Sorrel Nation - Lost En Route

De Britse muzikante Sorrel Nation gaat op haar debuutalbum onder andere aan de haal met Britse folk(rock) en maakt indruk met mooie en melodieuze klanken en met een van de mooiere stemmen van het moment
Sorrel Nation is in het Verenigd Koninkrijk een graag geziene gast op folkfestivals, maar met haar debuutalbum Lost En Route lonkt een breder publiek. Het is een debuutalbum waarop folk en folkrock een belangrijke rol spelen, maar de Britse muzikante kan ook uit de voeten met country, soul en blues. Lost En Route is voorzien van een zeer aangenaam geluid, maar het is vooral de stem van Sorrel Nation die de aandacht trekt. Het is een krachtige en veelzijdige stem, die prachtig kleurt bij de muziek op het album en die de songs op het album een flink stuk optilt. Ik kwam de debuutsingle van Sorrel Nation bij toeval tegen, maar haar debuutalbum schaar ik onder de verrassingen van het muziekjaar 2024.

Een maand geleden kreeg ik een track toegestuurd van het debuutalbum van Sorrel Nation. Nu luister ik meestal niet naar singles en wacht ik op het volledige album, maar om onduidelijke redenen maakte ik dit keer een uitzondering. Crazy For You maakte vervolgens direct diepe indruk door de opvallend mooie stem van de Britse muzikante met de bijzondere naam en zeker ook door het minstens even fraaie gitaarspel in de track. Deze week verscheen het debuutalbum van Sorrel Nation en het album opent met het inmiddels bekende Crazy For You, dat me de afgelopen weken alleen maar dierbaarder is geworden. 

Ik weet niet zo heel veel over Sorrel Nation, behalve dat ze is geboren in Kent, al vanaf hele jonge leeftijd muziek maakt en de afgelopen jaren met haar camper het Verenigd Koninkrijk doorkruist op zoek naar optredens. Haar debuutalbum Lost En Route werd mogelijk na een succesvolle crowdfunding campagne en moet Sorrel Nation op de kaart gaan zetten als groot talent. 

Sorrel Nation maakte haar debuutalbum met de mij onbekende producer Owen Turner en een ruime handvol muzikanten, die onder andere viool, cello, banjo en citer toevoegen aan het geluid op Lost En Route, dat verder vooral bestaat uit gitaren en piano. In de openingstrack Crazy For You verleidt Sorrel Nation meedogenloos met elektrisch gitaarspel dat zowel aan David Gilmour als aan Gary Moore doet denken, maar de meeste songs op het album hebben een akoestischer geluid, al komt ook het zeer melodieuze elektrische gitaarspel nog een paar keer terug. 

Veel songs op het album hebben zich laten inspireren door Britse folk en folkrock uit de jaren 70, maar Sorrel Nation voegt ook invloeden uit de Americana toe aan haar muziek en zeker wanneer de elektrische gitaar opduikt heb ik voorzichtige associaties met Pink Floyd. Lost En Route is voorzien van een authentiek klinkend en vol maar ook opvallend warm geluid. 

Het is een geluid waarin de stem van Sorrel Nation uitstekend gedijt. De Britse muzikante beschikt over een krachtige stem en het is een stem die meerdere kanten op kan. Ik hoor er soms wat van Stevie Nicks in, maar de zang doet me ondanks het duidelijk andere geluid ook een enkele keer aan Kate Bush denken en zo kan ik nog wel wat namen noemen. De stem van de Britse muzikante is niet alleen krachtig, maar het is ook een stem vol soul, wat de verleidingskracht van de muziek van Sorrel Nation verder vergroot. 

De songs van de muzikante uit Kent putten zoals gezegd stevig uit de archieven van de Britse folk(rock) uit de jaren 70, maar Lost En Route bevat zoveel uitstapjes naar omliggende genres dat je het debuutalbum van Sorrel Nation tekort doet met slechts één etiket. Zeker wanneer je het album vaker beluistert hoor je hoe veelzijdig het is.

Er verschijnen de laatste tijd heel veel albums die zich bewegen in de genres waarin ook Sorrel Nation haar inspiratie zoekt en ook albums met invloeden uit de jaren 70 zijn momenteel verre van schaars, maar Lost En Route van Sorrel Nation heeft een duidelijk ander geluid. Het album had zomaar uit de jaren 70 kunnen stammen, maar de muziek van de Britse muzikante klinkt zeker niet belegen of retro. 

De eerste single van Sorrel Nation sprak me een paar weken geleden zowel in muzikaal als in vocaal opzicht zeer aan en de rest van het album doet er niet voor onder. Sorrel Nation heeft al met al een uitstekend debuutalbum afgeleverd. Ik denk dat we nog veel van haar gaan horen. Erwin Zijleman

De muziek van Sorrel Nation is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://sorrelnationmusic.bandcamp.com/album/lost-en-route-cd-album.

