De plaat zou op 16 juni 1972 verschijnen en het is een plaat die de popmuziek heeft veranderd.
Wanneer ik luister naar de muziek van Roxy Music grijp ik eerlijk gezegd maar zelden naar de eerste plaat van de band, maar nu ik dat, ter ere van de fraaie reissue die deze week is verschenen, weer eens heb gedaan, ben ik onder de indruk van de wilde experimenteerdrift van de band op haar debuut.
Op de eerste plaat van Roxy Music zingt Bryan Ferry of zijn leven er van af hangt, scheurt Andy Mackay met zijn saxofoon overal doorheen, tekent Phil Manzanera voor nauwelijks te doorgronden gitaarlijnen, zorgt de uit Graham Simpson en Paul Thompson bestaande ritmesectie voor een stuwende basis en zijn er natuurlijk ook nog de bijzondere synthesizer partijen van Brian Eno, die hun organische tegenhanger vinden in het pianospel van Bryan Ferry.
Roxy Music smeedt op haar debuut op fascinerende wijze invloeden uit de glamrock, symfonissche rock en avant-garde aan elkaar en legt op haar debuut de basis voor het uiteindelijk niet zo bevredigende label art-rock. Hiermee zijn we er nog lang niet, want het debuut van Roxy Music laat ook invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek horen en neemt in de wat rauwere tracks ook een voorschot op de punkmuziek die pas vijf jaar later zou worden uitgevonden.
Het debuut van Roxy Music is waarschijnlijk de minst toegankelijke plaat van de band die een paar jaar later zou uitgroeien tot een geoliede hitmachine, maar wat is het een goede plaat. De songs van de Britse band zitten niet alleen vol experiment, maar klinken ook verrassend rauw en emotievol. Het zijn bovendien songs die wat te melden hebben en allerlei haakjes bevatten naar de Europese geschiedenis en de Europese kunst en cultuur.
Zeker in de wat langere tracks op de plaat draaien de instrumenten prachtig om elkaar langs en door elkaar heen, maar Roxy Music kan haar ei op haar debuut ook in een minuut of twee kwijt.
Wat opvalt bij beluistering van het debuut van Roxy Music is dat de muziek van de band na al die jaren nog steeds urgent klinkt en ook nog steeds vernieuwender is dan veel muziek die op het moment wordt uitgebracht.
Het is goed te horen dat de band nog niet kon beschikken over een enorm studiobudget, maar dat geeft de songs van de band iets rauws en krachtigs dat ver af staat van het later zo gepolijste geluid van de band.
Ik ben normaal gesproken niet zo’n fan van met heel veel extra’s opgetuigde reissues, maar dat is dit keer anders. De alternatieve opnamen en live-opnamen laten immers prachtig horen hoe de songs van het debuut van Roxy Music nog in ontwikkeling waren in 1972, waardoor ze een paar maanden later totaal anders konden klinken.
Het debuut van Roxy Music zou in de jaren 70 en vooral de jaren 80 talloze bands beïnvloeden, maar veel van de songs op de plaat zijn nog steeds invloedrijk. Ik grijp zoals gezegd meestal naar een andere plaat van Roxy Music wanneer ik iets van de band wil horen, maar nu ik veel beter dan in het verleden heb geluisterd naar het zo goede debuut, weet ik zeker dat ik deze plaat nog veel vaker uit de kast ga trekken, al is het maar omdat het vinyl uit de jaren 70 door de beperkte aandacht uit het verleden nog in topconditie is. Erwin Zijleman