Het leverde de singer-songwriter uit Nevada City, California, een vliegende start op, al werd Alela Diane ook tegen wil en dank in het hokje psych-folk geduwd.
Sinds haar debuut The Pirate’s Gospel, dat Europa in 2006 wist te bereiken, heeft Alela Diane een aantal wonderschone platen gemaakt en het zijn platen die niet alleen opvielen door de prachtige stem van de Amerikaanse muzikante, maar ook zeker door haar songwriting skills.
De afgelopen jaren was het helaas redelijk stil rond Alela Diane. Haar laatste soloplaat kwam tot voor kort uit 2013 (About Farewell), terwijl het in 2015 en samen met singer-songwriter Ryan Francesconi gemaakte Cold Moon wat mij betreft wat tegenviel. Deze week verscheen Cusp, maar ik heb de plaat al een aantal weken in mijn bezit. Het was voldoende tijd om compleet verliefd te worden op de nieuwe plaat van Alela Diane.
De songs op Cusp maken vrijwel onmiddellijk duidelijk waarom het een tijd stil is geweest rond Alela Diane. De tegenwoordig vanuit Portland, Oregon, opererende singer-songwriter is moeder geworden, wat niet alleen een compleet ander leven heeft opgeleverd, maar Alela Diane ook weer herinnerde aan de moeizame relatie die ze had met haar eigen moeder.
Het moederschap in al haar facetten vormt de basis voor een persoonlijke plaat, die in the middle of nowhere werd opgenomen. In the middle of nowhere had Alela Diane wel de beschikking over een piano en deze staat centraal in vrijwel alle songs op de plaat.
Alela Diane werd in het verleden zoals gezegd vrij makkelijk in het hokje psych-folk (of in een van de vele beschikbare synoniemen) geduwd, maar heeft met Cusp een plaat gemaakt die vooral herinnert aan de singer-songwriter muziek uit de jaren 70. Cusp ademt de sfeer van de platen van met name Carole King en Joni Mitchell, al verwerkt Alela Diane ook nog wel wat invloeden uit de traditionele folk in haar muziek.
Door de grote rol van de piano en de intieme en persoonlijke songs maakt Cusp een tijdloze indruk, wat nog eens wordt verstrekt door het feit dat Alela Diane de sfeer van de afgelegen berghut waar ze plaat heeft opgenomen heeft weten te vangen op de plaat, die een bijna rustgevende uitwerking heeft.
Cusp betovert met prachtige pianoklanken en hier en daar wat accenten van strijkers, gitaren en de instrumenten van meerdere gastmuzikanten, maar de meeste indruk maakt Alela Diane ook dit keer met haar stem. De vocalen op Cusp strelen intens het oor, maar weten je door de persoonlijke teksten en emotievolle voordracht van Alela Diane ook makkelijk te raken.
Een afwezigheid van bijna vijf jaar is tegenwoordig voldoende om vrijwel volledig vergeten te worden en ik moet toegeven dat ik de afgelopen jaren nooit naar de muziek van Alela Diane heb geluisterd. Cusp zal de komende tijd heel vaak uit de speakers komen en heeft ook mijn interesse voor het oudere werk van Alela Diane weer opgewekt. Alela Diane is gelukkig terug en heeft wat mij betreft haar beste plaat tot dusver afgeleverd. Iedereen die haar vorige platen kent, weet wat dit zegt over het niveau van de plaat. Erwin Zijleman