Liza Weald - 1:1

De Nederlandse muzikante Lisa de Bruijn heeft als Liza Weald met 1:1 een intiem en betoverend mooi debuutalbum gemaakt met folky songs die steeds weer weten te verrassen en die van alles met je doen
Ook deze week verschijnen weer stapels nieuwe albums, waardoor het niet meevalt om op te vallen, zeker als je een startende Nederlandse muzikante bent. Lisa de Bruijn is zo’n startende Nederlandse muzikante, maar als Liza Weald heeft ze een album gemaakt dat absoluut de aandacht verdient. Het is een album dat opvalt door mooie klanken, een stem met veel gevoel, spirituele en persoonlijke teksten en songs die dieper graven dan de gemiddelde song van het moment. 1:1 is een intiem en vooral ingetogen album, maar het is ook een album met avontuurlijke songs die steeds weer een andere kant van het talent van Lisa de Bruijn belichten. Sluit je op met dit album en je blijft maar mooie en bijzondere dingen ontdekken in de bijzondere wereld van Liza Weald.

Min of meer bij toeval kwam ik op een van de sociale media een aankondiging tegen van de streaming media release van 1:1 van Liza Weald. Eerlijk gezegd vond ik de betreffende aankondiging wat aan de zweverige kant, maar ik ben toch gaan luisteren naar het album en werd al snel betoverd door de prachtige songs op 1:1 van Liza Weald. 

Liza Weald is het alter ego van de Nederlandse muzikante Lisa de Bruijn, wiens wieg in Brabant stond. Ze studeerde de afgelopen jaren aan de inmiddels prestigieuze Codarts University for the Arts in Rotterdam, maar besloot al tijdens haar studie dat ze haar eigen weg wilde gaan. Dat doet Lisa de Bruijn inmiddels in het dagelijks leven door rond te reizen in haar huisje op wielen en dat doet ze ook op haar debuutalbum. 

1:1 opent met een betrekkelijk sobere folky song waarin direct een aantal dingen opvallen. Zo valt op dat de Nederlandse muzikante beschikt over een even mooie als bijzondere stem en dat ze zingt met veel gevoel. Verder valt op dat de openingstrack van 1:1 betrekkelijk sober, maar ook heel smaakvol en fantasierijk is ingekleurd . Het laatste dat opvalt bij beluistering van de openingstrack van het debuutalbum van Liza Weald is dat spiritualiteit een belangrijke rol speelt in haar persoonlijke teksten. 

Het zijn ingrediënten die allemaal terugkeren in de songs die volgen en vaak nog wat sterker zijn aangezet dan in de openingstrack. De akoestische gitaar speelt een sleutelrol in vrijwel alle songs op 1:1, maar wordt in de meeste songs gecombineerd met fraaie bijdragen van piano, strijkers, blazers of elektronica. Het past prachtig bij de stem van Lisa de Bruijn, die naarmate het album vordert alleen maar mooier wordt. 

Het merendeel van de songs op 1:1 past in het hokje folksongs, maar Liza Weald kiest zeker niet voor het vaste stramien van de folksong en durft te experimenteren. Door de spirituele teksten doen de songs van de Nederlandse muzikante soms wat zweverig aan, wat wordt versterkt door sfeervolle en soms wat new age achtige klanken in een aantal van de songs. 

Toch is het te makkelijk om 1:1 te bestempelen als een zweverig album, want de songs van Liza Weald hebben ook een duidelijk aards karakter. Deze tegenstelling voorziet 1:1 van een bijzondere sfeer, die al snel een betoverende of zelfs bezwerende uitwerking heeft op de luisteraar. 

Ondertussen is het raadzaam om ook aandachtig te blijven luisteren naar de songs op het album, want Liza Weald verrast op haar debuutalbum met songs vol bijzondere verrassingen. Het verraadt de hand van een geschoolde muzikante, maar de songs van het alter ego van Lisa de Bruijn klinken ook puur en oprecht. 

Het kan op 1:1 echt alle kanten op, want na een ingetogen folksong en een wat zweverige song levert Liza Weald met Perfect Image ook een verrassend aanstekelijke indiefolk song af, die weer wordt gevolgd door een sprookjesachtige song met veel strijkers of een folky popsong met speelde accenten van elektronica. En zo gebeurt er in alle songs op 1:1 wel iets dat je aangenaam verrast en dat de liefde en bewondering voor het debuutalbum van Liza Weald nog wat verder doet groeien. 

