The Bird And The Bee - Ray Guns Are Not Just the Future
Inara George is de dochter van de dit jaar al weer dertig jaar geleden overleden Little Feat zanger Lowell George. Hoewel ze de popmuziek met de paplepel kreeg ingegoten, ambieerde Inara George lange tijd geen carrière in de popmuziek. Pas op haar 31e debuteerde ze met het ijzersterke All Rise; een hele sterke singer-songwriter plaat die afwisselend deed denken aan Aimee Mann, Suzanne Vega en Beth Orton. Het leek het begin van een mooie carrière als soloartiest, maar Inara George bleek meerdere ijzers in het vuur te hebben. In 2007 verscheen het debuut van The Bird And The Bee; een samenwerking tussen Inara George en multi-instrumentalist en producer Greg Kurstin. Op het debuut van The Bird And The Bee werden de prachtige vocalen van Inara George gecombineerd met een gevarieerd en zowel authentiek als eigentijds klinkend klankentapijt met invloeden uit de tropicalia, psychedelica, chamber pop, jazz, bossa nova, lounge, elektronica en Franse pop. Een aangename, maar vooral ook intrigerende plaat die steeds weer nieuwe dingen liet horen. Vorig jaar maakte Inara George samen met familievriend Van Dyke Parks het hele mooie An Invitation (een plaat met jazzy popmuziek uit vervlogen tijden), maar nu is het weer tijd voor een nieuwe plaat met Greg Kurstin (die overigens ook de nieuwe plaat van Lily Allen produceerde en bovendien meeschreef aan een aantal van de songs op deze plaat). Ray Guns Are Not Just the Future borduurt voort op het debuut van de band, maar klinkt toch duidelijk anders. Gebleven zijn de prachtige en veelzijdige stem van Inara George en het avontuurlijke klankentapijt van Greg Kurstin, maar in dit klankentapijt zijn net wat andere invloeden hoorbaar. Ray Guns Are Not Just the Future flirt wat nadrukkelijker met de dansvloer en doet hiernaast wat vaker een poging om Burt Bacharach naar de kroon te steken. Net als zijn voorganger is Ray Guns Are Not Just the Future een gevarieerde en niet altijd even makkelijk te doorgronden plaat die desondanks eenvoudig weet te verleiden. Een plaat die met één been in het verleden en met één been in de toekomst staat en opvalt door muzikale inventiviteit en hoogstaande vocalen. Het schijnt de komende weken weer flink koud te worden, maar dankzij de zwoele klanken op Ray Guns Are Not Just the Future hou ik het lekker warm. Erwin Zijleman
Inara George is de dochter van de dit jaar al weer dertig jaar geleden overleden Little Feat zanger Lowell George. Hoewel ze de popmuziek met de paplepel kreeg ingegoten, ambieerde Inara George lange tijd geen carrière in de popmuziek. Pas op haar 31e debuteerde ze met het ijzersterke All Rise; een hele sterke singer-songwriter plaat die afwisselend deed denken aan Aimee Mann, Suzanne Vega en Beth Orton. Het leek het begin van een mooie carrière als soloartiest, maar Inara George bleek meerdere ijzers in het vuur te hebben. In 2007 verscheen het debuut van The Bird And The Bee; een samenwerking tussen Inara George en multi-instrumentalist en producer Greg Kurstin. Op het debuut van The Bird And The Bee werden de prachtige vocalen van Inara George gecombineerd met een gevarieerd en zowel authentiek als eigentijds klinkend klankentapijt met invloeden uit de tropicalia, psychedelica, chamber pop, jazz, bossa nova, lounge, elektronica en Franse pop. Een aangename, maar vooral ook intrigerende plaat die steeds weer nieuwe dingen liet horen. Vorig jaar maakte Inara George samen met familievriend Van Dyke Parks het hele mooie An Invitation (een plaat met jazzy popmuziek uit vervlogen tijden), maar nu is het weer tijd voor een nieuwe plaat met Greg Kurstin (die overigens ook de nieuwe plaat van Lily Allen produceerde en bovendien meeschreef aan een aantal van de songs op deze plaat). Ray Guns Are Not Just the Future borduurt voort op het debuut van de band, maar klinkt toch duidelijk anders. Gebleven zijn de prachtige en veelzijdige stem van Inara George en het avontuurlijke klankentapijt van Greg Kurstin, maar in dit klankentapijt zijn net wat andere invloeden hoorbaar. Ray Guns Are Not Just the Future flirt wat nadrukkelijker met de dansvloer en doet hiernaast wat vaker een poging om Burt Bacharach naar de kroon te steken. Net als zijn voorganger is Ray Guns Are Not Just the Future een gevarieerde en niet altijd even makkelijk te doorgronden plaat die desondanks eenvoudig weet te verleiden. Een plaat die met één been in het verleden en met één been in de toekomst staat en opvalt door muzikale inventiviteit en hoogstaande vocalen. Het schijnt de komende weken weer flink koud te worden, maar dankzij de zwoele klanken op Ray Guns Are Not Just the Future hou ik het lekker warm. Erwin Zijleman