/07/hattie-briggs-young-runaway.html

46. Kevin Morby - Singing Saw
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/04/kevin-morby-singing-saw.html

45. Peter Wolf - A Cure For Loneliness
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/04/peter-wolf-cure-for-loneliness.html

44. Aaron Lee Tasjan - Silver Tears
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/10/aaron-lee-tasjan-silver-tears.html

43. Car Seat Headrest - Teens Of Denial
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/07/car-seat-headrest-teens-of-denial.html

42. Radiohead - A Moon Shaped Pool
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/06/radiohead-moon-shaped-pool.html

41. Brett Dennen - Por Favor
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/06/brett-dennen-por-favor.html

40 - 31

De eigenzinnige rock van Mitski, de zorgeloze pop van The Prettiots, de verstilde pracht van Sommerhus, de veelzijdige rootsmuziek van wonderkind Sarah Jarosz, de gloedvolle country van Maren Morris, de aardedonkere rouw van Nick Cave, de onderschatte roots van Kalyn Fay, de heerlijke jonge honden gitaarmuziek van Hooton Tennis Club, de tijdloze singer-songwriter plaat van Maria Taylor en de wonderschone dramatiek van The Slow Show. Allemaal even bijzonder.

40. Mitski - Puberty 2
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/06/mitski-puberty-2.html

39. The Prettiots - Funs Cool
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/02/the-prettiots-funs-cool.html

38. Sommerhus - Is There Such A Thing As Too Much Love?
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/02/sommerhus-is-there-such-thing-as-too.html

37. Sarah Jarosz - Undercurrent
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/06/sarah-jarosz-undercurrent.html

36. Maren Morris - Hero
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/07/maren-morris-hero.html

35. Nick Cave & The Bad Seeds - Skeleton Tree
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/09/nick-cave-bad-seeds-skeleton-tree.html

34. Kalyn Fay - Bible Belt
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/09/kalyn-fay-bible-belt.html

33. Hooton Tennis Club - Big Box Of Chocolates
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/12/hooton-tennis-club-big-box-of-chocolates.html

32. Maria Taylor - In The Next Life
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/12/maria-taylor-next-life.html

31. The Slow Show - Dream Darling
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/10/the-slow-show-dream-darling.html

30 - 21

De gloedvolle roots van Anna Elizabeth Laube, de gedreven retro van Michael Kiwanuka, de eigenzinnige maar perfecte popliedjes van Emma Pollock, de wederopstanding van de Rolling Stones, De ultieme zomerplaat van Carl Broemel, de zwaar onderschatte rootsplaat van Vanessa Peter, de weemoedige roots van Amanda Shires, de veelzijdige en veelkleurige country van Miranda Lambert, de dromerige en bezwerende rock van Psychic Ills en de mokerslag van Savages. Allemaal even indrukwekkend.

De broeierige en bloedstollende plaat van Cass McCombs, De Scandinavische weemoed van Thisell, het zoveelste meesterwerk van Drive-By Truckers, De eigenzinnige folk van Frankie Cosmos, de tijdloze country van Margo Price, de rauwe rootsmuziek van Aubrie Sellers, de hypnotiserende klanken van Hope Sandoval & The Warm Inventions, de dynamische muziek van Lera Lynn, de zoveelste parel in het oeuvre van Mary Chapin Carpenter en de emotievolle rootsplaat van Shovels & Rope. Allemaal even imponerend.

20. Cass McCombs - Mangy Love
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/08/cass-mccombs-mangy-love.html

19. Thisell - II
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/09/thisell-ii.html

18. Drive-By Truckers - American Band
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/10/drive-by-truckers-american-band.html

17. Frankie Cosmos - Next Thing
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/07/frankie-cosmos-next-thing.html

16. Margo Price - Midwest Farmer's Daughter
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/04/margo-price-midwest-farmers-daughter.html

15. Aubrie Sellers - New City Blues
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/12/aubrie-sellers-new-city-blues.html

14. Hope Sandoval And The Warm Inventions - Until The Hunter
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/11/hope-sandoval-and-warm-inventions-until.html

13. Lera Lynn - Resistor
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/05/lera-lynn-resistor.html

12. Mary Chapin Carpenter - The Things That We Are Made Of
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/05/mary-chapin-carpenter-things-that-we.html

11. Shovels & Rope - Little Seeds
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/10/shovels-robe-little-seeds.html

10 - 1

De 40 hierboven genoemde platen zijn me allemaal zeer dierbaar, maar de onderstaande 10 springen er voor mij om uiteenlopende redenen uit. Hieronder mijn tien beste platen van 2016.

10. Wussy - Forever Sounds
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/03/wussy-forever-sounds.html

Wussy is voor mij een oude liefde, maar opeens waren ze er weer en wat is het nog steeds goed. Gelijke delen 60s psychedelica, 90s noiserock en 90s indierock en tenslotte op smaak gebracht met een vleugje Americana, een beetje My Bloody Valentine en een snufje Arcade Fire. Unieke band, en weer een wereldplaat.

