Ryan Culwell zet op zijn derde album Run Like A Bull relatief eenvoudige middelen in, maar slaagt er toch in om een bijzonder geluid te creëren. Het grotendeels akoestische geluid leeft op door de prachtige elektrische gitaarlijnen van Will Kimbrough en de dromerige pedal steel. Op vergelijkbare wijze laat de Amerikaanse muzikant zijn ruwe strot versieren met een subtiel randje vrouwenstemmen. Het klinkt allemaal prachtig en omdat de muzikant uit Nashville ook nog eens tekent voor sterke songs en mooie verhalen, is Run Like A Bull een album dat er makkelijk uitspringt in het enorme aanbod van het moment. Ryan Culwell, onthouden die naam.
Ik moet toegeven dat de naam Ryan Culwell bij mij geen belletje deed rinkelen toen zijn nieuwe album Run Like A Bull deze week opdook in de lijsten met nieuwe releases. Het album wist mij op eigen kracht te overtuigen, waarna ik pas ontdekte dat ik in 2018 al behoorlijk positief was over zijn tweede album The Last American.
Ryan Culwell debuteerde in 2015 met het zeer ingetogen of zelfs bijna verstilde Flatlands, dat het leven op het Texaanse platteland bezong. The Last American liet het geluid van de grote stad horen en is een album dat ik in 2018 beschreef als het album dat Ryan Adams op dat moment al een tijd niet meer had gemaakt.
En nu is er dus Run Like A Bull. Het album opent prachtig met een door een akoestische gitaar en een pedal steel gedragen track, die herinnert aan de countryrock uit de jaren 70, zeker wanneer Ryan Culwell zich in vocaal opzicht subtiel laat bijstaan door een mooie vrouwenstem.
Het geluid van de openingstrack wordt doorgetrokken in flink wat tracks op het album en dat is zeker geen straf. De fraaie en soms op elkaar gestapelde elektrische gitaarlijnen en de atmosferische pedal steel op de achtergrond kleuren prachtig bij elkaar en vormen een fraaie basis voor de zang van Ryan Culwell.
De muzikant uit Nashville, Tennessee, beschikt over een wat ruwe stem, die de songs op zijn derde album met veel gevoel vertolkt. De ruwe strot van de Amerikaanse muzikant krijgt vaak gezelschap van ingetogen vrouwenstemmen, die de zang net wat optillen.
In muzikaal opzicht zit Run Like A Bull wat tussen de vorige twee albums van Ryan Culwell in. Hij kiest dit keer voor wat meer ingetogen en deels akoestische songs, maar ze zijn wel zeer fraai ingekleurd. Ryan Culwell gebruikt op Run Like A Bull de instrumenten die je vaker hoort in dit genre, maar ik vind de instrumentatie op het album bijzonder.
De Amerikaanse muzikant heeft een akoestisch folkalbum gemaakt en dit vervolgens prachtig versiert met elektrische gitaarlijnen die hier op bijzondere wijze doorheen snijden, waarna de pedal steel de muziek een weids karakter geeft. Ryan Culwell klinkt op Run Like A Bull niet langer als Ryan Adams, maar heeft een duidelijk eigen geluid.
Ik vond The Last American aan het eind van 2018 vooral een album vol belofte, maar het ijzersterke Run Like A Bull is de belofte voorbij. Ryan Culwell maakt op zijn derde album niet alleen indruk met een prachtig geluid, met bijzondere arrangementen en met een lekker rauwe strot, maar ook met indringende en soms wat aan Bruce Springsteen herinnerende verhalen en met songs die verrassend makkelijk blijven hangen.
Het knappe is dat de Amerikaanse muzikant zijn nieuwe album slechts in vier dagen opnam. Dat is deels de verdienste van de topmuzikanten die hem bijstaan, want met onder andere topproducer Neilson Hubbard en stergitarist Will Kimbrough kun je al bijna geen slecht album maken. Ook zangeressen Natalie Schlabs, Betsy Phillips en Caroline Spence verdienen alle lof, want ondanks de bescheiden rol van hun stemmen dragen ze nadrukkelijk bij aan het bijzonder fraaie eindresultaat.
Ik was Ryan Culwell zoals gezegd helemaal vergeten, maar het prachtige Run Like A Bull is wat mij betreft aanleiding om de Amerikaanse singer-songwriter vanaf nu zeer nauwlettend in de gaten te houden. Erwin Zijleman
De muziek van Ryan Culwell is verkrijgbaar via zijn website: https://ryanculwell.bigcartel.com.