De songs op het debuutalbum van Liza Weald maken niet alleen indruk door de steeds weer fraaie klanken en de steeds mooier wordende stem van de Nederlandse muzikante, maar ook door de intieme sfeer op het album. Zeker wanneer je 1:1 met de koptelefoon beluistert neemt Liza Weald je mee naar een wereld waarin een bijna serene rust heerst. Het zal inmiddels duidelijk zijn dat 1:1 van Liza Weald een bijzonder album is. Een wonderschoon album wat mij betreft. Erwin Zijleman

De muziek van Liza Weald is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nederlandse muzikante: https://lizaweald.bandcamp.com/album/1-1.

JD McPherson - Nite Owls

De Amerikaanse muzikant JD McPherson heeft lang geworsteld met de opvolger van het verrassend goede kerstalbum SOCKS uit 2018, maar heeft met Nite Owls een uitstekend en ook nog eens bijzonder album gemaakt
Nite Owls, het nieuwe album van de Amerikaanse muzikant JD McPherson kwam er niet zonder slag of stoot, maar wanneer je luistert naar het album vraag je je toch echt af waar de muzikant uit Nashville zo over twijfelde. Net als zijn geweldige kerstalbum SOCKS uit 2018 is ook het deze week verschenen Nite Owls een uitstekend album. JD McPherson laat zich ook op zijn nieuwe album inspireren door de rock ’n roll van heel lang geleden, maar de Amerikaanse muzikant sleept er dit keer van alles bij. Het gitaarspel is ook op Nite Owls weergaloos, maar ook de rest van de muziek, de zang, de productie en de songs op het album kloppen. Het heeft te lang geduurd, maar Nite Owls was het wachten meer dan waard.

De Amerikaanse muzikant JD McPherson was de afgelopen jaren vooral de man achter een van de leukste kerstalbums van de afgelopen jaren of misschien zelfs wel decennia. Het geweldige SOCKS is echter alweer bijna zes jaar oud, dus het werd zo langzamerhand wel weer eens tijd voor nieuwe muziek van de goede man. Dat weet JD McPherson zelf ook wel en met een beetje geluk was de opvolger van SOCKS ook al in 2019 verschenen, maar opnames van een opvolger verdwenen in de prullenbak. 

Dat hij niet alleen geweldige kerstalbums kan maken liet de muzikant uit Nashville, Tennessee, overigens al horen op de drie albums die hij tussen 2010 en 2017 maakte. JD McPherson liet zich op Signs & Signifiers uit 2010, Let The Good Times Roll uit 2015 en Undivided Heart & Soul uit 2017 vooral beïnvloeden door stokoude rock ’n roll en rockabilly, maar sleepte er vervolgens uiteenlopende invloeden bij. Dat deed hij ook op het terecht zo bejubelde SOCKS en dat doet hij ook weer op het deze week verschenen Nite Owls, het eerste album van JD McPherson in zes jaar tijd. 

De muzikant uit Nashville was de afgelopen jaren vooral aan het touren met andere muzikanten, onder wie Robert Plant en Alison Krauss, maar had ook voldoende tijd over voor het schrijven van nieuwe songs. Hij koos de beste songs uit voor Nite Owls, dat een bijzonder sterk album is geworden. Dat had ik eerlijk gezegd ook wel verwacht na de vorige albums van de Amerikaanse muzikant, maar na zes jaar stilte weet je het maar nooit. Het is wel jammer dat het uiteindelijk maar net iets meer dan een half uur muziek oplevert, maar het is wel een heel goed half uurtje muziek. 

Zoals gezegd laat JD McPherson zich ook dit keer flink beïnvloeden door rock ’n roll en rockabilly uit de jaren 50 en hier en daar wat surfrock uit de jaren 60, maar hij is dit keer zeker niet blijven steken in het verre verleden. Ook invloeden uit de glamrock en Beatlesque pop uit de jaren 70 zijn hoorbaar op Nite Owls, meer dan eens duikt een vleugje 80s new wave en punk op en er hiernaast is er volop twang uit het heden neergedaald op het album. Het levert een nostalgisch, maar ook eigenzinnig of zelfs uniek geluid op, dat eigenlijk direct vanaf de eerste noten van het album imponeert en dat ook blijft doen. 

Met zijn gitaarwerk blijft JD McPherson ook dit keer dicht bij oude helden als Dick Dale en Link Wray en bij de onlangs overleden Duane Eddy, aan wie Nite Owls is opgedragen. Het rock ’n roll gitaarwerk was een van de sterke punten op de vorige albums van JD McPherson en dat is dit keer niet anders, maar ook de andere muzikanten die zijn te horen op het album, onder wie zijn vaste maatje Alex Hall, leveren puik werk af. De ritmesectie speelt lekker strak en ook het orgeltje trekt in positieve zin de aandacht, maar ik veer ook dit keer het meest enthousiast op voor het fraai en nostalgisch klinkende gitaarwerk van JD McPherson, die overigens ook zeer overtuigt als zanger. 

