Een van de meest talentvolle van het stel is de uit Los Angeles afkomstige Phoebe Bridgers, die deze week debuteert met het prachtige Stranger In The Alps.
Phoebe Bridgers is de twintig pas net gepasseerd, maar heeft als we haar teksten moeten geloven al een hoop persoonlijke ellende achter zich liggen.
Voorlopig geloof ik de jonge singer-songwriter uit Los Angeles volledig, want Stranger In The Alps is een opvallend intense plaat die er keer op keer in slaagt om je tot op het bot te raken met songs vol ruwe emotie en verhalen die een donkere sluier over de dag leggen.
Qua stem doet Phoebe Bridgers wel wat denken aan Julien Baker, die voor mij misschien wel de mooiste plaat van 2015 maakte en volgende maand terugkeert met een nieuwe plaat. Met Julien Baker deelt ze ook de aardedonkere teksten en muziek die overloopt van melancholie.
Stranger In The Alps klinkt desondanks flink anders dan het debuut van Julien Baker. In muzikaal opzicht zijn de randjes wat minder scherp en bovendien verwerkt Phoebe Bridgers meer invloeden in haar muziek, waardoor deze afwisselend loom en dromerig en donker en dreigend klinkt.
Ook als de Amerikaanse kiest voor een betrekkelijk eenvoudige en toegankelijke instrumentatie en folky songs, maakt ze muziek met een enorme impact. De aardedonkere teksten, waarin de dood angstig vaak opduikt, blijven je maar bij de strot grijpen, maar ook de bijzondere en vaak donker gekleurde accenten binnen de instrumentatie geven Stranger In The Alps een bijzonder lading.
Het zijn accenten die kunnen worden ingebracht door aanzwellende strijkers of atmosferische elektronica, maar er is ook een voorname rol voor messcherpe of juist benevelende gitaarlijnen, die dwars door het geluid snijden en Stranger In The Alps voorzien van Twin Peaks achtig mysterie.
Phoebe Bridgers moet met haar van melancholie overlopende popliedjes concurreren met heel veel soort- en tijdgenoten, maar ze onderscheidt zich uiteindelijk vrij makkelijk van de concurrentie. Stranger In The Alps is een stuk indringender en intenser dan het afgelopen jaar verschenen platen van onder andere Julia Jacklin, Molly Birch en Angel Olsen (platen die ik allemaal hoog heb zitten) en kan zich qua niveau meten met de jaarlijstjesplaten van Aldous Harding, Sharon van Etten en vooral de al eerder genoemde Julien Baker.
Direct bij eerste beluistering was ik gegrepen door de bijna desolate sfeer op Stranger In The Alps en onder de indruk van de ruwe schoonheid en enorme impact van de songs van Phoebe Bridgers. Luister naar Stranger In The Alps en je voelt de pijn van een jonge vrouw die een beroerde jeugd achter zich heeft liggen, luister nog een paar keer en je hoort een plaat die overloopt van talent, zeggingskracht en bijzondere schoonheid.
Phoebe Bridgers heeft een plaat gemaakt die van alles met je doet. Het is een plaat die vanwege alle melancholie en ellende pijn kan doen, maar het is ook een plaat die betovert met songs die je voor altijd wilt koesteren.
Het duurt nog minstens een maand of twee voor ik ga nadenken over mijn jaarlijstje voor 2017, maar dat Stranger In The Alps van Phoebe Bridgers hierin gaat opduiken is voor mij een zekerheid. Phoebe Bridgers gebruikt haar debuut om een hoop persoonlijke misère van zich af te schrijven, maar ze heeft ook een bijna onwaarschijnlijk mooie en indringende plaat gemaakt die iedere vezel in je lijf flink opschudt. Voor mij nu al de grootste verrassing van 2017 tot dusver en Stranger In The Alps is echt nog lang niet gestopt met groeien. Erwin Zijleman
Strangers In The Alps zie ik in Nederland nog niet veel op vinyl. Kan wel besteld worden via de bandcamp pagina van Phoebe Bridgers: https://phoebebridgers.bandcamp.com.