Het gekke was dat de luisterervaring totaal anders was toen ik de plaat aan het eind van 2013 alsnog oppikte, toen ik Woman van Rhye, toch wel tot mijn verbazing, zag opduiken in nogal wat jaarlijstjes.
De warmbloedige klanken van het Deens/Canadese tweetal bleken opeens de perfecte soundtrack voor koude en donkere winteravonden, waarna de plaat alsnog uitgroeide tot een van de te koesteren platen uit het betreffende jaar.
De komende week wordt het flink kouder, dus de tweede plaat van Rhye komt precies op het juiste moment. We hebben lang moeten wachten op Blood, maar desondanks klinkt de plaat niet heel anders dan zijn voorganger, integendeel zelfs.
Net als Woman vertrouwt ook Blood op lome en warmbloedige elektronische klanken en vooral op de stem van Mike Milosh, die nog altijd klinkt als Sade in haar beste dagen. De muziek van de Nigeriaanse zangeres, die in de jaren 80 en 90 behoorlijk populair was, biedt in meerdere opzichten relevant vergelijkingsmateriaal. De zang van Mike Milosh klink minstens even warm, zwoel en verleidelijk, maar ook in muzikaal opzicht schuurt de muziek Rhye dicht tegen die van Sade aan.
Net als Woman sleept ook Blood zich vooral in een laag tempo voort en wordt nadrukkelijk de grens tussen kunst en kitsch opgezocht. Ook op Blood blijft Rhye wat mij betreft aan de goede kant van de streep. De lome bassen en ritmes worden fraai ingekleurd met elektronica en strijkers die soms een jaren 80 en 90 geluid hebben, maar die ook dicht tegen de hedendaagse elektronica aan kunnen schuren.
Het past allemaal perfect bij de aangename zang van Mike Milosh en bij de lekker in het gehoor liggende en vooral warmbloedige songs, die hun inspiratie vooral halen uit de pop en de R&B.
Ook op Blood maakt Rhye weer muziek die traag en eindeloos voort lijkt te kabbelen, maar de lome maar ook uiterst subtiele klanken van het tweetal steken knapper in elkaar en zijn bezwerender dan je bij oppervlakkige beluistering zult vermoeden. Zeker wanneer het duo flirt met wat jazz en funk heeft de muziek van Rhye stiekem ook wel wat van Steely Dan, al blijven de associaties met de platen van Sade toch het sterkst.
Ik had vijf jaar geleden zoals gezegd heel veel moeite met het debuut van het Deens/Canadese duo, maar Blood voelt direct vanaf de eerste noten als een warm bad of een warme deken. Ik vrees dat niet iedereen zal vallen voor de dromerige en zoete klanken van Rhye, maar probeer het maar eens te weerstaan wanneer de temperatuur onder nul komt en het haardvuur heerlijk knispert. Het lukt mij in ieder geval niet. Erwin Zijleman