Don’t Talk About It is de tweede plaat van Ruby Boots en de opvolger van het in 2014 verschenen en door mij niet opgemerkte Sollitude.
De Australische singer-songwriter opereert inmiddels zoals gezegd vanuit Nashville, maar levert zeker geen typische Nashville countryplaat af.
Don’t Talk About It werd geproduceerd door de mij niet bekende Beau Bedford, die zijn band The Texas Gentlemen heeft opgetrommeld als begeleidingsband van Ruby Boots. Don’t Talk About It kent ook nog gastbijdragen van Nikki Lane, maar verder moet de Australische singer-songwriter het toch vooral zelf doen.
Ruby Boots doet dat in de openingstracks met rauwe energie die hier en daar voorzichtig herinnert aan de punk, maar de muziek van de Australische singer-songwriter ademt op hetzelfde moment de sfeer van de girlpop uit de late jaren 50 en vroege jaren 60; absoluut een bijzondere combinatie.
Ruby Boots klinkt hierdoor anders dan de meeste van haar leeftijdgenoten en laat vooral wat rauwere en meer doorleefde of juist nostalgisch aandoende klanken horen. Zeker in de eerste twee tracks is het wat zoeken naar de country in de muziek van Ruby Boots, maar uiteindelijk komt die absoluut aan de oppervlakte.
Ruby Boots speelt dan al lang een gewonnen wedstrijd, want met de rauwe en door rock georiënteerde openingstracks grijpt de Australische muzikante je stevig bij de strot en blijken de muzikanten van The Texas Gentlemen een gouden greep.
Natuurlijk zijn er meer countryzangeressen die niet vies zijn van wat stevigere en rauwere klanken, maar de muziek van Ruby Boots klinkt duidelijk anders. Het is knap hoe de Australische singer-songwriter balanceert tussen rauwe en recht voor zijn raap rockmuziek, honingzoete en nostalgisch aandoende popmuziek uit een heel ver verleden en de rootsmuziek zoals die de afgelopen decennia met zoveel succes in Nashville wordt gemaakt.
Ruby Boots valt op door de bijzondere invloeden die ze in haar muziek verwerkt, maar uiteindelijk staat of valt alles in Nashville bij de vocalen. Ook met haar zang maakt Ruby Boots indruk. De Australische muzikante kan vervaarlijk uithalen met doorleefde vocalen, maar kan ook zwoel verleiden met soulvolle zang waar Phil Spector een aantal decennia geleden ook genadeloos voor zou zijn gevallen. Vanaf de derde track laat Ruby Boots meer invloeden uit de country, folk en pop toe in haar muziek en ook in deze genres kan de Australische zangeres uitstekend uit de voeten en maakt ze indruk met een aangename snik en flink wat gevoel.
Na een aantal tracks keert de rock gelukkig terug in de muziek van Ruby Boots en valt Don’t Talk About It voor mij definitief in de categorie van de Nashville platen die zich onderscheiden van de grauwe massa, waarna Ruby Boots aan het eind van de plaat ook nog eens Stevie Nicks naar de kroon steekt.
Het aanbod van het moment is momenteel idioot groot en alleen met de grote namen kan ik deze BLOG moeiteloos week na week vullen. Ruby Boots heeft zich hier knap tussen gewurmd en is wat mij betreft één van de meest veelbelovende jonge zangeressen die vanuit Nashville de wereld probeert te veroveren. Erwin Zijleman
Don't Talk About It van Ruby Boots is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://rubybootsbloodshot.bandcamp.com.