Nog maar een jonge vrouwelijke singer-songwriter die voet aan de grond probeert te krijgen in het indie-segment, maar de Canadese Ada Lea is een hele goede. what we say in private heeft de charme van een lo-fi gitaaralbum, maar steekt in muzikaal opzicht bijzonder knap in elkaar. Ada Lea sleept er op haar debuut van alles bij, maar haar songs zijn stuk voor stuk van een opvallend hoog niveau. Het debuut van Ada Lea blijft hierdoor maar verbazen, tot je op het moment komt dat je what we say in private niet meer wilt missen. De concurrentie in het genre is momenteel moordend, maar Ada Lea is haart concurrenten met gemak de baas.
Het debuut van de singer-songwriter uit het Canadese Montreal schaart zich ergens tussen aan de ene kant Courtney Barnett en Sharon Van Etten en aan de andere kant Phoebe Bridgers en Julien Baker, maar ook Julia Jacklin en Marika Hackman kunnen worden aangedragen als relevant vergelijkingsmateriaal en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Het zijn vrouwelijke singer-songwriters die ik allemaal hoog heb zitten en het is dus niet zo gek dat het debuut van Ada Lea me zeer bevalt. Op what we say in private laat Ada Lea horen dat ze uitstekend uit de voeten kan in licht gruizige en voorzichtige rammelende gitaarsongs, maar de Canadese muzikante verrast ook met songs waarin ze haar muziek klein en ingetogen houdt en de gitaarlijnen van een bijzondere schoonheid zijn. In muzikaal opzicht steekt het allemaal lekker eigenzinnig in elkaar, wat fraai past bij de aangename en vaak fluisterzachte stem van Ada Lea.
Vergeleken met alle genoemde soortgenoten graaft de singer-songwriter uit Montreal net wat dieper. what we say in private bevat een aantal lekker in het gehoor liggende songs, maar ook een aantal songs waarin Ada Lea experimenteert met complexere songstructuren (met eenmaal zelfs een vleugje progrock) en verrassende accenten in de instrumentatie.
Het zit allemaal knap in elkaar, maar het mag op hetzelfde moment lekker rammelen, wat het debuut van Ada Lea voorziet van charmante lo-fi accenten. Zeker wanneer de Canadese kiest voor betrekkelijk rauwe songs hoor ik wel wat van PJ Harvey, maar ook het door Pitchfork aangedragen vergelijkingsmateriaal (Wilco, Angel Olsen) is in muzikaal en vocaal opzicht trefzeker.
Hoe vaker ik what we say in private beluister, hoe meer ik onder de indruk raak van de bijzonder fraaie instrumentatie, van de knappe songs en van de mooie zang van Ada Lea. Het zijn songs waarin steeds andere invloeden opduiken. Van indie-rock tot noiserock, van post-punk tot folk, van verstild tot rauw, van uitbundig tot introspectief. Ada Lea zet je keer op keer op het verkeerde been, maar overtuigt 10 songs en 37 minuten lang met een even aangename als fascinerende ratjetoe.
Het is het stranden van een relatie die Ada Lea inspireerde tot de songs op haar debuut en als zo vaak was persoonlijk leed een uitstekende voedingsbodem voor goede muziek. De muzikante uit Montreal heeft misschien geen heel gelukkig moment gekozen voor de release van haar debuut en zit bovendien in een werkelijk overvolle vijver, maar het razendknappe en zich stevig onderscheidende what we say in private zou ik er zeker uitvissen. what we say in private steekt niet alleen flink boven het maaiveld uit, maar durf ik na vele luisterbeurten zelfs jaarlijstjeswaardig te noemen. Erwin Zijleman
De muziek van Ada Lea is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://adaleamusic.bandcamp.com/album/what-we-say-in-private.