Het heeft de Schotse band The Bluebells nooit echt mee gezeten. De band viel uit elkaar voor het in de jaren 80 kon uitgroeien tot een respectabele band, de comeback in 2010 werd nauwelijks opgemerkt en ook het eerder dit jaar verschenen derde album is zeker niet overladen met aandacht. Het is jammer, want de band uit Glasgow heeft absoluut meer te bieden dan die onweerstaanbare oorwurm uit 1984. In The 21st Century staat vol met tijdloze popsongs en het zijn popsongs van hoog niveau. Ik vond het bij eerste beluistering een lekker album voor op de achtergrond, maar de uitstekende songs van The Bluebells verdienen meer aandacht. Verrassend sterk album van deze ondergewaardeerde Schotse band.
Deze week verscheen een reissue van het debuutalbum van de Schotse band The Bluebells. Het is een band die ik tot voor kort eigenlijk alleen kende van de zeer aanstekelijke single Young At Heart uit 1984. De single, die werd geschreven door The Bluebells voorman Robert Hodgens (aka Bobby Bluebell) en zijn toenmalige vriendin Siobhan Fahey, was, mede dankzij veel aandacht op het net gelanceerde MTV, behoorlijk succesvol. Siobhan Fahey zou niet veel later overigens doorbreken met Bananarama, dat een, wat minder geslaagde, versie van Young At Heart op haar debuutalbum zette.
Het in 1984 verschenen debuutalbum van The Bluebells deed het een stuk minder goed. Ten onrechte, want de reissue van Sisters uit 1984 laat horen dat de band uit Glasgow niet onder deed voor een aantal van haar zeer succesvolle tijdgenoten, die vergelijkbare muziek maakten, waaronder bands als Aztec Camera en Lloyd Cole & The Commotions. Sisters had in 1984 zomaar uit kunnen groeien tot een van mijn favoriete albums uit de jaren 80, maar verder dan Young At Heart kwam ik destijds helaas niet.
Ik was destijds niet de enige die de potentie van The Bluebells niet erkende, want het album flopte, waarna snel het doek viel voor de band. Pas in 2010 verscheen het tweede album van de Schotse band, waarna in 2014 nog een album met demo’s en restmateriaal volgde. Ook de eerste comeback van The Bluebells heb ik gemist en ook de tweede comeback van de band eerder dit jaar had zomaar aan me voorbij kunnen gaan. Door de reissue van Sisters kwam ik echter toch nog in aanraking met het afgelopen voorjaar verschenen In The 21st Century.
Gelukkig maar, want ik vind het derde reguliere album van de Schotse band nog een stuk beter dan het debuutalbum uit 1984 of het tweede album uit 2010. Op In The 21st Century bestaan The Bluebells naast voorman Robert Hodgens uit leden van het eerste uur Ken en David McCluskey en voormalig bandlid Russell Irvine. Het zijn inmiddels allemaal gelouterde muzikanten en dat hoor je op het derde album van The Bluebells.
Het is een album dat slechts ten dele terug grijpt op het jaren 80 geluid van de band. Op In The 21st Century klinkt de Schotse band vooral tijdloos en met enige regelmaat verrassend soulvol. The Bluebells klinken in 2023 vooral bijzonder aangenaam, waardoor het nieuwe album van de band het uitstekend doet op de achtergrond, maar de songs van de band verdienen het om gehoord te worden.
De band uit Glasgow doet op haar nieuwe album misschien geen hele spannende dingen, maar de songs op het album zijn stuk voor stuk van hoog niveau en ook op de uitvoering valt niets aan te merken. In The 21st Century kon in de Schotse muziekpers rekenen op lovende recensies en ook in de Engelse muziekpers kreeg het album hier en daar lof toegezwaaid, maar in Nederland bleef het helaas angstvallig stil rond het album.
Misschien dat de reissue van Sisters uit 1984 de aandacht vestigt op het eerder dit jaar verschenen album, maar ook de nieuwe uitgave van het debuutalbum van The Bluebells heeft vooralsnog nog niet voor veel opwinding gezorgd. Persoonlijk ben ik echter wel blij met de ontdekking van de band, die ik in een paar dagen tijd een stuk hoger heb zitten dan de vermeende eendagsvlieg van Young At Heart uit 1984. Erwin Zijleman