De Amerikaanse muzikant twijfelde de afgelopen jaren meer dan eens aan zijn bestaansrecht als solomuzikant, maar ook het uitstekende Nite Owls laat weer horen dat daar echt geen enkele reden voor is. Nite Owls gaat hier de komende tijd nog heel vaak voorbij komen en wanneer de kerst nadert, pak ik ook het uitstekende SOCKS er weer eens bij. En op het volgende album van JD McPherson hoeven we hopelijk een stuk minder lang te wachten. Erwin Zijleman

De muziek van JD McPherson is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://jdmcphersonjr.bandcamp.com/album/nite-owls.

Nite Owls van JD McPherson is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 34,99 euro

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Nina Nesbitt - Mountain Music

De Schotse muzikante Nina Nesbitt debuteerde op jonge leeftijd veelbelovend, koos vervolgens vol voor de pop, maar laat op haar nieuwe album haar folky wortels weer horen, wat een interessant album oplevert
Ik begon met bijzonder lage verwachtingen aan het deze week verschenen vierde album van Nina Nesbitt, maar vind Mountain Music een aangename verrassing. Ik hoorde op het tweede en derde album van de Schotse muzikante persoonlijk niets meer van de belofte van haar debuutalbum, maar Mountain Music is een smaakvol album met flink wat invloeden uit de folk en aangename invloeden uit de Americana en de (indie)pop. Nina Nesbitt heeft zich ontwikkeld tot een uitstekende zangeres en getalenteerd songwriter en heeft een album afgeleverd waarmee ze een nieuw publiek kan aanboren. Ik had het niet meer verwacht, maar er is echt niets mis met Mountain Music.

Nina Nesbitt was pas 19 jaar oud toen in 2014 haar debuutalbum Peroxide verscheen. Het was misschien geen sensationeel goed debuutalbum, maar de Schotse muzikante liet wat mij betreft wel horen dat ze een belofte was voor de toekomst. Dat had haar platenmaatschappij al lang gehoord, want voor het debuutalbum van Nina Nesbitt schoven twee ervaren producers aan (Jake Gosling en Iain Archer), die het album voorzagen van een aantrekkelijk geluid. 

De folky popsongs van Nina Nesbitt spraken absoluut tot de verbeelding, wat werd versterkt door haar charmante Schotse tongval. Het deed wel wat denken aan de muziek van landgenote Amy McDonald, al zat er wel wat meer pop in de songs van Nina Nesbitt. Wat meer pop werd veel te veel pop op het tweede album van Nina Nesbitt dat in 2019 verscheen. Op The Sun Will Come Up, The Seasons Will Change was het charmante geluid van het debuutalbum van Nina Nesbitt vervangen door een 13 in een dozijn popalbum waar smaak nog kraak aan zat. 

Het in 2022 uitgebrachte Älskar was wel weer een stap in de goede richting, maar voegde wat mij betreft niets toe aan alles dat er al was. Dat hoorde een groot publiek anders, want Nina Nesbitt werd met Älskar definitief een wereldster. Na twee zwakke albums had ik Nina Nesbitt zelf al min of meer afgeschreven, maar ik ben toch wel gecharmeerd van haar vierde album, dat deze week is verschenen. 

Op Mountain Music hoor ik eindelijk weer wat van de belofte van het debuutalbum van de Schotse muzikante. Invloeden uit de folk die nog dominant aanwezig waren op haar debuutalbum schitterden door afwezigheid op de twee popalbums die volgden, maar ik hoor ze gelukkig wel weer op Mountain Music. 

Nina Nesbitt beperkt zich dit keer niet tot haar folky wortels, want de songs op haar vierde album sluiten ook goed aan bij de indiepop van het moment en bevatten ook een fraai vleugje Americana. Het zijn invloeden waarmee je je op het moment lastig kunt onderscheiden als jonge vrouwelijke singer-songwriter, maar waar ik de songs op de vorige twee albums van Nina Nesbitt vaak zouteloos vond klinken, heeft de Schotse muzikante een aantal aansprekende en in een aantal gevallen zeer aanstekelijke songs geschreven voor haar nieuwe album. 

Een track als I’m Coming Home is een ‘instant hit’ en zo staan er meer op Mountain Music. Waar het geluid met name op het tweede album van Nina Nesbitt was dichtgesmeerd met een elektronische brei, is Mountain Music voorzien van een ruimtelijk geluid, waarin ruimte is voor ingetogen akoestische klanken en voor zang met veel gevoel. 

De Schotse tongval van Nina Nesbitt is grotendeels verdwenen, maar ze heeft zich inmiddels wel ontwikkeld tot een uitstekende zangeres, wat je vooral hoort in de meer ingetogen en wat soberder ingekleurde songs. Als ik Mountain Music vergelijk met het inmiddels tien jaar oude Peroxide, hoor ik een veel volwassener en ook veel beter album. 

