Het is een kennismaking die ik niet snel zal vergeten, want wat is het eerder deze week verschenen Rooms / Ruins een indrukwekkende en bijzondere plaat.
De Belgische band neemt je op haar nieuwe plaat 65 minuten lang mee naar desolate en voornamelijk aardedonkere oorden.
Flying Horseman maakt muziek die het daglicht maar moeilijk kan verdragen en het is muziek die zich vaak langzaam voortsleept. In de stemmige openingstrack hoor ik flarden Tindersticks, Japan en het vroege Roxy Music en worden beeldende klanken gecombineerd met stemmige vocalen.
In de tweede track kiest Flying Horseman voor het eerst nadrukkelijk het experiment en smeedt het op knappe wijze invloeden uit de Afrikaanse muziek, de minimal music, de Krautrock en de ambient aan elkaar. Het levert muziek op die hier en daar raakt aan de invloedrijke platen van Peter Gabriel uit de jaren 80 of aan de platen van Talking Heads uit de late jaren 70, maar Flying Horseman laat ook een duidelijk eigen geluid horen, dat zich vanuit het niets ook kan laten beïnvloeden door Kraftwerk of King Crimson (Robert Fripp is sowieso een naam die genoemd moet worden).
Het is een eigen geluid dat het experiment zeker niet schuwt en dat razend knap in elkaar steekt, maar Flying Horseman slaagt er ook in om het experiment te combineren met stemmige popsongs die vrij makkelijk overtuigen en die zich steeds genadelozer opdringen.
Het zijn popsongs die heel veel kracht ontlenen aan de bijzondere sfeer die de band uit Antwerpen op Rooms / Ruins creëert. Het is een sfeer die refereert aan de nacht en aan vooral desolate oorden en het is een sfeer die een wat vervreemdende of zelfs beklemmende uitwerking heeft op de luisteraar.
Het maakt van beluistering van Rooms / Ruins een bijzondere en ook bijzonder intense luisterervaring. Zeker bij beluistering met volledige aandacht hoor je hoe verschrikkelijk veel er gebeurt in de bijzondere muziek van de band uit Antwerpen. De gitaarlijnen zijn van een enorme schoonheid, de synths zetten je steeds op het verkeerde spoor, terwijl de vrouwenstemmen op de achtergrond je er steeds weer bij slepen.
Flying Horseman put hierbij nadrukkelijk uit de archieven van de popmuziek, maar smeedt ook op fascinerende wijze tot dusver niet gecombineerde invloeden aan elkaar. Ik heb al een hoop namen genoemd in deze recensie, maar hoe vaker ik naar Rooms / Ruins luister hoe meer ik hoor. Flarden Portishead, American Music Club, Nick Cave, Brian Eno en zo kan ik lang doorgaan. Het knappe is dat Flying Horseman op hetzelfde moment muziek maakt die zijn gelijke niet kent.
Rooms/Ruins schiet van vol, experimenteel en eclectisch naar uiterst sober en stemmig en weer terug en blijft maar imponeren met songs van een wonderbaarlijke schoonheid en intimiteit. Ik heb nog steeds moeite om de muziek van de Belgische band volledig te duiden, maar dat de nieuwe plaat van de band er een van een uitzonderlijk hoog niveau is weet ik inmiddels zeker. Rooms/Ruins van Flying Horseman zal misschien niet iedereen bevallen, maar iedereen zou op zijn minst even moeten luisteren. Het heeft mij een plaat opgeleverd die me nu al dagen nieuwe dingen laat horen en die steeds meer indruk maakt. Erwin Zijleman