CINEMA van de Amerikaanse band The Marías kreeg vorig jaar niet heel veel aandacht, maar dankzij één obscuur jaarlijstje pikte ik het album toch nog op. Het is een album dat in eerste instantie wel erg zoet en gepolijst klinkt. The Marías lijken een album gemaakt te hebben om lekker bij weg te dromen, maar de broeierige pop van de band uit Los Angeles blijkt al snel veel interessanter. In muzikaal opzicht steekt het allemaal knap in elkaar, waarbij flink wat invloeden worden verwerkt en ook in vocaal opzicht is het smullen. Wat begon als een flinke dosis zoete verleiding blijkt een ijzersterk album dat alleen maar beter en beter wordt. Een vergeten parel uit 2021.
Nog een album uit de archieven van 2021: CINEMA van The Marías. Het is een album dat me vorig jaar niet is opgevallen, maar dat ik in welgeteld één jaarlijstje tegen kwam. The Marías is een band uit Los Angeles, die in de Californische stad al een jaar of vijf aan de weg timmert met een bijzondere mix van invloeden. Naar verluidt bevatte de muziek van The Marías vooral invloeden uit de Latin, psychedelica en lounge, maar CINEMA is vooral een popalbum.
Het is een popalbum dat is ingekleurd met zwoele elektronische klanken, die het geluid van de band voorzien van een wat broeierige sfeer. De zwoele en vaak beeldende klanken op het album waren oorspronkelijk bedoeld ter ondersteuning van films, maar CINEMA doet het prima zonder extra beelden. De lome elektronische klanken worden ondersteund door al even lome beats, waarna boegbeeld María Zardoya mag zorgen voor de zwoele verleiding met haar vaak fluisterzachte maar ook broeierige vocalen.
The Marías maken op CINEMA lekker in het gehoor liggende pop met een vleugje R&B. In productioneel opzicht klinkt het allemaal behoorlijk gepolijst, maar op een of andere manier bevalt het zwoele geluid van de band uit Los Angeles me wel. In muzikaal opzicht klinkt het bijzonder lekker en ook met de zang van María Zardoya kan ik uit de voeten.
The Marías citeren op dit debuutalbum uit de pop en R&B van dit moment, Maar ik hoor ook wel wat invloeden uit de muziek die in de voorgaande decennia in Los Angeles werd gemaakt. Zeker wanneer de suikerpot niet volledig wordt omgekeerd en CINEMA benevelt met elektronische klankentapijten en een vleugje softpop, klinkt het album van The Marías als een album dat de nieuwsgierigheid van Prince zou kunnen hebben gewekt. Het genie uit Minneapolis is helaas niet meer onder ons, maar liefhebbers van goed gemaakte popmuziek moeten niet te makkelijk om dit album heen lopen.
The Marías verwerken op CINEMA invloeden uit meerdere genres. De ene keer zwoele pop of R&B, de volgende keer toch een vleugje Latin of bossanova, dan weer flirts met elektronische popmuziek en jazzy softpop. Bij eerste beluistering had ik het liever net wat minder gepolijst gehoord, want het glazuur sprong zo af en toe van mijn tanden bij eerste beluistering van dit album, maar ik moet zeggen dat het ook wel een aangenaam sfeertje is dat de band uit Los Angeles creëert, zeker wanneer María Zardoya er ook nog wat Spaans tegenaan gooit of wanneer de band flirt met zwoele folkpop of juist voorzichtig met de dansvloer.
CINEMA is een album waarbij het heerlijk onderuit zakken is, maar het is ook een album dat het verdient te worden uitgeplozen met een flink volume of beter nog met de koptelefoon. Dan pas hoor je immers hoe de knap de muziek van de band rond María Zardoya en Josh Conway in elkaar steekt, hoe subtiel invloeden uit nogal uiteenlopende genres worden verwerkt en hoe trefzeker zowel de instrumentatie als de zang op het album is.
Het levert een album op dat niet had misstaan tussen de albums vol broeierige pop die in 2021 wel in ruime mate over de toonbank gingen of die wel in brede kring werden bejubeld. Vergeleken met deze albums klinkt CINEMA van The Marías misschien nog wel net wat lekkerder, terwijl de band uit Los Angeles is kwalitatief opzicht klassen beter is. Erwin Zijleman