Het is ook een gewaagd album, want Nina Nesbitt neemt op haar nieuwe album afstand van de pop die haar wereldberoemd maakte en probeert het publiek dat gecharmeerd was van haar debuutalbum weer te veroveren. Of dat gaat lukken is maar de vraag, maar iedereen die afhaakte bij het tweede album van de Schotse muzikante moet normaal gesproken concluderen dat Mountain Music een enorme stap in de goede richting is. Erwin Zijleman

Mountain Music van Nina Nesbitt is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Being Dead - EELS

Het debuutalbum van de Amerikaanse band Being Dead was een van de leukere verrassingen van 2023, maar op haar tweede album EELS laat de band uit Texas horen dat het in alle opzichten nog veel beter kan
When Horses Would Run van Being Dead was vorig jaar misschien niet over de hele linie raak, maar er stonden een ruime handvol geweldige songs op het debuutalbum van de Amerikaanse band. Op het album nam Being Dead je vooral mee terug naar de late jaren 60, al waagde geen enkele band zich destijds aan de bijzondere mix van invloeden in de muziek van Being Dead. De mix van onder andere psychedelica en garagerock keert terug op het deze week verschenen EELS, waarop Being Dead haar geluid heeft geperfectioneerd. Dat deed de band niet alleen, want niemand minder dan John Congleton produceerde het album. Het levert een album op waar je alleen maar heel vrolijk van kunt worden.

De Amerikaanse band Being Dead debuteerde vorig jaar zomer zeer verdienstelijk met het hopeloos verslavende When Horses Would Run. De band uit Austin, Texas, vermengde op haar debuutalbum op inventieve maar ook zeer aanstekelijke wijze invloeden uit met name de 60s psychedelica, girlpop, surfrock en garagerock. 

When Horses Would Run leek direct afkomstig uit de Summer of Love en combineerde een lekker gruizig gitaargeluid met onweerstaanbaar lekkere koortjes met een hoog The Mamas & The Papas of The Beach Boys gehalte. De songs van de Texaanse band waren soms wat aan de melige kant en rammelden af en toe misschien ook net wat te veel, maar When Horses Would Run bevatte ook een respectabel aantal 24-karaats popsongs met af en toe fascinerende wendingen. 

Het leverde een van de meest charmante debuutalbums van 2023 op, maar je vroeg je stiekem ook af hoe goed Being Dead zou zijn met net wat meer focus, wat minder meligheid en een producer van naam en faam. Het is een vraag die deze week wordt beantwoord met de release van het tweede album van Being Dead. 

Op EELS rammelt de muziek van Being Dead wat minder, is de meligheid die op het debuutalbum af en toe de kop op stak verdwenen en lijkt de band zich volledig bewust van de eigen kwaliteiten. Ook de producer van naam en faam kwam er, want EELS is geproduceerd door niemand minder dan John Congleton, een van de meest succesvolle producers van het afgelopen decennium en de man achter topalbums van onder andere Sleater-Kinney, Black Pumas, Regina Spektor, Angel Olsen, St. Vincent en vele anderen. 

Topproducer John Congleton heeft de scherpe randjes van het geluid van het debuutalbum van Being Dead verwijderd, maar heeft alle charme van het geluid van de Amerikaanse band behouden. Ook EELS bevat vooral invloeden uit de 60s psychedelica, girlpop, surfrock en garagerock en staat vol met onweerstaanbaar lekkere songs, die er stiekem ook nog wat andere invloeden bij slepen. 

Het zijn songs die klinken of The Mamas & The Papas zijn gevallen voor lekker gruizige garagerock, maar hun gevoel voor aanstekelijke popsongs niet zijn vergeten. EELS ligt in muzikaal opzicht in het directe verlengde van het debuutalbum van Being Dead, maar de band doet echt alles beter. 

De muziek op EELS klinkt nog steeds lekker ruw, maar John Congleton heeft er voor gezorgd dat het nergens uit de bocht vliegt. Ook de zang klinkt beter dan op het debuutalbum en met name de koortjes zijn hemeltergend mooi. Het debuutalbum van de band bevatte zoals gezegd al een aantal 24-karaats popsongs, maar op EELS zijn deze popsongs de norm. 

Alles klinkt geweldig, maar er zit ook heel veel vaart en energie en zeker ook plezier in de songs op het tweede album van Being Dead. EELS is ook nog eens een stuk veelzijdiger dan het debuutalbum. Being Dead durft op haar tweede album ook gas terug te nemen en te experimenteren met ingrediënten uit het heden, wat verrassend goed uitpakt. Het grootste deel van de tijd is het echter 1967 op EELS en verruil je de Nederlandse herfst voor de Californische zomer van de liefde. Being Dead propt 16 heerlijke songs in nog geen veertig minuten en hierna wil je alleen maar meer. Veel meer! Erwin Zijleman

De muziek van Being Dead is ook verkrijgbaar via de bandcamp van de Amerikaanse band: https://beingdead.bandcamp.com/album/eels.

