Mick Flannery timmert al een tijdje aan de weg, maar zijn titelloze nieuwe album is mijn eerste kennismaking met de muziek van de Ierse singer-songwriter. Het is een kennismaking die naar veel meer smaakt, want het nieuwe album van Mick Flannery is een uitstekend album. Het is een album dat niet alleen uitblinkt door bijzonder intense en emotievolle zang, maar het is ook een album met een zeer smaakvolle instrumentatie en een album dat op knappe wijze een brug slaat tussen roots en pop. Geen idee waarom ik zijn vorige albums gemist heb, maar vanaf nu hou ik de Ierse muzikant nauwlettend in de gaten.
Een debuut is het zeker niet, want de in het Ierse Blarney geboren singer-songwriter timmert inmiddels al een kleine 15 jaar aan de weg. Ik heb het op een of andere manier gemist, maar het nieuwe album van de Ierse singer-songwriter trok onmiddellijk mijn aandacht.
De openingstrack van zijn nieuwe album opent met een eenvoudig akkoord van de akoestische gitaar, waarna Mick Flannery laat horen wat zijn sterkste wapen is. De zang waarmee de Ierse muzikant invalt komt direct uit de tenen en loopt over van melancholie. Het is zang die bij mij direct hard binnen kwam, waardoor Mick Flannery binnen enkele minuten een gewonnen wedstrijd speelde.
Na de eerste vocale uithalen zwelt ook de instrumentatie in de openingstrack aan met flink wat strijkers en donkere elektronica. Het deed me op een of andere manier direct aan David Gray denken, al is de zang van deze veel bekendere Ierse muzikant een stuk meer ingetogen.
Mick Flannery houdt het hoge niveau van de openingstrack vervolgens vrij makkelijk vast. De Ierse muzikant vertrouwt hierbij voor een belangrijk deel op zijn geweldige stem, maar overtuigt ook in muzikaal opzicht door steeds wat andere invloeden te verwerken. Hij schuift hierbij vaak op richting de Amerikaanse rootsmuziek en durft bijvoorbeeld ook prachtig soulvol te klinken, wat in de instrumentatie fraai wordt ondersteund door blazers.
De bijzonder fraaie klanken op het titelloze album van de Ierse muzikant kleuren steeds prachtig bij de emotievolle zang, die ook nog eens wordt gekenmerkt door een enorme intensiteit. In de meest ingetogen momenten doet het me wel wat denken aan de intensiteit die Jeff Buckley wist te creëren met zijn stem, maar vergeleken met Jeff Buckley is de zang van Mick Flannery een stuk uitbundiger.
Het nieuwe album van Mick Flannery werd deels in Ierland en deels in Los Angeles opgenomen, waarbij de Ier werkte met twee producers. Het verklaart mogelijk waarom een deel van de songs op het album wat dichter tegen de pop aan schuren, al blijft het album wat mij betreft in alle elf de songs aan de juiste kant van de streep.
Ik vind het album persoonlijk het mooist wanneer de zang van Mick Flannery redelijk ingetogen opent, waarna de strijkers aan mogen zwellen en de Ier vocaal mag uithalen wanneer de emotie niet meer binnen te houden is. Met name in deze tracks hoor ik flink wat van David Gray in de muziek van Mick Flannery en dat is wat mij betreft een pre.
Als ik luister naar het nieuwe album van Mick Flannery begrijp ik niet dat de Ier nog altijd relatief onbekend is, want de Ier maakt gehakt van de collega’s die er wel in slagen om een miljoenenpubliek aan zich te binden. Het is misschien maar goed ook, want juist de meer introspectieve en minder hitgevoelige songs waarin Mick Flannery zijn hart over ons uitstart zijn van een grote schoonheid. Erg mooi album van deze Ierse muzikant. Erwin Zijleman