Daniel Romano werd onmiddellijk omarmd door de liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek, maar heeft het met name de puristen in deze groep sindsdien niet makkelijk gemaakt.
Op het in 2015 verschenen If I've Only One Time Askin' bleef Daniel Romano de country nog redelijk trouw, maar op Mosey uit 2016 en op het vorig jaar verschenen Modern Pressure ging de muziek van de Canadees alle kanten op, met een duidelijke voorliefde voor psychedelische pop- en rockmuziek uit de jaren 60 en 70.
Modern Pressure is nog geen jaar oud, maar Daniel Romano heeft over inspiratie kennelijk niet te klagen op het moment. Als ‘tussendoortje’ bracht de muzikant uit Welland, Ontario, deze week immers twee digitale albums uit. Nerveless en Human Touch zijn naar verluidt slechts tijdelijk beschikbaar (mogelijk slechts tot medio februari) via de bandcamp pagina van Daniel Romano en voegen in totaal 20 tracks toe aan het oeuvre van de Canadees.
Laat ik eens beginnen bij Nerveless. Rootsliefhebbers die hopen op een wederopstanding van de liefde voor de countrymuziek kan ik direct teleurstellen. Op Nerveless spelen invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek geen enkele rol. Net als op Mosey en Modern Pressure domineren invloeden uit de popmuziek uit de jaren 60 en met name de jaren 70.
Bij beluistering van Modern Pressure had ik vorig jaar al flink wat associaties met de muziek van John Lennon en dat is een associatie die ook weer opduikt bij beluistering van Nerveless, net als de associatie met de muziek van Tom Petty. Ook op Nerveless schuwt Daniel Romano de uitstapjes richting psychedelische pop en rock niet, maar de voorkeur van de Canadees gaat dit keer uit naar schaamteloos toegankelijke en volstrekt tijdloze popliedjes. Het klinkt hier en daar verrassend lichtvoetig, maar voor liefhebbers van popmuziek uit de jaren 70 klinkt het ook bijzonder lekker.
Daniel Romano trekt op Nerveless een overvolle platenkast om en het is een platenkast vol moois. Het is momenteel ijskoud in Canada, waar Daniel Romano momenteel tourt, maar Nerveless klinkt voor het overgrote deel verrassend zonnig, zeker wanneer flarden Westcoast pop en invloeden van The Beach Boys opduiken. De eerste nieuwe plaat van Daniel Romano zal door de fans van het eerste uur niet erg worden gewaardeerd, maar ik vind Nerveless zeer de moeite waard.
Waar Daniel Romano op Nerveless vooral zonnige klanken en perfecte popliedjes laat horen, is Human Touch een behoorlijk ingetogen plaat met vooral akoestische klanken.
Het zijn klanken die hier en daar wat opschuiven richting de Amerikaanse rootsmuziek, wat mogelijk toch weer openingen biedt voor de fans van het eerste uur.
Human Touch doet me af en toe denken aan het meer ingetogen werk van Ryan Adams, verwijst nadrukkelijk naar het vroege werk van Bob Dylan en wanneer een vrouwenstem opduikt is zelfs de vergelijking met de duetten van Gram Parsons en Emmylou Harris niet helemaal te onderdrukken.
Waar Nerveless de kamer direct vult met volle en zonnige klanken, is Human Touch een sobere en donkere plaat die zich minder makkelijk opdringt, maar de songs op de plaat groeien snel en krijgen na een paar keer horen een indringend of zelf bezwerend karakter.
Nerveless en Human Touch zijn de eerste interessante releases van 2018 en het zijn releases die wat mij betreft veel meer zijn dan snel uitgebrachte tussendoortjes. Het illustreert nog maar eens hoe groot het talent van Daniel Romano is. Erwin Zijleman
Nerveless en Human Touch kunnen (naar verluidt tijdelijk) worden gedownload via de bandcamp pagina van Daniel Romano: https://danielromano.bandcamp.com/album/nerveless en https://danielromano.bandcamp.com/album/human-touch.