Below A Massive Dark Land van Naima Bock is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (speckled dragon egg), 34,99 euro

CD, 17,99 euro

Naima Bock - Below A Massive Dark Land

De Britse muzikante Naima Bock heeft met Below A Massive Dark Land een album gemaakt dat het ene moment klinkt als een melancholisch folkalbum uit een ver verleden, maar het volgende moment alle kanten op schiet
Het debuutalbum van Naima Bock, het in 2022 verschenen Giant Palm, was al een zeer eigenzinnig album, maar op haar tweede album doet de Britse muzikante er nog een flinke schep bovenop. De instrumentatie van de tracks op Below A Massive Dark Land verschilt van verstild tot bijna bombastisch en blijft fascineren. Dat doen ook de bijzondere stem van Naima Bock en de bonte mix van invloeden die ze verwerkt in haar songs. Het levert een album op dat nauwelijks valt te vergelijken met albums van anderen of het moeten albums van de briljante Cate Le Bon zijn. Below A Massive Dark Land is zeker niet het makkelijkste album van het moment, maar wel een van de meest interessante.

De Britse muzikante Naima Bock maakte enige tijd deel uit van de eveneens Britse band Goat Girl, maar verliet deze band na de release van het debuutalbum om aan een solocarrière te beginnen. Het leverde in de zomer van 2022 het eerste soloalbum van Naima Bock op en ik vond Giant palm op zijn minst een interessant album. 

Dat lag deels aan de bijzondere stem van de Britse muzikante en deels aan de vele invloeden die Naima Bock verwerkte op haar debuutalbum. De stem van de Britse muzikante vond ik niet per se mooi, maar de zang op Giant Palm raakte me wel. Hetzelfde gold voor de songs die begonnen bij de rijke tradities van de Britse folk, maar vervolgens, mede geholpen door bijzondere klanken en arrangementen, meerdere kanten op schoten. 

Alle reden dus om uit te kijken naar het tweede album van Naima Bock en dat album is deze week verschenen. Below A Massive Dark Land is gestoken in een foeilelijke hoes en opent nog flink wat experimenteler dan Naima Bock liet horen op haar debuutalbum. De openingstrack van Below A Massive Dark Land begint met vrijwel alleen de stem van Naima Bock, maar die krijgt uiteindelijk gezelschap van bijzondere blazers en een harmonium, waarna het aan het eind van de track nog even los gaat met meerdere lagen vocalen en een heleboel instrumenten. 

Het is een openingstrack die het iedereen die de muziek van Naima Bock niet kent direct moeilijk maakt, maar iedereen die met Below A Massive Dark Land kennis maakt met de muziek van Naima Bock adviseer ik om even door te bijten. De tweede track op het album is met flink wat blazers en een wat conventionelere opbouw al een stuk toegankelijker en ook de stem van Naima Bock weet in deze track wat makkelijker te verleiden. 

Naima Bock heeft een behoorlijk expressieve en soms ook wat onvaste stem, die enerzijds herinnert aan Britse en Amerikaanse folkies uit het verleden, maar anderzijds flink eigenzinnig is. Het is een stem die niet bij iedereen in de smaak zal vallen, maar ik heb wel wat met de zang op Below A Massive Dark Land. 

Ik heb nog veel meer met de songs op het album, want vergeleken met het debuutalbum van Naima Bock zijn deze songs mooier en interessanter geworden. Het zijn songs die zich nog altijd voor een deel laten inspireren door folk uit het verre verleden, maar Naima Bock sleept er ook van alles bij op haar tweede album. Je hoort het onder andere in de bijzondere instrumentatie, waarin de saxofoon meer dan eens de hoofdrol speelt. 

Het zorgt voor een warm geluid, waarin de bijzondere stem van Naima Bock verrassend goed gedijt. Below A Massive Dark Land is, nog meer dan zijn voorganger, een album van uitersten. Naima Bock kan uit de voeten met redelijk spaarzaam ingekleurde en verrassend breekbare songs, maar kan ook enorm uitpakken met heel veel blazers, strijkers en een batterij andere instrumenten en of dat nog niet genoeg is ook met een flink koor, wat zeer uitbundig klinkende songs oplevert. 

