De spoeling wordt naarmate het einde van het jaar nadert wel wat dunner, maar het komt niet zo vaak voor dat Pitchfork en Paste unaniem zijn in hun keuze van het album van de week. De afgelopen week waren ze het wel, want beiden kozen voor Cartwheel van Hotline TNT. Het is een album dat in het hokje shoegaze wordt geduwd. Dat is logisch vanwege de gruizige gitaarmuren en de wat dromerige sfeer, maar Hotline TNT blijft zeker niet steken in het verleden en voegt ook invloeden uit omliggende genres toe. Boven alles maakt de Amerikaanse band indruk met aansprekende en prachtig melodieuze songs, die zijn volgestopt met gruizig gitaarwerk en minstens even veel melancholie.
Pitchfork zette me deze week op het spoor van de Amerikaanse band Hotline TNT, die voor haar tweede album Cartwheel een prachtig rapportcijfer kreeg van de Amerikaanse muziekwebsite, die het album ook nog eens uitriep tot het album van de week. Pitchfork stond hier niet alleen in, want ook mijn andere vaste tipgever Paste maakte Cartwheel van Hotline TNT het album van de week en vergeleek het bovendien met klassiekers uit het genre als Loveless van My Bloody Valentine en Souvlaki van Slowdive, waardoor Hotline TNT verzekerd was van mijn aandacht.
De band uit Brooklyn, New York, trok al eerder de aandacht van niemand minder dan Jack White, die de band rekruteerde voor zijn label Third Man Records, waarop het tweede album van de Amerikaanse band is verschenen. Cartwheel van Hotline TNT krijgt zowel door Pitchfork als Paste het etiket shoegaze opgeplakt en dat is een genre waar ik in de jaren 90 gek op was, maar waar ik tegenwoordig niet al te vaak meer naar luister. Toch was ik onmiddellijk onder de indruk van het nieuwe album van Hotline TNT.
De band rond voorman Will Anderson, die in de studio vrijwel alles zelf doet, put inderdaad stevig uit de archieven van de shoegaze, maar verwerkt ook invloeden uit omliggende genres als de indierock, powerpop en noiserock en stort bovendien een enorme hoeveelheid door liefdesverdriet veroorzaakte melancholie over je uit. Dat in de meeste recensies van het album de invloeden uit de shoegaze worden benadrukt is niet zo gek, want vrijwel direct vanaf de eerste noten bouwt Hotline TNT hoge en bijzonder gruizige gitaarmuren op.
De combinatie van melodieuze gitaarlijnen en een flinke bak gruizige herrie klinkt voor liefhebbers van shoegaze onmiddellijk bekend in de horen en ook de solide basis van bas en drums en de wat dromerige zang van Will Anderson duwen Cartwheel van Hotline TNT makkelijk in het hokje shoegaze, al doe je de band uit Brooklyn hier ook wel wat mee te kort.
De gitaarmuren klinken overigens het mooist wanneer je het album met een flink volume beluisterd, waardoor het om de vrede met de buren te bewaren raadzaam is om de koptelefoon er bij te pakken. Dan hoor je hoe mooi de gitaarmuren zijn, maar hoor je vooral hoe mooi het gitaarwerk combineert met de melodieuze songs van Hotline TNT en met de dromerige of zelfs wat luie zang van Will Anderson.
Cartwheel duurt maar net iets meer dan een half uur, maar op zich is dat genoeg. De hoge gitaarmuren en het gruizige gitaarwerk vragen immers wel wat van de luisteraar, die continu wordt bestookt met gitaarsalvo’s. Paste draagt zoals gezegd wat shoegaze klassiekers aan als vergelijkingsmateriaal, maar persoonlijk hoor ik slechts in beperkte mate raakvlakken met de klassiekers uit de jaren 90. Hotline TNT maakt op Cartwheel haar eigen shoegaze variant en doet dat echt heel erg goed.
In muzikaal opzicht zit het direct goed en ik heb ook niets tegen de zang, die in een aantal recensies echter ook als zwak of zelfs saai wordt bestempeld. Nu ik wat vaker naar het album heb geluisterd ben ik zelf vooral steeds meer onder de indruk van de songs, die langzaam maar zeker opduiken uit al het gruizige gitaargeweld. Ik lees in Nederland nog niet veel over dit geweldige album, maar dat moet echt heel snel gaan veranderen. Erwin Zijleman
De muziek van Hotline TNT is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://hotlinetnt.bandcamp.com/album/cartwheel.