Ook het in de zomer van 2017 verschenen Spitting Image lag daarom al lang op de stapel van af te voeren cd’s, toen ik een citaat van Allmusic.com tegen kwam waarin de laatste plaat van The Strypes met gemak de beste new wave plaat van het nieuwe millennium wordt genoemd.
Dat gaat wel wat (te) ver, maar dat Spitting Image een hele goede plaat is, is zeker. De Ierse band schuift op Spitting Image op van de wat belegen pubrock uit de vroege jaren 70 naar energieke gitaarsongs met vooral invloeden uit de punk en new wave uit de tweede helft van de jaren 70. Het was halverwege de jaren 70 een stap die door veel meer bands werd gemaakt en het is een stap die nog steeds werkt.
Spitting Image heeft het frisse van de eerste platen van The Buzzcocks, doet wat denken aan The Jam, heeft raakvlakken met de eerste platen van Elvis Costello & The Attractions, maar The Strypes zijn ook de klassiekers uit de jaren 60 en vroege jaren 70 niet vergeten.
Het levert een plaat op vol buitengewoon aangename gitaarsongs. Het zijn gitaarsongs die soms rauw, energiek en punky klinken, maar Spitting Image kan ook opschuiven richting de muziek van The Kinks en The Beatles of die van de eendagsvlieg The La’s, om nog maar eens wat namen te noemen.
Spitting Image valt op door heerlijk veelzijdig gitaarwerk, dat ook zo maar kan ontsporen in bluesy solo’s, maar ook het aangenaam zeurende orgeltje mag niet onvermeld blijven. Dat The Strypes kunnen spelen lieten ze ook al wel op hun vorige platen horen, maar waar de songs van de Ierse band op de vorige platen niet echt bleven hangen, zijn nagenoeg alle songs op Spitting Image raak.
In muzikaal opzicht doet de band op haar laatste plaat geen hele spannende dingen en ook in vocaal opzicht is Spitting Image van The Strypes geen opzienbarende plaat, maar wat heeft de band uit het Ierse Cavan dit keer een geweldige serie songs afgeleverd. Het zijn songs die geen geheim maken van de belangrijkste inspiratiebronnen en dat zijn er op Spitting Image heel wat. Ook in dit opzicht verdient de plaat niet de originaliteitsprijs, maar hoeveel bands slagen er in om op een plaat dertien songs waarvan je alleen maar heel vrolijk kunt worden uit de hoge hoed te toveren?
The Strypes doen het en ze doen het met speels gemak. Spitting Image schiet dertien songs alle kanten op met een voorliefde voor punk en new wave, maar waar soortgenoten in de jaren 70 alle andere muziek moesten verafschuwen en vergeten, grijpen The Strypes op Spitting Image alles vast wat ze nog meer tegen komen, waarbij vooral de blues het goed doet.
Het levert een plaat op die 48 minuten lang goed is voor een brede glimlach, maar het is ook een plaat die 48 minuten lang imponeert met songs die misschien geen bijzondere dingen laten horen, maar waarin wel alles klopt. Buitengewoon knappe plaat dus van deze wat ondergewaardeerde band uit Ierland en een pluim voor Allmusic.com, die het als een van de weinigen hebben gehoord vorig jaar. Erwin Zijleman