In januari volgde een tweede deel met vijf nieuwe songs en inmiddels is ook het derde deel van How To Solve Our Human Problems verschenen en ligt er feitelijk een nieuw album met 15 songs en bijna 70 minuten nieuwe muziek van de Schotse band.
How To Solve Our Human Problems is hiermee de opvolger van Girls In Peacetime Want To Dance uit 2015, waarmee Belle and Sebastian sterk terugkeerde na een aantal magere jaren.
Het eerste deel van How To Solve Our Human Problems opent honingzoet met aanstekelijke klanken en een vleugje of zelfs een behoorlijke vleug disco. Het is bijna over the top, maar zoals zo vaak blijft Belle and Sebastian aan de goede kant van de streep. Op de 14 tracks die volgen laat de band uit Glasgow horen dat het echt alle kanten op kan.
Belle and Sebastian grossiert uiteraard in rijk georkestreerde indie-pop zoals alleen de Schotse band die kan maken, maar experimenteert ook met complexe ritmes met invloeden uit de dubstep, met intieme fluisterpop met een hoofdrol voor de prachtige stem van Sarah Martin, met uitbundige 80s pop of juist de interessante 80s pop van bands als Prefab Sprout en Aztec Camera, met perfecte kauwgomballenpop met invloeden van ABBA of met warmbloedige blue-eyed soul zoals Marc Almond die ooit maakte.
Het is knap hoe de band kan variëren tussen songs waarin alle registers open gaan en songs waarin alles zo klein mogelijk wordt gehouden. Belle and Sebastian heeft hierbij nog altijd een voorkeur voor suikerzoete klanken, maar de zoete verleiding van de Schotse band is verantwoorder dan je bij vluchtige beluistering zult vermoeden.
De keuze voor het uitbrengen van drie EP’s in plaats van één album heeft voordelen en nadelen. Het voordeel is dat Belle and Sebastian net wat meer uitstapjes buiten de gebaande paden kan maken, het nadeel is dat er ook wel wat mindere tracks tussen zitten, waardoor How To Solve Our Human Problems zich als geheel net niet kan meten met de beste platen van de band uit Glasgow.
Toch ben ik blij met deze nieuwe worp van de Schotse band. Belle And Sebastian heeft nog altijd het patent op popliedjes die de lentezon uitbundig laten schijnen, tekent keer op keer voor prachtige arrangementen en een instrumentatie die de wolken verdrijft en overtuigt met vocalen die de plaat nog net wat verder omhoog tillen. Ik heb persoonlijk vooral een zwak voor de verleidelijke vocalen van Sarah Martin, al bepalen de uit duizenden herkenbare vocalen van voorman Stuart Murdoch nog altijd voor een belangrijk deel het geluid van Belle and Sebastian.
Ik laat de muziek van Belle and Sebastian over het algemeen lekker voortkabbelen op de achtergrond, maar gisteren heb ik de plaat ook eens met de koptelefoon beluisterd en dat is een aanrader. Dan immers hoor je nog veel beter hoe mooi de songs van Belle and Sebastian in elkaar zijn gesleuteld en hoe vele lagen bijdragen aan het zo betoverende totaalgeluid van de Schotse band.
Belle and Sebastian was de afgelopen twintig jaar een inspiratiebron voor vele bands, maar laat horen dat het zelf nog altijd net wat beter is. Knap. En er zit nog veel meer in volgens mij. Erwin Zijleman