Ik was tweeënhalf jaar geleden zeer te spreken over het debuut van de Amerikaanse singer-songwriter Emma Ruth Rundle. Op het indrukwekkende Some Heavy Ocean nam de Californische singer-songwriter afstand van haar verleden in de post-rock en de metal en imponeerde ze met een plaat die me onder andere de volgende woorden ontlokte:
“Some Heavy Ocean is een plaat die me afwisselend doet denken aan Mazzy Star, The Cocteau Twins, Marissa Nadler, Sinéad O’Connor en Chelsea Wolfe, waarbij Emma Ruth Rundle er in slaagt om het beste van al deze werelden te verenigen. Some Heavy Ocean heeft het zwoele en psychedelische van Mazzy Star, het zweverige en mystieke van The Cocteau Twins, de ingetogen schoonheid van Marissa Nadler, de woede van Sinéad O’Connor en de duistere onderkoeling van Chelsea Wolfe. Some Heavy Ocean zal waarschijnlijk niet worden gewaardeerd door liefhebbers van mooie luisterliedjes, want daarvoor is de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter te dynamisch en te donker, maar liefhebbers van alle hierboven genoemde namen en liefhebbers van muziek die ook buiten de lijntjes durft te kleuren, halen met Some Heavy Ocean een prachtplaat in huis”.
Het zijn woorden die voor een belangrijk deel ook weer opgaan voor opvolger Marked For Death, al hoor ik dit keer wat meer van PJ Harvey dan op het debuut en moet ik bij veel van de tracks ook nadrukkelijk denken aan Tori Amos.
Marked For Death ligt in het verlengde van zijn terecht bejubelde voorganger, maar legt ook net wat andere accenten. Zowel in muzikaal als in vocaal opzicht is alles net wat zwaarder aangezet en veel tracks zijn ook wat rauwer. Net als op de vorige plaat hebben flink wat songs een ingetogen folky basis, maar pakt Emma Ruth Rundle vervolgens flink uit met breed uitwaaierende klanken.
De songs op Marked For Death zijn net als de songs op zijn voorganger behoorlijk donker en steken complexer in elkaar dan de gemiddelde song in dit genre. Met name de gitaarlijnen zijn zo nu en dan onnavolgbaar en ook in vocaal opzicht maakt Emma Ruth Rundle het de luisteraar niet altijd makkelijk.
Zeker na een paar keer horen is ook de nieuwe plaat van de Amerikaanse er echter weer een om te koesteren en hoor je, zeker bij beluistering met de koptelefoon, steeds weer nieuwe en vaak prachtig subtiele dingen in de dynamische en wederom wonderschone muziek van Emma Ruth Rundle. Ik ben weer onder de indruk. Erwin Zijleman
