Ian Hunter dook aan het eind van de jaren 60 op als zanger van de Britse glamrock band Mott The Hoople. De band werd aan het begin van de jaren 70 in het zadel geholpen door niemand minder dan David Bowie, die de band’s doorbraakalbum All The Young Dudes produceerde en de titeltrack schreef. Ian Hunter heeft, ondanks een aantal uitstekende soloplaten (zijn titelloze debuut uit 1975, You're Never Alone With A Schizophrenic uit 1979 en Short Back And Sides uit 1981 kan ik iedereen aanbevelen), altijd wat in de schaduw gestaan van de allergrootsten, maar is ze op zijn oude dag alsnog de baas. Hunter, die afgelopen zomer zijn 77e verjaardag vierde, maakte de afgelopen dit millennium al vier uitstekende platen en voegt met Fingers Crossed nog een vijfde toe.
Waar zijn vriend en inspiratiebron David Bowie zich gedurende zijn hele carrière is blijven vernieuwen, borduren Ian Hunter en zijn Rant Band nog altijd voort op de muziek uit de jaren 70. Ik heb er geen problemen mee wanneer het een plaat van het niveau van Fingers Crossed oplevert.
Op zijn nieuwe plaat klinkt de ouwe rocker op leeftijd een stuk geïnspireerder en energieker dan de jonge honden van het moment en levert Ian Hunter een serie songs af die stuk voor stuk goed zijn voor een brede glimlach.
De Rant band speelt degelijk en zet een lekker vol geluid neer dat vaak lekker stevig kan rocken. Het is een geluid dat uitstekend past bij de stem van Ian Hunter. De Brit is op 77-jarige leeftijd nog opvallend goed bij stem en steekt meerdere malen Rod Stewart naar de kroon.
In muzikaal opzicht grijpt Ian Hunter meer dan eens terug op de muziek die hij decennia geleden maakte met Mott The Hoople, maar het is David Bowie die de meeste invloed heeft gehad op de nieuwe plaat van Ian Hunter. Fingers Crossed bevat een fraai eerbetoon aan de begin dit jaar overleden muzikale vriend, maar ook in de andere tracks zijn volop verwijzingen te vinden naar de muziek die David Bowie met name aan het begin van de jaren 70 maakte.
Fingers Crossed is mede hierdoor een plaat die met een beetje fantasie ook 40 jaar geleden gemaakt had kunnen worden, maar de muziek van Ian Hunter komt ook in het heden nog prima aan en moet worden gerekend tot het beste dat de man tot dusver heeft gemaakt.
Er zijn op het moment meer muzikanten op leeftijd die zeer respectabele platen afleveren, maar op je 77e de rest van je oeuvre naar de kroon steken is best bijzonder. Geweldige plaat van deze ouwe rot. Erwin Zijleman