De afwisselend sobere en bonte instrumentatie voorziet de songs van Naima Bock van een uniek eigen geluid, dat lastig in een hokje is te duwen en dat nog wat unieker wordt door de stem van de Britse muzikante. Ik zie Naima Bock niet direct een heel breed publiek aanspreken met het fascinerende Below A Massive Dark Land, maar de fijnproevers, die bijvoorbeeld de albums van Cate koesteren, kunnen vast ook wel wat met dit album. Erwin Zijleman

De muziek van Naima Bock is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://naimabock.bandcamp.com/album/below-a-massive-dark-land.

Below A Massive Dark Land van Naima Bock is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 34,99 euro

CD, 17,99 euro

Kelley Mickwee - Everything Beautiful

Het is ruim tien jaar stil geweest rond de Amerikaanse singer-songwriter Kelley Mickwee, maar met haar tweede album Everything Beautiful laat ze horen dat ze nog altijd geweldige Memphis soul maakt
De naam Kelley Mickwee zat ergens diep verstopt in het geheugen. Ik was zeer onder de indruk van haar debuutalbum, maar dat was inmiddels wel tien jaar oud. Gelukkig keert de Amerikaanse muzikante deze week terug en ook het tweede album van de inmiddels naar Austin uitgeweken singer-songwriter is uitstekend. Het is wederom een album waarop Kelley Mickwee de soul zoals die in de jaren 60 werd gemaakt in haar geboortestad Memphis eert. Dat doet ze met een aantal geweldige muzikanten en een aantal prima achtergrondvocalisten, maar Kelley Mickwee steelt zelf de show met haar geweldige stem. Kelley Mickwee is terug en dat is prachtig nieuws.

De Amerikaanse singer-songwriter Kelley Mickwee bracht net iets meer dan tien jaar geleden haar debuutalbum You Used To Live Here uit. Op dit album imponeerde de muzikante uit Memphis, Tennessee, met een opwindende mix van country en soul zoals die in Memphis decennia geleden al werd gemaakt. 

Mede door de geweldige en heerlijk soulvolle stem van de Amerikaanse muzikante dook het debuutalbum van Kelley Mickwee aan het einde van 2014 op in mijn jaarlijstje, maar hierna werd het helaas stil. Kelley Mickwee maakte in 2018 nog wel een mini-album met twee andere muzikanten en sindsdien verscheen af en toe nog een losse track, maar de echte opvolger van het zo indrukwekkende You Used To Live Here bleef helaas uit. 

Tot deze week dan, want tussen de nieuwe albums van deze week vond ik Everything Beautiful. Kelley Mickwee heeft Memphis inmiddels verruild voor Austin, Texas, waar het nieuwe album werd opgenomen. Dit album kwam er niet zonder slag of stoot, maar nadat Kelley Mickwee de juiste muzikanten had gevonden en een studio kon betalen stond alles in slechts drie dagen op de band. 

De Amerikaanse muzikante heeft Memphis misschien achter zich gelaten als thuisbasis, maar alles op Everything Beautiful ademt de sfeer van de stad die zo’n grote rol heeft gespeeld in de Amerikaanse muziekgeschiedenis en waar bijvoorbeeld het geweldige Dusty In Memphis van Dusty Springfield werd opgenomen. Everything Beautiful van Kelley Mickwee is in muzikaal opzicht niet eens zo heel ver verwijderd van die klassieker uit de jaren 60. 

De muzikanten die naar de studio in Austin kwamen slagen er in om een fraai vintage jaren 60 soulgeluid neer te zetten. Het is een soulgeluid waarin de piano, het orgel en gitaren domineren en waarin de prachtige bijdragen van flink wat achtergrondvocalisten sfeerbepalend zijn. 

Everything Beautiful lijkt in muzikaal opzicht zo weggelopen uit de jaren 60 en ook qua zang had het album niet misstaan tijdens de hoogtijdagen van de Memphis soul. Kelley Mickwee maakte op haar inmiddels tien jaar oude debuutalbum al indruk als zangeres, maar haar stem is het afgelopen decennium verder gerijpt en komt met nog meer emotie en doorleving uit de speakers. 

De geweldige achtergrondzangers en -zangeressen die zijn te horen op Everything Beautiful halen de noten uit hun tenen en versterken de toch al zo overtuigende zang van Kelley Mickwee. Everything Beautiful heeft soms een aangenaam lome sfeer, maar de band speelt af en toe ook de pannen van het dak, waarna de zang er nog een schepje bovenop doet. 

Omdat Kelley Mickwee op haar nieuwe album nadrukkelijk teruggrijpt op de Memphis soul uit een tijd waarin ze nog niet eens geboren was, moet haar album concurreren met muziek uit deze tijd, maar door de geweldige productie van Everything Beautiful en het vele vocale en muzikale vuurwerk, waaronder echt prachtig gitaarwerk, wordt het tweede album van Kelley Mickwee bij mij nog niet verdreven door Memphis soulalbums uit de oude doos. 

