Het is een tijdje stil geweest rond Madness, maar de Britse band is terug met een nieuw album en bijna een uur muziek. De band sloeg in 2009 nieuwe wegen in op het geweldige The Liberty Of Norton Folgate en trekt de lijn van dit album door op Theatre Of The Absurd Presents C'est La Vie, dat zijn twee voorgangers overtreft. Op het nieuwe album van de band uit Londen hoor je hier en daar flarden van het oude Madness geluid en de nodige echo’s uit een aantal decennia Britse popmuziek, maar Theatre Of The Absurd Presents C'est La Vie is ook een fris klinkend album, dat laat horen dat de Britse band, die inmiddels zes decennia actief is, nog altijd prima albums in zich heeft.
De Britse band Madness was voor mij tot 2009 een synoniem voor een serie compleet onweerstaanbare hitsingles met vooral invloeden uit de ska. One Step Beyond, Night Boat To Cairo, Embarrassment, Baggy Trousers, My House. Het zijn allemaal songs die aan het eind van de jaren 70 en het begin van de jaren 80 in je hoofd zijn terecht gekomen en die je er echt nooit meer uit gaat krijgen. Madness bleef vervolgens albums maken, al werden de tussenpauzes wel wat langer en werden de songs van de band uit Londen een stuk minder memorabel.
In 2009 veranderde mijn beeld van Madness compleet, want met The Liberty Of Norton Folgate leverde de band een geweldig album af. Het is een album dat op een of andere manier onmiskenbaar klonk als Madness, maar het is ook een album vol geweldige popsongs en een album met veel meer invloeden dan de ska die de band in haar beginjaren zo stevig omarmde. Oui Oui Si Si Ja Ja Da Da uit 2012 en Can't Touch Us Now uit 2016 waren misschien niet zo goed als The Liberty Of Norton Folgate, maar konden de concurrentie met de albums die Madness na haar gloriejaren maakte makkelijk aan.
De afgelopen jaren was het redelijk stil rond Madness, al stond de band nog wel met enige regelmaat en met veel succes op het podium. Deze week keert de Britse band terug met Theatre Of The Absurd Presents C'est La Vie en het is een behoorlijk ambitieus album geworden. Dat heeft deels te maken met de speelduur van bijna een uur, maar opvallender is het grote aantal invloeden dat Madness verwerkt op haar nieuwe album. De boos koos er voor het eerst voor om een album zelf te produceren en pakt hier en daar flink uit met een bij vlagen rijk georkestreerd geluid en een bonte mix aan genres.
Theatre Of The Absurd Presents C'est La Vie doet, veel meer dan zijn twee voorgangers, denken aan het briljante The Liberty Of Norton Folgate en doet niet heel veel onder voor dit album. Het knappe van het nieuwe album van de Britse band, die nog altijd een zeer respectabel aantal leden van het eerste uur in de gelederen heeft, is dat het direct klinkt als Madness, maar in muzikaal opzicht veel rijker is dan het originele geluid van de band.
De songs op Theatre Of The Absurd Presents C'est La Vie bevatten hier en daar nog wel een vleugje ska en zijn in een aantal gevallen aanstekelijk te noemen, maar ze graven dieper dan de singles op de eerste albums van de Britse band. De herinneringen uit het verleden worden vooral gevoed door de saxofoonuithalen, het zo karakteristieke pianospel en de herkenbare stem van Suggs, maar de rijke orkestraties voegen een nieuwe dimensie toe aan het geluid van Madness.
Theatre Of The Absurd Presents C'est La Vie bevat maar liefst twintig tracks en lijkt dankzij de gesproken woord intermezzo’s een conceptalbum. Het album bevat een aantal wat theatrale passages, maar de direct memorabele popsongs domineren op het album. Het is razend knap hoe Madness op haar twaalfde studioalbum stevig citeert uit meerdere decennia Britse popmuziek, maar op hetzelfde moment klinkt als zichzelf. Het levert wat mij betreft een van de betere en na The Liberty Of Norton Folgate misschien zelfs wel het beste Madness album tot dusver af, wat een ongelooflijk knappe prestatie is voor een band die inmiddels al ruim 47 (!) jaar bestaat. Erwin Zijleman
Theatre Of The Absurd Presents C'est La Vie van Madness is verkrijgbaar via de Mania webshop: