Deze Bas Jan Ader timmerde in de late jaren 60 en vroege jaren 70 vanuit Los Angeles stevig aan de weg met zijn foto’s en films, maar besloot in 1975 in een klein bootje (Guppy 13) de Atlantische oceaan over te steken.
Zijn bootje werd negen maanden later terug gevonden, maar het lichaam van Bas Jan Ader werd nooit gevonden (al claimen meerdere mensen hem na 1975 nog gezien te hebben).
Bas Jan is zoals gezegd een trio, maar de meeste aandacht wordt opgeëist door de Britse muzikante Serafina Steer. Deze Serafina Steer maakte met haar harp een aantal lastig te doorgronden platen, die haar uiteraard wel de vergelijking opleverde met Joanna Newsom, maar gooit het nu over een andere boeg.
Op het debuut van Bas Jan is de harp niet te horen en persoonlijk vind ik dat niet zo erg. Het eigenzinnig klankentapijt van Bas Jan bestaat uit viool, drums en flink wat synths. Het levert een bijzonder geluid op, dat wordt gecombineerd met al even bijzondere zang en de nog minder gangbare songstructuren.
Bas Jan laat zich op Yes I Jan vooral beïnvloeden door muziek uit de late jaren 70 en vroege jaren 80. Het drietal heeft goed geluisterd naar bands als The Slits, The Raincoats en Young Marble Giants en gaat aan de haal met flink wat invloeden uit de new wave en postpunk. Een punky (of lo-fi) attitude en een stiekeme voorliefde voor aanstekelijke popliedjes en wat flirts met de 60s psychedelica van Jefferson Airplane maken het geluid van Bas Jan compleet.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik bij eerste beluistering niet veel moois hoorde in de muziek van Bas Jan. De muziek van het drietal rammelt aan alle kanten, de zang is vaak behoorlijk onvast, de drums lijken vaak maar wat te doen, de wolken synths vliegen alle kanten op en aan de songs van het drietal is vaak geen touw vast te knopen.
Voorzichtig was ik echter wel gecharmeerd van de vrijgevochten viool en ik moest toegeven dat de drie dames hier en daar tekenen voor honingzoete en behoorlijk trefzekere koortjes en incidenteel een flard van een goed popliedje.
Wanneer de koortjes worden uitgebuit en Bas Jan kiest voor net wat lekkerder in het gehoor liggende popliedjes klinkt het als Bananarama in haar eerste en nog behoorlijk alternatieve jaren (en hoor ik bovendien voorzichtige raakvlakken met The Mamas & The Papas en The Bangles) en zorgt Yes I Jan subtiel voor zoete verleiding. Het is deze zoete verleiding die er voor zorgde dat ik het debuut van Bas Jan vaker heb beluisterd en toen ik dit deed viel er toch wel meer op zijn plek.
Bas Jan strijkt op Yes I Jan lekker eigenzinnig tegen de haren in en heeft een plaat gemaakt die in niets lijkt op alle andere platen die deze week zijn verschenen. Het drietal sluit op deze plaat aan bij de muziek van vergeten smaakmakers uit de late jaren 70 en grossiert in songs die misschien in eerste instantie wel erg stekelig klinken, maar uiteindelijk toch de juiste snaar weten te raken.
Of ik Yes I Jan met grote regelmaat ga beluisteren durf ik te betwijfelen, maar zo op zijn tijd is de vrijgevochten en eigenzinnige popmuziek van het Brits/Amerikaanse drietal precies wat ik nodig heb. Grappige plaat en bovendien een plaat met flink wat groeipotentie. Erwin Zijleman
Yes I Jan van Bas Jan is verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het drietal: https://lostmap.bandcamp.com/album/yes-i-jan.