De Amerikaanse muzikante Lydia Luce trekt in Nederland nog niet heel veel aandacht met haar muziek, maar buiten ons gezichtsveld bouwt ze aan een bijzonder oeuvre. Haar eerste twee albums klonken anders dan gemiddeld en ook Florida Girl is weer voorzien van een bijzonder geluid. Het is een geluid dat absoluut aangenaam en toegankelijk is te noemen, maar de muziek van Lydia Luce klinkt zeker avontuurlijk. Dat avontuurlijke hoor je ook in haar songs, die aangenaam klinken, maar zich niet zomaar in een hokje laten duwen. De mooie zang van de muzikante uit Nashville maakt haar derde album nog wat interessanter. Zeker in de gaten houden deze bijzondere muzikante.
De naam Lydia Luce zal niet bij iedereen een belletje doen rinkelen en ook ik moest in eerste instantie heel goed nadenken toen ik haar nieuwe album tegen kwam in de lijst met de releases van deze week. De Amerikaanse muzikante liet in de herfst van 2018 voor het eerst van zich horen met haar debuutalbum Azalea, waarop ze de aandacht trok met stemmig en op een of andere manier ook bijzonder ingekleurde folksongs. Ik vond het destijds geen heel opvallend album, maar toen ik er eerder deze week nog eens naar luisterde vond ik het toch wel een mooi album.
Het in het voorjaar van 2021 verschenen Dark River vond ik een stuk indrukwekkender. Op haar tweede album experimenteerde de muzikante uit Nashville met bijzondere arrangementen met een hoofdrol voor strijkers en met filmische songs, maar flirtte ze ook met radiovriendelijk 80s en 90s pop en rock. Dark River week daarom flink af van het reguliere aanbod uit Nashville en trok mede daarom ook wat minder aandacht, maar ik vond het zeker een interessant album, dat meer aandacht had verdiend dan het kreeg.
Het was misschien niet genoeg om de naam van Lydia Luce te onthouden, maar na beluistering van het aanbod van deze week pikte ik ook het derde album van de Amerikaanse muzikante er weer snel uit. Dark River leek nauwelijks op voorganger Azalea en het deze week verschenen Florida Girl lijkt weer niet of nauwelijks op voorganger Dark River. Zo schitteren de strijkers dit keer vrijwel volledig door afwezigheid, wat opvallend is omdat Lydia Luce een klassiek geschoold violiste is. Bovendien is het 80s en 90s pop en rock geluid van het vorige album vervangen door een eigentijds klinkend indiepop en indierock geluid.
Een ding is niet veranderd en dat is dat Lydia Luce ook op haar derde album heeft gekozen voor een behoorlijk vol geluid en voor bijzondere arrangementen. Het geluid op Florida Girl is warm of zelfs broeierig te noemen en het is een geluid dat eigenlijk onmiddellijk tot de verbeelding spreekt en dat anders klinkt dan het geluid op het gemiddelde album van het moment. Het is een geluid dat het niet moet hebben van details, maar dat zich in zijn geheel als een warme deken om je heen slaat, waarbij gitaren en elektronica fraai samen vloeien.
Het combineert prachtig met de eveneens warme stem van de Amerikaanse muzikante, die weer anders zingt dan op haar vorige twee albums. Florida Girl doet me absoluut aan iets denken, maar ik kan er de vinger nog niet opleggen. Aan de andere kant heeft Lydia Luce op haar derde album absoluut een eigen geluid. Het is een vol, maar ook gevarieerd geluid, dat steeds weer net wat anders klinkt.
Ook qua invloeden houdt de in Florida geboren en getogen maar inmiddels vanuit Nashville opererende muzikante het niet bij een of twee genres. Ik noemde Florida Girl hierboven een indiepop en indierock album, maar het nieuwe album van Lydia Luce bevat ook folky songs, al zijn het nergens 13 in een dozijn folky songs.
Florida Girl laat zich niet makkelijk in een hokje duwen, maar omdat zowel de zang als de muziek op het album bijzonder mooi zijn en de songs continu de fantasie prikkelen, is het derde album van Lydia Luce een album dat zich relatief makkelijk opdringt en dat het net als zijn voorganger verdient om gehoord te worden. Erwin Zijleman
De muziek van Lydia Luce is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://lydialuce.bandcamp.com/album/florida-girl.