Wanneer de zon gaat schijnen grijp ik graag naar de muziek van Franse zuchtmeisjes, die de kunst van het zwoel muzikaal verleiden als geen ander beheersen. De muziek van de Française Sarasara verleidt in ieder geval minder snel, maar wanneer je eenmaal wordt gegrepen door de muziek van Sarasara wil je niet meer zonder. De zang op Orgone is fluisterzacht en krijgt gezelschap van even zachte akoestische klanken, die vervolgens worden gecontrasteerd met tegendraadse elektronica en bijzondere ritmes. Zeker niet het makkelijkste album dat je momenteel in huis kunt halen, maar wel een album dat bij iedere beluistering weer nieuwe en verrassende dingen laat horen.
Ik vond de muziek van de Française in eerste instantie ook fascinerend, maar uiteindelijk bood het album me net te weinig houvast. Het tweede album van Sarasara, Orgone, opent een stuk toegankelijker.
Flatline is een zwoel popliedje dat in eerste instantie wordt gedragen door eenvoudige klanken en de zwoele vocalen van de Franse muzikante, die nu overigens in het Verenigd Koninkrijk woont. In eerste instantie strijkt alleen de subtiel toegevoegde elektronica wat tegen de haren in, totdat ook de rol van complexe ritmes belangrijk wordt.
Met Flatline blijft Sarasara natuurlijk ver verwijderd van de Franse zuchtmeisjes die vooral de zwoele verleiding nastreven, maar klinkt ze toegankelijker dan op haar debuut. Blood Brothers, de tweede track van het album contrasteert donkere pianoklanken met bijzondere elektronische ritmes en wederom wat ongrijpbare elektronica, waarna Sarasara de songs naar zich toetrekt met afwisselend spoken word en mooie zang. Sarasara wisselt Engels en Frans af in haar songs en doet dat op een manier die natuurlijk klinkt, al is het maar omdat ze haar Engels opvalt door een stevig Frans accent.
Het debuut van Sarasara vond ik drie jaar geleden zoals gezegd een spannend album, maar het was ook een album waarop ik geen vat kreeg. Het is anders bij beluistering van Orgone. Orgone laat ontegenzeggelijk spannende en bij vlagen zeer experimentele klanken horen, maar ik hoor dit keer ook songs met een kop en een staart. Het zorgt ervoor dat Orgone minstens net zo intrigeert als zijn voorganger, maar uiteindelijk meer blijft hangen.
Er gebeurt op het tweede album (de acapella versie van haar debuut tel ik maar even niet mee) van Sarasara zo veel dat het wel even duurt voor je niet meer mateloos wordt verrast door de intrigerende songs van de Française, maar in tegenstelling tot bij beluistering van het debuut, valt nu uiteindelijk alles op zijn plek.
Orgone is bijzonder fraai geproduceerd door Liam Howe, die eerder werkte met onder andere Hannah Peel, Lana Del Rey, Marina And The Diamonds, Ellie Goulding en onze eigen Kovacs. Liam Howe heeft ervoor gezorgd dat Sarasara haar bijzondere geluid kon behouden, maar op hetzelfde moment net wat conventionelere songs kon maken. Orgone is een album dat, zeker in eerste instantie, energie slurpt, maar naarmate er meer op zijn plek valt dringen de songs van de Franse muzikante zich steeds makkelijker op.
Orgone is een zeer persoonlijk album dat volgt op roerige jaren in het leven van Sarasara en het is een album dat een behoorlijk introspectief en intiem geluid laat horen en het is een geluid dat maar aan kracht blijft winnen. Bijzondere gast op Orgone is Pete Doherty (The Libertines) die opduikt op een van de tracks, maar volledig wordt meegezogen in het unieke geluid van Sarasara.
Nu de zomer nadert doen de albums van de zwoele Franse zuchtmeisjes het uitstekend, maar Orgone van Sarasara. Zie het als het tijdelijk verruilen van een ijskoud biertje voor een avontuurlijke cocktail met bijzondere en niet direct bij elkaar passende ingrediënten. Het is misschien even wennen, maar wanneer de smaakpapillen optimaal geprikkeld worden is het uiteindelijk toch genieten. Erwin Zijleman
De muziek van Sarasara is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://sarasaramusic.bandcamp.com.