Trash Kit maakt op haar derde album bijzondere muziek. Onnavolgbare ritmes, gitaarlijnen uit de Afrikaanse muziek, post-punk baslijnen, wat onvaste zang en heel veel bijzondere accenten vloeien samen in een geluid dat af en toe wat doet denken aan het geluid van een aantal roemruchte jaren 70 vrouwenband, maar dat toch vooral volkomen uniek klinkt. Het is een geluid dat zonnig en exotisch klinkt, maar het is ook een geluid dat overloopt van avontuur. Het is niet altijd lichte kost die Trash Kit ons voorschotelt, maar het is absoluut kost die de smaakpapillen op alle mogelijke manieren prikkelt en betovert.
De eerste twee albums van de Britse band inspireerden me vooral tot het weer eens uit de kast halen van albums van jaren 70 iconen als The Au Pairs, The Raincoats en The Slits, maar bleven zelf onvoldoende hangen.
Horizon, het nieuwe album van het trio uit Londen, het eerste in vijf jaar tijd, bevalt me een stuk beter. Ook Horizon valt weer op door het bijzondere drumwerk van Rachel Horwood, die het uit principe vertikt om een normaal ritme te slaan. De inventieve ritmes passen uitstekend bij het gitaarwerk, dat zo lijkt weggelopen uit de Afrikaanse muziek.
Het gitaarwerk en drumwerk vullen elkaar prachtig aan en contrasteren met de bijzondere wijze waarop in de openingstrack strijkers worden ingezet en met de weer typisch Brits aandoende zang van de dames van Trash Kit, die overigens ook Afrikaans aandoende koortjes niet uit de weg gaan.
Het is nog altijd muziek die allerlei associaties oproept met de muziek van de eerder genoemde vrouwenbands uit de jaren 70, maar Trash Kit heeft op haar derde album ook een nadrukkelijker eigen geluid en het is een geluid dat me wel bevalt.
Horizon wordt gedomineerd door onnavolgbaar drumwerk, Afrikaans aandoende gitaarlijnen en wat onvaste zang en koortjes, maar Trash Kit voegt naast strijkers ook blazers en piano toe aan haar geluid, waardoor de band steeds weer net iets anders klinkt.
Door de ritmes doet Horizon ook wel wat denken aan de beste momenten van het zwaar onderschatte Bow Wow Wow, dat ik ooit eens in het voorprogramma van Queen de sterren van de hemel zag spelen; iets wat overigens totaal niet werd gewaardeerd door de fanatieke Queen fans, die de band met bierblikjes van het podium kegelden.
Voor een ieder die aan het einde van de jaren 70 niet onder de indruk was van de eerder genoemde bands, doet de muziek van Trash Kit waarschijnlijk wat chaotisch aan, maar ik vond, het in tegenstelling tot bij beluistering van de vorige albums van de band, direct prachtig.
Door de aan de Afrikaanse muziek ontleende gitaarlijnen klinkt de muziek van Trash Kit zonnig en zomers en ook de ritmes dragen bij aan een zomergevoel. Aan de andere kant klinkt de muziek van de band uit Londen ook typisch Brits, wat zorgt voor wat donkere wolken en een regenbuitje op Horizon, wat nog eens wordt versterkt door de donkere baslijnen op het album, waarvoor Gill Partington tekent.
Zeker bij beluistering met de koptelefoon viel me op dat Trash Kit haar best heeft gedaan om de instrumentatie op Horizon te versieren met subtiele details, waardoor de muziek van de band verder aan kracht wint. Helemaal nieuw is de combinatie van Britse new wave en post-punk en exotische gitaarklanken en ritmes natuurlijk niet, maar in het aanbod van het moment klinkt Trash Kit wat mij betreft fris en avontuurlijk en hoe vaker ik naar het album luister, hoe leuker het wordt. Erwin Zijleman