Norah Jones krijgt sinds haar debuut Come Away With Me, dat over een paar maanden al weer zijn vijftiende verjaardag viert, het label jazz opgeplakt, maar iedereen die het oeuvre van de New Yorkse singer-songwriter kent, weet dat Norah Jones de jazz sinds haar debuut maar zelden trouw is gebleven. Op de platen die volgden op het zo succesvolle debuut flirtte Norah Jones flink met soul, blues en country, terwijl ze op haar laatste twee platen meer de kant van de pop op ging.
Nu vond ik The Fall uit 2009 en met name Little Broken Hearts uit 2012 echt geweldige platen vol frisse en hoogstaande popmuziek. De laatste haalde zelfs mijn jaarlijstje en is sindsdien echt alleen maar beter geworden.
In 2013 verscheen nog het samen met Billie Joe Armstrong (Green Day) gemaakte eerbetoon aan The Everly Brothers (Foreverly), maar sindsdien was het redelijk stil rond Norah Jones. Tot nu dan, want onlangs verscheen Day Breaks.
Het is van alle platen die Norah Jones sinds haar debuut heeft gemaakt de plaat die het dichtst bij dit debuut in de buurt komt. Op Day Breaks heeft Norah Jones de jazz immers weer omarmd en keert ze verder terug naar een mix van eigen songs en covers.
Day Breaks ligt absoluut in het verlengde van Come Away With Me, maar het is veel meer dan Come Away With Me 2.0. Norah Jones kan zich tegenwoordig met topmuzikanten omringen en dat hoor je op Day Breaks, dat veel intenser en dynamischer klinkt dan het debuut van Norah Jones en bovendien minder pop toevoegt aan de invloeden uit de jazz.
Ook in vocaal opzicht is Norah Jones flink gegroeid sinds ze 15 jaar geleden doorbrak. De warme vocalen op Day Breaks zijn afwisselender, beter gedoseerd en laten bovendien meer gevoel horen. Verder zijn haar eigen songs sterker dan in het verleden en zijn de covers in minstens één geval (Neil Young’s Don't Be Denied) weer verrassend gekozen.
De lome jazz van Norah Jones doet het uitstekend op lome zondagen of regenachtige avonden, maar de plaat is interessant genoeg om ook op andere momenten uit te pluizen. Van mij mag Norah Jones de volgende keer weer nieuwe wegen in slaan, maar met dit jazzy uitstapje is echt helemaal niets mis. Integendeel zelfs. Erwin Zijleman
