De band die de vroege jaren 80 kleur had gegeven met prachtplaten als Empires And Dance en vooral New Gold Dream (81-82-83-84) en Sparkle In The Rain viel van haar voetstuk met het nog niets eens zo heel slechte Once Upon A Time en was lange tijd geen schim meer van de grote band die het ooit was.
De laatste tien jaar is mijn interesse voor het werk van de band uit Glasgow langzaam en voorzichtig teruggekeerd.
Aan het begin van het nieuwe Millennium ging het niveau van de Simple Minds platen langzaam maar zeker weer wat omhoog en Graffiti Soul uit 2009 vind ik nog altijd een plaat die zich voorzichtig kan meten met de beste platen van de band. Ook Big Music uit 2014 was weer een prima plaat van de band die ik aan het eind van de jaren 80 definitief had afgeschreven en ook op het podium begon het heilige vuur van de vroege jaren 80 weer te branden.
De akoestische bewerkingen van de beste songs van de band uit 2016 zijn Jim Kerr inmiddels vergeven en dus kan alle aandacht worden gericht op de nieuwe plaat van de band.
Ook Walk Between Worlds wordt natuurlijk weer driftig vergeleken met de bovengenoemde beste platen van de band, maar dat ga ik niet doen. Met name New Gold Dream en Sparkle In The Rain zijn onaantastbare platen en bovendien platen die een periode in de muziek definiëren die enorm veel invloed heeft gehad; daar kom je niet zomaar meer aan.
Van de bezetting van destijds zijn alleen zanger Jim Kerr en gitarist Charlie Burchill nog over. De twee oude rotten hebben gezelschap gekregen van een handvol gastmuzikanten, maar desondanks klinkt Walk Between Worlds als een vintage Simple Minds plaat. Dat is niet zozeer de verdienste van Charlie Burchill die zijn zo herkenbare gitaarmuren vaak ziet ondergedompeld in een flinke bak met elektronica of strijkers. Vooral Jim Kerr moet dus voor de herkenning zorgen en doet dat met verve.
Walk Between Worlds opent wat slapjes met single Magic, die met een beetje fantasie van Coldplay had kunnen zijn, maar vervolgens borduurt de band prima voort op platen als Graffiti Bridge en Big Music. Net als op deze platen eert de band haar eigen klassiekers. Dit levert in tracks als The Signal And The Noise en het soms wat New Order achtige In Dreams raakvlakken op met de meer op elektronische dansmuziek geënte albums als Empires And Dance en Sons And Fascination/Sister Feelings Call, maar de meeste raakvlakken hoor ik toch met Once Upon A Time, zeker wanneer de achtergrondzangeres de spotlights mag opzoeken.
Simple Minds sloeg met die plaat voor het eerst door met haar grootheidswaanzin, maar op Walk Between Worlds weten Jim Kerr en zijn medemuzikanten zich te beheersen, waardoor de nieuwe plaat van de band groots en meeslepend klinkt, maar vrijwel nergens doorslaat richting holle bombast. Het is bovendien een plaat die na een wat zwakke start een hoog niveau aantikt en ook lang vast weet te houden.
De holle bombast zorgde er destijds voor dat ik nauwelijks meer naar de muziek van Simple Minds kon luisteren, maar luisteren naar Walk Between Worlds is wat mij betreft een genoegen. Net als op de eerder genoemde andere twee platen uit het recente verleden, slaagt de band er in om flarden uit het verleden te combineren met songs die gewoon lekker klinken en die hoorbaar met veel plezier zijn gemaakt. Het zijn songs die ook nog eens een nieuwe impuls krijgen door de ruim aanwezige gastmuzikanten, die het soms wat gedateerde geluid van de Schotse band een frisse impuls geven.
Net als Graffiti Soul en Big Music doet ook Walk Between Worlds me weer verlangen naar een dosis New Gold Dreams en Sparkle In The Rain, maar daarna is er weer alle tijd en ruimte voor de nieuwe plaat van de band. Walk Between Worlds zal ongetwijfeld ook veel minder positief worden besproken, maar geloof me, er is niets mis mee, zeker niet voor een ieder die zich ooit fan noemde van deze bijzondere band. Erwin Zijleman