9. Solange - A Seat At The Table
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/11/solange-seat-at-table.html

De zus van Beyonce opereert in een straatje waar ik normaal niet graag kom, maar deze moderne soulplaat vol invloeden uit de hiphop en R&B is zo veelzijdig, zo sprankelend en zo avontuurlijk dat ik er niet omheen wil. De grootste verrassing in mijn jaarlijst denk ik, maar er valt echt niets op af te dingen. Grootse plaat.

8. Alice Phoebe Lou - Orbit
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/05/alice-phoebe-lou-orbit.html

Nog steeds bijna wekelijks in Berlijn op straat te zien. Het moet een groot genoegen zijn, want deze piepjonge singer-songwriter is een enorm talent. Dat hoor je vast op straat, maar nog veel beter op het prachtig ingekleurde Orbit dat overloopt van spanning en avontuur. Sensationeel debuut.

7. Weyes Blood - Front Row Seat To Earth
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/10/weyes-blood-front-row-seat-to-earth.html

Weyes Blood moet het tot dusver doen met een cultstatus, maar deze plaat verdient echt een veel breder publiek. Invloeden uit de singer-songwriter muziek uit de jaren 60 en 70 staan centraal op deze plaat, maar Weyes Blood sleept er van alles bij, waardoor ze hoog boven de concurrentie uit toornt. Baanbrekende plaat.

6. Malojian - This Is Nowhere
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/11/malojian-this-is-nowhere.html

Voor het tweede jaar op rij in mijn jaarlijstje en wederom is de muziek van de band uit Belfast van een enorm hoog niveau. Van de Beatles tot Elliott Smith en van Britse folk tot de stekelige gitaaruithalen die zijn ingebracht door producer Steve Albini. Een plaat vol zonnige popliedjes, maar een onweersbui is nooit ver weg. Onweerstaanbare plaat.

5. Karen Jonas - Country Songs
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/10/karen-jonas-country-songs.html

De concurrentie in het genre was moordend dit jaar, maar de hoofdprijs gaat voor de afwisseling eens niet naar Nashville, Tennessee, maar naar Fredericksburg, Virginia. De relatief onbekende Karen Jonas mag wat meer buiten de lijntjes kleuren dan haar concurrenten uit Nashville en dat geeft haar passionele countrysongs glans. Voor mij de countryplaat van het jaar.

4. Nessi Gomes - Diamonds & Demons
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/12/nessi-gomes-diamonds-demons.html

Eerlijk gezegd pas een week geleden ontdekt, maar wat is deze plaat me inmiddels dierbaar. Nessi Gomes begint bij de Britse folk, maar sleept er van alles bij. Van Portugese fado tot klassieke muziek, van jazz tot pop. Diamonds & Demons herinnert aan de beste jaren van Kate Bush, maar laat vooral het enorme talent van Nessi Gomes horen. De sensatie van 2016 als je het mij vraagt.

3. David Bowie - Blackstar
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/01/david-bowie-blackstar.html

Over deze plaat is al zo veel gezegd. Precies een jaar geleden kreeg ik hem in handen en wat was het een aangename verrassing. Eindelijk weer eens een Bowie plaat die iets met je deed. Een paar dagen na de release was Bowie dood en bleek Blackstar een even fraai als indringend afscheidscadeau van een van de grootheden uit de geschiedenis van de popmuziek. Kan een plaat na een jaar een klassieker zijn. Ja, Blackstar is er wat mij betreft een.

2. Leonard Cohen - You Want It Darker
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/10/leonard-cohen-you-want-it-darker.html

Ook Leonard Cohen kwam dit jaar met zijn zwanenzang en net als op de plaat van David Bowie wordt de aanstaande dood nadrukkelijk aangekondigd. Misschien niet zo avontuurlijk of baanbrekend als Blackstar, maar wat zijn de songs mooi en wat hoor je, zeker achteraf bezien, goed wat een gevecht deze plaat was. Een van zijn betere platen en dat op 82-jarige leeftijd en doodziek. Een diepe buiging voor deze oude meester.

1. Beau - That Thing Reality
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2016/03/beau-that-thing-reality.html

Natuurlijk laat het debuut van deze twee meiden uit Brooklyn zich niet vergelijken met de slotakkoorden van twee grootheden uit de geschiedenis van de popmuziek, maar we moeten door. Beau leverde dit jaar voor mij de meest frisse, eigenzinnige, maar ook aangename plaat af. Stekelige, speelse en zwoele popliedjes die smaken naar veel en veel meer. Folky songs met de energie van de punk. Buiten de lijntjes kleuren wanneer je maar kunt. In muzikaal opzicht misschien niet de beste of meest indrukwekkende plaat van 2016, maar wel de leukste, meest sprankelende en meest veelbelovende. Beau, onthouden die naam!

Op naar 2017!