De band uit Londen wist zich, mede door wat wisselvallige platen, uiteindelijk niet te scharen onder de allergrootste bands binnen de Britse punk en new wave, maar ik vond het persoonlijk altijd wel een bijzonder buitenbeentje, vooral omdat de band zich niet schaamde voor de grote voorbeelden van voor de punk en flink wat invloeden van Roxy Music, David Bowie, The Kinks en zeker ook The Doors liet doorklinken in haar muziek.
The Monochrome Set verkreeg misschien geen hele prominente plek in de geschiedschrijving rond de Britse punk en new wave, maar bleek, zeker achteraf bezien, een zeer invloedrijke band, die hoorbaar invloed heeft gehad op 80s smaakmakers als Lloyd Cole & The Commotions, The Smiths en Prefab Sprout en 90s bands als Pulp en Franz Ferdinand.
The Monochrome Set is sinds 1978 niet altijd even actief geweest, maar is wel altijd platen blijven maken, wat twee jaar geleden nog het verrassend sterke Cosmonaut opleverde. Die plaat wordt nu gevolgd door Maisieworld, dat wat mij betreft nog veel sterker is.
Eerder gaf ik al aan dat The Monochrome Set nooit vies was van invloeden van The Doors, maar zo duidelijk als op Maisieworld hoorde ik ze nog niet eerder. Een aantal tracks op de plaat sluit naadloos aan op het werk van de roemruchte band uit de late jaren 60 en vroege jaren 70, zeker wanneer wordt gekozen voor bijzondere ritmes, donkere vocalen en een onweerstaanbaar klinkend orgeltje.
In de net wat minder donker klinkende rocksongs zijn ook dit keer duidelijke invloeden van The Kinks hoorbaar, terwijl The Monochrome Set op Maisieworld wederom een brug slaat tussen rockmuziek uit de jaren 60 en 70 en de muziek van enkele legendarische 80s en 90s bands. Maisieworld klinkt hierdoor niet alleen als de plaat die The Doors nooit hebben gemaakt, maar ook als de plaat die The Smiths nooit hebben gemaakt.
Maisieworld ademt absoluut de sfeer van het verleden, maar maakt ook muziek die nog niet voorkomt in de geschiedenisboeken over de popmuziek. Cosmonaut omarmde ik twee jaar geleden als een plaat vol mooie herinneringen aan de popmuziek uit de jaren 80. Maisieworld gaat nog een stapje verder en bestrijkt een aantal decennia geweldige popmuziek.
Bij eerste beluistering was ik nog vooral aan het zoeken naar vergelijkingsmateriaal, maar de nieuwe plaat van The Monochrome Set werd al snel een eigenzinnige plaat die op bijzonder aangename wijze een greep doet uit een aantal decennia popmuziek.
De songs van de Britten steken nog altijd knap in elkaar, de zang overtuigt op een of andere manier makkelijk, de ritmesectie houdt de vaart er lekker in, terwijl het orgel en de gitaren (met hier en daar een vleugje Santana) veel fraaie duels uitvechten en goed zijn voor flink wat passages die je alleen maar wilt koesteren.
Wereldberoemd gaan ze er vast niet meer mee worden, maar waar The Monochrome Set in haar beginjaren nogal wisselvallig was, houdt de band nu makkelijk een flink hoog niveau vast. Wat een lekkere plaat. Erwin Zijleman