Natuurlijk hebben we veel te lang moeten wachten op het tweede album van Kelley Mickwee, maar Everything Beautiful is wat mij betreft een zeer waardig opvolger van het inmiddels vergeten, maar nog altijd uitstekende You Used To Live Here. Erwin Zijleman

Mickey Guyton - House On Fire

Mickey Guyton debuteerde drie jaar geleden zeer succesvol en brengt nu een prima tweede album uit, dat laat horen dat Beyoncé echt niet de enige zwarte muzikante is die uit de voeten kan met countrymuziek
Ik heb een enorm zwak voor goed gemaakte countrypop, maar dan bij voorkeur wel countrypop waarin invloeden uit de country het winnen van invloeden uit de pop. Dat is het geval in een aantal songs op House On Fire van Mickey Guyton, maar in veel songs op het album slaat de balans wat door richting pop met een flinke dosis soul. Mickey Guyton schaarde zich een paar jaar geleden onder de groten binnen de countrypop en consolideert deze positie met het knap gemaakte House On Fire. Het is misschien een wat glad en naar mainstream neigend album, maar Mickey Guyton is een uitstekende zangeres en verstopt stiekem toch wat country in haar soulvolle popsongs.

Toen Beyoncé eerder dit jaar het album Cowboy Carter uitbracht werd in de media met grote regelmaat benadrukt dat het volkomen uniek was dat een zwarte zangeres countrymuziek maakte. Dat is echt grote onzin. Zwarte muzikanten en countrymuziek gaan al vele decennia goed samen en ook zwarte muzikanten van naam en faam maakten in het verleden countryalbums, onder wie bijvoorbeeld Tina Turner. 

De geschiedenis van zwarte muzikanten in de countrymuziek is prachtig vastgelegd in het zeer lezenswaardige boek My Black Country van Alice Randall, maar ook iedereen die naar de country hitlijsten van de afgelopen jaren kijkt kan zien dat Beyoncé echt niet de enige zwarte muzikante is die succesvol is met countrymuziek. Zo was het in 2021 verschenen debuutalbum Remember By Name van Mickey Guyton zeer succesvol en dit album was naar mijn mening meer country dan Cowboy Carter van Beyoncé, waar ik ook maanden na de release overigens nog niet veel in hoor. 

Mickey Guyton heeft deze week haar tweede album uitgebracht en ook op House On Fire verwerkt de van oorsprong Texaanse muzikante flink wat invloeden uit de countrymuziek. Het is een album dat het moet doen met een fractie van de aandacht die Beyoncé eerder dit jaar kreeg bij de release van haar countryalbum. Nu is Mickey Guyton natuurlijk geen Beyoncé, maar voor een muzikante die meerdere Grammy’s kreeg voor haar debuutalbum, vind ik de aandacht voor House On Fire vooralsnog opvallend mager. Ik heb dan ook maar weinig informatie over het album, maar heb natuurlijk wel de muziek. 

House On Fire is een album dat niet direct in de smaak zal vallen bij liefhebbers van traditionele countrymuziek. Mickey Guyton maakt op House On Fire countrypop met een kleine letter c en een hoofdletter P. Invloeden uit de country spelen een rol in vrijwel alle songs op het album, maar invloeden uit de soul, de R&B en de pop spelen meestal een minstens even belangrijke rol in de songs van de muzikante uit Nashville. 

De songs met slechts een minimale hoeveelheid invloeden uit de countrymuziek spreken mij persoonlijk wat minder aan, al zijn het songs die niet hebben te klagen over aanstekelijke refreinen en soulvolle klanken. Het zijn bovendien songs die laten horen dat Mickey Guyton een uitstekende zangeres is met flink wat soul in haar stem. 

Wanneer invloeden uit de countrymuziek een belangrijkere rol spelen in de songs op House On Fire is het een album dat veel beter aansluit op het soort countrypop waar ik een zwak voor heb. Er staan flink wat van dit soort songs op House On Fire, dat alles bij elkaar genomen absoluut een countrypop album mag worden genoemd. 

Ondanks de voorlopig schamele hoeveelheid aandacht voor het album kan het haast niet anders dat Mickey Guyton ook met haar tweede album hoge ogen gaat gooien in de Verenigde Staten. Haar kansen in Europa schat ik net wat lager in. House On Fire is zonder enige twijfel een goed gemaakt album van een uitstekende zangeres, maar het zal voor Europese liefhebbers van countrymuziek in het algemeen of countrypop in het bijzonder waarschijnlijk wat teveel mainstream klinken. Dat was drie jaar geleden overigens ook mijn mening over het debuutalbum van Mickey Guyton en dat album ben ik uiteindelijk toch zeer gaan waarderen. Reden genoeg om ook House On Fire niet te vroeg af te schrijven. Erwin Zijleman