Het alter ego van de ook van Alamo Race Track bekende Djurre de Haan imponeerde op zijn debuut I Really Should Whisper uit 2009 met betoverend mooie indie folksongs, die zich ergens tussen Fleet Foxes, Elliott Smith, The Beatles, The Low Anthem en Grandaddy in wurmden.
Het zijn vijf namen die ik moeiteloos had kunnen vervangen door vijf andere grote namen uit de geschiedenis van de popmuziek, maar uiteindelijk verdiende AWKWARD i vooral haar eigen plekje met songs die nadrukkelijk een eigen weg zochten en die stuk voor stuk van een bijzondere schoonheid waren.
Twee jaar later verscheen Everything On Wheels dat nadrukkelijk voortborduurde op het debuut van de band, maar op één of andere manier lang niet zoveel met me deed. Ook de tweede plaat van AWKWARD i stond vol met mooie en eigenzinnige popliedjes, maar voor mij ontbrak de magie die het debuut van de band zo bijzonder had gemaakt. Magie is iets vaags en persoonlijks, maar toen ik Everything On Wheels eerder deze week opnieuw beluisterde, miste ik nog steeds iets dat ik wel hoorde op het debuut van de band en dat ik gelukkig ook hoor op het deze week verschenen KYD.
Ook KYD roept weer herinneringen op aan de platen van meerdere groten uit de geschiedenis van de popmuziek. Het bovenstaande lijstje voldoet nog steeds heel aardig, al wil ik Fleet Foxes dit keer vervangen door The Beach Boys en laat ik de briljante popliedjes van The Beatles maar eens vervangen door die van Ron Sexsmith. Op hetzelfde moment doe je de bijzondere muziek van AWKWARD i met het noemen van namen bijna altijd te kort.
AWKWARD i gaat op KYD nog een stapje verder dan op haar vorige platen en maakt indruk met veelkleurige popliedjes die soms nog wel in het hokje indie-folk passen, maar ook continu hun uiterste best doen om uit dit hokje te breken. En dat lukt AWKWARD i keer op keer met speels gemak.
KYD staat vol met prachtig ingekleurde en over het algemeen intiem en ingetogen openende songs, die vervolgens snel aan kleur en kracht winnen. Waar ik Everything On Wheels met grote regelmaat net wat te groots of juist wat te gewoontjes vond klinken, is KYD een plaat die je twaalf songs en drie kwartier lang bij de les houdt en in vervoering brengt.
AWKWARD i kan hierbij betoveren met een groots geluid waar The Arcade Fire jaloers op mag zijn, maar kiest net zo makkelijk voor de melancholie die de platen van Elliott Smith zo mooi en indrukwekkend maakte of juist voor een randje lo-fi, wat de muziek van de band van Djurre de Haan iets stekeligs en eigenzinnigs geeft.
Vergeleken met het debuut van de band is KYD rijk georkestreerd met hier en daar flink wat strijkers, maar het laagje glans dat op de songs is aangebracht is in alle gevallen functioneel en trefzeker. Het is bovendien glans die wordt gecontrasteerd door het grillige karakter van de muziek van AWKWARD i en het is dit grillige karakter dat KYD de hele speelduur spannend houdt. KYD is ook nog eens een plaat vol ruwe emoties en songs die zowel over nieuw leven als over de dood gaan. Het geeft de plaat nog net wat meer diepgang en urgentie.
De vorige plaat van AWKWARD i deed me op een of andere manier niet zoveel, maar KYD was na één keer horen al een plaat om te koesteren en is sindsdien alleen maar mooier, imponerender en spannender geworden. Kom op Pitchfork, pak KYD op en geef AWKWARD i het wereldwijde podium dat Djurre de Haan absoluut verdient met deze bijzondere en bloedstollend mooie plaat. Erwin Zijleman