Adam Green - Minor Love
Noem de naam Adam Green en menigeen zal nog altijd beginnen over de muziek die hij aan het begin van dit Millennium maakte met The Moldy Peaches. Waar de rammelende anti-folk van The Moldy Peaches eigenlijk maar één album mee ging, heeft de solocarrière van Adam Green inmiddels al een handvol prima platen opgeleverd. Het zijn platen die mijlenver zijn verwijderd van de band die inmiddels tot Adam Greens’s jeugdzonden mag worden gerekend en hebben hem geschaard onder de nakomelingen van singer-songwriters als Leonard Cohen, Lee Hazlewood, Johnny Cash en Scott Walker. Ook Minor Love opent weer met een track die zo lijkt weggelopen uit een heel ver verleden en laat horen dat Adam Green zich de afgelopen jaren heeft ontwikkeld tot een getalenteerd storyteller en crooner. Het blijft waarschijnlijk even schrikken voor iedereen die hevig terugverlangt naar de muziek die Green in zijn hele jonge jaren maakte, maar voor iedereen die zijn vorige platen kon waarderen is ook Minor Love weer een prima plaat. De songs op Minor Love vallen bijna allemaal in de categorie “bittersweet”. In muzikaal opzicht is het over het algemeen honingzoet, maar op hetzelfde moment loopt het over van melancholie. De meeste songs op Minor Love lijken zo weggelopen uit de jaren 60, maar wanneer Adam Green zijn nostalgische gevoelens wat laat varen, raakt Minor Love net zo makkelijk aan het recente werk van Lou Reed, Richard Hawlings of Nick Cave. De criticus zal waarschijnlijk melden dat het allemaal wel erg gezapig en eenvormig klinkt. Kritiek die maar ten dele terecht is. De meeste songs op Minor Love kabbelen inderdaad aangenaam voort, maar hebben ook een onderlaag die wel degelijk iets met je doet wanneer je je er voor open stelt. Bovendien heeft ook Minor Love zijn muzikale uitstapjes, ook al zijn ze dit keer beperkt in aantal. In twee tracks wijkt Adam Green echter af van de gebaande paden en experimenteert hij met een mix van gruizige lo-fi en garagerock. Het is muziek die heel voorzichtig raakt aan die van The Moldy Peaches, waarmee de cirkel weer rond is. Het doe nu al weer uitzien naar de volgende plaat van Adam Green, al kan Minor Love voorlopig nog wel even mee. Erwin Zijleman
Noem de naam Adam Green en menigeen zal nog altijd beginnen over de muziek die hij aan het begin van dit Millennium maakte met The Moldy Peaches. Waar de rammelende anti-folk van The Moldy Peaches eigenlijk maar één album mee ging, heeft de solocarrière van Adam Green inmiddels al een handvol prima platen opgeleverd. Het zijn platen die mijlenver zijn verwijderd van de band die inmiddels tot Adam Greens’s jeugdzonden mag worden gerekend en hebben hem geschaard onder de nakomelingen van singer-songwriters als Leonard Cohen, Lee Hazlewood, Johnny Cash en Scott Walker. Ook Minor Love opent weer met een track die zo lijkt weggelopen uit een heel ver verleden en laat horen dat Adam Green zich de afgelopen jaren heeft ontwikkeld tot een getalenteerd storyteller en crooner. Het blijft waarschijnlijk even schrikken voor iedereen die hevig terugverlangt naar de muziek die Green in zijn hele jonge jaren maakte, maar voor iedereen die zijn vorige platen kon waarderen is ook Minor Love weer een prima plaat. De songs op Minor Love vallen bijna allemaal in de categorie “bittersweet”. In muzikaal opzicht is het over het algemeen honingzoet, maar op hetzelfde moment loopt het over van melancholie. De meeste songs op Minor Love lijken zo weggelopen uit de jaren 60, maar wanneer Adam Green zijn nostalgische gevoelens wat laat varen, raakt Minor Love net zo makkelijk aan het recente werk van Lou Reed, Richard Hawlings of Nick Cave. De criticus zal waarschijnlijk melden dat het allemaal wel erg gezapig en eenvormig klinkt. Kritiek die maar ten dele terecht is. De meeste songs op Minor Love kabbelen inderdaad aangenaam voort, maar hebben ook een onderlaag die wel degelijk iets met je doet wanneer je je er voor open stelt. Bovendien heeft ook Minor Love zijn muzikale uitstapjes, ook al zijn ze dit keer beperkt in aantal. In twee tracks wijkt Adam Green echter af van de gebaande paden en experimenteert hij met een mix van gruizige lo-fi en garagerock. Het is muziek die heel voorzichtig raakt aan die van The Moldy Peaches, waarmee de cirkel weer rond is. Het doe nu al weer uitzien naar de volgende plaat van Adam Green, al kan Minor Love voorlopig nog wel even mee. Erwin Zijleman