Ook met de soloplaten van Glen Hansard is niets mis en op het podium behoort de Ierse muzikant zelf tot de smaakmakers, maar ik mis op zijn soloplaten het grootse en meeslepende van The Frames of de verstilde pracht en emotie van de platen van The Swell Season.
Ook bij beluistering van de nieuwe plaat van Glen Hansard miste ik in eerste instantie de onderhuidse spanning die hij zo mooi wist op te bouwen met Markéta Irglova, die overigens in één van de tracks acte de présence geeft maar helaas een bescheiden rol heeft, maar Between Two Shores bleek voor mij een groeiplaat.
In eerste instantie lijkt Glen Hansard op zijn derde soloplaat te vertrouwen op beproefde middelen. De openingstrack met een voorname rol voor blazers, een heerlijk orgeltje en scheurende gitaren hakt er meteen lekker in en laat horen dat Glen Hansard beschikt over een lekkere rauwe en soulvolle stem. Het heeft af en toe wat van Van Morrison en ook Springsteen duikt hier en daar op, maar het zit ook dicht tegen het vroege werk van Joe Cocker aan.
Het klinkt absoluut lekker, maar Glen Hansard doet in muzikaal opzicht geen hele bijzondere dingen en sluit in vocaal opzicht aan bij een heel legioen aan blue-eyed soulzangers. De tweede track is meer ingetogen en stemmig en voegt John Hiatt toe aan het rijtje namen met relevant vergelijkingsmateriaal. Het klinkt wederom prachtig, maar bij eerste beluistering was het voor mij allemaal net wat te netjes binnen de lijntjes en miste ik het gevoel.
Dit gold voor bijna alle tracks op de plaat, waardoor Between Two Shores het weliswaar uitstekend deed op de achtergrond, maar niet de indruk maakte die ik op voorhand had verwacht of waar ik op had gehoopt.
Het veranderde allemaal toen ik de plaat laat op de avond met de koptelefoon beluisterde. De prima zang op de plaat deed opeens veel meer met mij en ook in muzikaal opzicht was de derde soloplaat van Glen Hansard opeens een stuk interessanter.
Natuurlijk sluit Glen Hansard nog altijd vrij nauwkeurig aan op de soul en rhythm & blues van weleer, maar de instrumentatie steekt knap in elkaar en is subtieler dan ik bij oppervlakkige beluistering had waargenomen. Het feit dat de plaat in één take werd opgenomen geeft Between Two Shores nog wat meer glans.
Het grootste verschil tussen mijn eerste beluisteringen van Between Two Shores en de huidige beluisteringen zit echter in de zang. De vocalen van Glen Hansard komen op zijn nieuwe plaat met enige regelmaat uit de tenen en de emotie die ik hoor ervaar is als oprecht, waardoor de plaat nu wel flink binnenkomt.
Glen Hansard mist als soloartiest misschien het unieke dat hij wel met Markéta Irglova te pakken had, maar wanneer Between Two Shores je eenmaal raakt, kan de plaat je stevig raken. Ik had het zelf na de eerste beluisteringen niet verwacht, maar inmiddels ben ik behoorlijk gehecht geraakt aan de derde soloplaat van Glen Hansard en is het toch nog geworden wat ik er van had verwacht; een van de lekkerste krenten uit de pop van de eerste maand van 2018. Erwin Zijleman