Charlene - Charlene
Het eerste seizoen van Idols (2002-2003) heb ik redelijk goed gevolgd, maar hierna ben ik heel snel afgehaakt. Van het laatste Idols seizoen (2007-2008) heb ik volgens mij helemaal niets gezien en de naam Charlene deed bij mij dan ook geen belletje rinkelen. Charlene (Meulenberg) werd uiteindelijk derde en liep hierdoor een platencontract bij een major mis. “Elk nadeel heb zijn voordeel” zei Johan Cruijff ooit eens en ook in dit geval is deze wijsheid weer van toepassing. Charlene kwam immers niet terecht bij een major, maar kreeg een contract bij het kleine Nederlandse Dox Records, dat de afgelopen jaren stevig aan de weg timmerde met platen van onder andere Benny Sings, Giovanca, New Cool Collective en Wouter Hamel. Charlene kon bij Dox de plaat maken die ze wilde maken; een luxe die voor de meeste Idols winnaars niet was weggelegd. Het onlangs verschenen titelloze debuut is zoals gezegd mijn eerste kennismaking met Charlene en het is een kennismaking die flink wat indruk heeft gemaakt. Het samen met enkele andere leden van de Dox-familie gemaakte debuut van Charlene is een frisse en sprankelende plaat met songs vol invloeden uit de soul, funk, pop en r&b. De muziek van Charlene citeert nadrukkelijk uit de soul en funk uit de jaren 70 en 80 en doet mij regelmatig denken aan de muziek die werd gemaakt door een aantal van de protegees van Prince (waarvan alleen Jill Jones me overigens enigszins is bijgebleven) en natuurlijk door Prince zelf. Vergeleken met de protegees van Prince doet Charlene nadrukkelijker haar eigen ding en bovendien is ze een veel betere zangeres, die zich vast in de warme belangstelling van het genie uit Minneapolis zou mogen verheugen als hij nog net zo actief en alert zou zijn als gedurende de jaren 80. Charlene, die al op jonge leeftijd toetrad tot een gospelkoor, manifesteert zich op haar debuut als een geweldige zangeres, die niet alleen veel soul en power in haar stem kan leggen, maar ook steeds weer net iets anders kan klinken, wat een veelzijdige en veelkleurige plaat oplevert. Het debuut van Charlene staat in muzikaal opzicht als een huis, is fraai geproduceerd en bevat aanstekelijke songs die lekker blijven hangen en die bovendien aan kracht winnen als je ze vaker hoort, maar Charlene’s stem is uiteindelijk toch haar sterkste wapen. Het levert een plaat op die in het genre waarin Charlene opereert niet onder doet voor die van de internationale concurrentie, wat mogelijkheden moet bieden. Iedereen die Charlene nog altijd associeert met Idols (dat Charlene op basis van haar op dit debuut tentoon gespreide kwaliteiten met twee vingers in de neus had moeten kunnen winnen), moet deze associatie maar zo snel mogelijk vergeten, want met haar debuut overstijgt Charlene het Idols niveau vele malen. Charlene heeft een kwalitatief hoogstaande plaat afgeleverd die niet alleen doet uitzien naar de lente, maar die bovendien naar veel en veel meer smaakt. Erwin Zijleman
Het eerste seizoen van Idols (2002-2003) heb ik redelijk goed gevolgd, maar hierna ben ik heel snel afgehaakt. Van het laatste Idols seizoen (2007-2008) heb ik volgens mij helemaal niets gezien en de naam Charlene deed bij mij dan ook geen belletje rinkelen. Charlene (Meulenberg) werd uiteindelijk derde en liep hierdoor een platencontract bij een major mis. “Elk nadeel heb zijn voordeel” zei Johan Cruijff ooit eens en ook in dit geval is deze wijsheid weer van toepassing. Charlene kwam immers niet terecht bij een major, maar kreeg een contract bij het kleine Nederlandse Dox Records, dat de afgelopen jaren stevig aan de weg timmerde met platen van onder andere Benny Sings, Giovanca, New Cool Collective en Wouter Hamel. Charlene kon bij Dox de plaat maken die ze wilde maken; een luxe die voor de meeste Idols winnaars niet was weggelegd. Het onlangs verschenen titelloze debuut is zoals gezegd mijn eerste kennismaking met Charlene en het is een kennismaking die flink wat indruk heeft gemaakt. Het samen met enkele andere leden van de Dox-familie gemaakte debuut van Charlene is een frisse en sprankelende plaat met songs vol invloeden uit de soul, funk, pop en r&b. De muziek van Charlene citeert nadrukkelijk uit de soul en funk uit de jaren 70 en 80 en doet mij regelmatig denken aan de muziek die werd gemaakt door een aantal van de protegees van Prince (waarvan alleen Jill Jones me overigens enigszins is bijgebleven) en natuurlijk door Prince zelf. Vergeleken met de protegees van Prince doet Charlene nadrukkelijker haar eigen ding en bovendien is ze een veel betere zangeres, die zich vast in de warme belangstelling van het genie uit Minneapolis zou mogen verheugen als hij nog net zo actief en alert zou zijn als gedurende de jaren 80. Charlene, die al op jonge leeftijd toetrad tot een gospelkoor, manifesteert zich op haar debuut als een geweldige zangeres, die niet alleen veel soul en power in haar stem kan leggen, maar ook steeds weer net iets anders kan klinken, wat een veelzijdige en veelkleurige plaat oplevert. Het debuut van Charlene staat in muzikaal opzicht als een huis, is fraai geproduceerd en bevat aanstekelijke songs die lekker blijven hangen en die bovendien aan kracht winnen als je ze vaker hoort, maar Charlene’s stem is uiteindelijk toch haar sterkste wapen. Het levert een plaat op die in het genre waarin Charlene opereert niet onder doet voor die van de internationale concurrentie, wat mogelijkheden moet bieden. Iedereen die Charlene nog altijd associeert met Idols (dat Charlene op basis van haar op dit debuut tentoon gespreide kwaliteiten met twee vingers in de neus had moeten kunnen winnen), moet deze associatie maar zo snel mogelijk vergeten, want met haar debuut overstijgt Charlene het Idols niveau vele malen. Charlene heeft een kwalitatief hoogstaande plaat afgeleverd die niet alleen doet uitzien naar de lente, maar die bovendien naar veel en veel meer smaakt. Erwin Zijleman