The Derek Trucks Band - Already Free
Derek Trucks viert dit jaar pas zijn dertigste verjaardag, maar de Amerikaanse gitarist heeft inmiddels een rijk muzikaal leven achter zich. Als brugklasser stond hij al op het podium met The Allman Brothers Band (waarin zijn oom Butch drumde) en als puber speelde hij met grootheden als Bob Dylan en Stephen Stills. Inmiddels heeft Derek Trucks al weer een jaar of vijftien zijn eigen band: The Derek Trucks Band. Een weinig fantasievolle naam voor een band die het afgelopen decennium een aantal weergaloze platen heeft gemaakt, waarvan het uit 2006 stammende Songlines tot dusver met afstand de beste was. Met het nu verschenen Already Free bewijst The Derek Trucks Band echter dat het nog altijd beter kan. Already Free is de meest intieme plaat die The Derek Trucks Band tot dusver heeft gemaakt, maar gelukkig gaat dit geen moment ten koste van het muzikale vuurwerk waarin de band tot dusver grossiert. Ook op Already Free toont Derek Trucks zich weer een briljant slide-gitarist en ook de rest van de band stijgt op deze nieuwe plaat naar grote hoogten. In muzikaal opzicht is er niet eens zoveel verandert. Ook Already Free put weer vooral uit de rijke historie van de bluesrock, maar weeft hier op buitengewoon knappe wijze invloeden uit de jazz, soul, funk, rock en oosterse muziek doorheen. Het is nog altijd muziek die improviseren en soleren niet schuwt, zonder dat dit resulteert in eindeloos gesoleer of geïmproviseer. Bijgestaan door een aantal muzikale vrienden, onder wie zijn vrouw Susan Tedeschi en een flinke blazerssectie, werkt Derek Trucks zich met zijn band op gloedvolle, geïnspireerde en buitengewoon competente wijze door een aantal covers en eigen songs heen. Songs die niet alleen overlopen van muzikaal vakmanschap, maar ook nog eens buitengewoon lekker in het gehoor liggen. Already Free is een plaat die je steeds weer nieuwe dingen laat horen en eigenlijk alleen maar beter wordt. Een wereldplaat van een band die de criticasters van dit soort muziek wederom op imponerende wijze de mond snoert. Erwin Zijleman
Derek Trucks viert dit jaar pas zijn dertigste verjaardag, maar de Amerikaanse gitarist heeft inmiddels een rijk muzikaal leven achter zich. Als brugklasser stond hij al op het podium met The Allman Brothers Band (waarin zijn oom Butch drumde) en als puber speelde hij met grootheden als Bob Dylan en Stephen Stills. Inmiddels heeft Derek Trucks al weer een jaar of vijftien zijn eigen band: The Derek Trucks Band. Een weinig fantasievolle naam voor een band die het afgelopen decennium een aantal weergaloze platen heeft gemaakt, waarvan het uit 2006 stammende Songlines tot dusver met afstand de beste was. Met het nu verschenen Already Free bewijst The Derek Trucks Band echter dat het nog altijd beter kan. Already Free is de meest intieme plaat die The Derek Trucks Band tot dusver heeft gemaakt, maar gelukkig gaat dit geen moment ten koste van het muzikale vuurwerk waarin de band tot dusver grossiert. Ook op Already Free toont Derek Trucks zich weer een briljant slide-gitarist en ook de rest van de band stijgt op deze nieuwe plaat naar grote hoogten. In muzikaal opzicht is er niet eens zoveel verandert. Ook Already Free put weer vooral uit de rijke historie van de bluesrock, maar weeft hier op buitengewoon knappe wijze invloeden uit de jazz, soul, funk, rock en oosterse muziek doorheen. Het is nog altijd muziek die improviseren en soleren niet schuwt, zonder dat dit resulteert in eindeloos gesoleer of geïmproviseer. Bijgestaan door een aantal muzikale vrienden, onder wie zijn vrouw Susan Tedeschi en een flinke blazerssectie, werkt Derek Trucks zich met zijn band op gloedvolle, geïnspireerde en buitengewoon competente wijze door een aantal covers en eigen songs heen. Songs die niet alleen overlopen van muzikaal vakmanschap, maar ook nog eens buitengewoon lekker in het gehoor liggen. Already Free is een plaat die je steeds weer nieuwe dingen laat horen en eigenlijk alleen maar beter wordt. Een wereldplaat van een band die de criticasters van dit soort muziek wederom op imponerende wijze de mond snoert. Erwin Zijleman