Various - We Are Only Riders: The Jeffrey Lee Pierce Sessions Project
Het is dit jaar al weer 14 jaar geleden dat Jeffrey Lee Pierce, bij leven vooral bekend als zanger van de legendarische band The Gun Club, op slechts 37-jarige leeftijd overleed. Of er ooit eerder een Tribute album ter ere van Jeffrey Lee Pierce is gemaakt weet ik eerlijk gezegd niet, maar met We Are Only Riders: The Jeffrey Lee Pierce Sessions Project krijgt hij direct een hele mooie. We Are Only Riders wijkt flink af van het standaard format dat voor dit soort platen wordt gebruikt. Op We Are Only Riders vinden we immers niet de grootste successen van The Gun Club, maar materiaal dat tot dusver nog niet was uitgebracht. De basis wordt gevormd door songs die Jeffrey Lee Pierce na het uiteenvallen van The Gun Club schreef met Gun Club bassist Cypress Grove. De laatste vond bij het opruimen van zijn zolder een cassettebandje met ruwe demo opnamen van dit materiaal en besloot er iets mee te doen. Een kopie van de opnamen werd aan een aantal muzikanten toegestuurd, waaronder grote namen als Nick Cave, Mark Lanegan, Deborah Harry (Jeffrey Lee Pierce’s jeugheld; Pierce was zelfs enige tijd voorzitter van de officiële Blondie fanclub), Lydia Lunch en voormalig 16 Horsepower zanger David Eugene Edwards. Iedereen kreeg het verzoek om er een track uit te pikken en deze vervolgens opnieuw op te nemen. Het resultaat is te horen op een buitengewoon fraaie Tribute plaat. Omdat alle betrokken muzikanten de track van hun eerste voorkeur op mochten nemen, wordt een aantal tracks twee of zelfs drie keer uitgevoerd. Op één of andere manier draagt dit alleen maar bij aan de kwaliteit van deze plaat, al is het maar vanwege de totaal andere invalshoeken en klankkleuren die worden gekozen. Prijsnummers zijn voor mij de aardedonkere tracks die zijn afgeleverd door Nick Cave en Mark Lanegan (beiden komen zowel solo als in een duet met respectievelijk Debbie Harry en Isobel Campbell voorbij), maar ook op geen van de andere tracks valt heel veel aan te merken. Omdat de stuk voor stuk prachtige en indringende songs nog niet eerder zijn uitgebracht en dus nog niet onsterfelijk zijn gemaakt door Jeffrey Lee Pierce zelf, is er geen enkele noodzaak om dicht bij de originelen te blijven, waardoor de verschillende muzikanten hun hart en ziel in hun vertolking kunnen leggen, wat dan ook gebeurt. Het levert een prachtige plaat op die de kwaliteiten van de tijdens zijn leven zwaar onderschatte Jeffrey Lee Pierce recht doet. Eindelijk gerechtigheid. Erwin Zijleman
Het is dit jaar al weer 14 jaar geleden dat Jeffrey Lee Pierce, bij leven vooral bekend als zanger van de legendarische band The Gun Club, op slechts 37-jarige leeftijd overleed. Of er ooit eerder een Tribute album ter ere van Jeffrey Lee Pierce is gemaakt weet ik eerlijk gezegd niet, maar met We Are Only Riders: The Jeffrey Lee Pierce Sessions Project krijgt hij direct een hele mooie. We Are Only Riders wijkt flink af van het standaard format dat voor dit soort platen wordt gebruikt. Op We Are Only Riders vinden we immers niet de grootste successen van The Gun Club, maar materiaal dat tot dusver nog niet was uitgebracht. De basis wordt gevormd door songs die Jeffrey Lee Pierce na het uiteenvallen van The Gun Club schreef met Gun Club bassist Cypress Grove. De laatste vond bij het opruimen van zijn zolder een cassettebandje met ruwe demo opnamen van dit materiaal en besloot er iets mee te doen. Een kopie van de opnamen werd aan een aantal muzikanten toegestuurd, waaronder grote namen als Nick Cave, Mark Lanegan, Deborah Harry (Jeffrey Lee Pierce’s jeugheld; Pierce was zelfs enige tijd voorzitter van de officiële Blondie fanclub), Lydia Lunch en voormalig 16 Horsepower zanger David Eugene Edwards. Iedereen kreeg het verzoek om er een track uit te pikken en deze vervolgens opnieuw op te nemen. Het resultaat is te horen op een buitengewoon fraaie Tribute plaat. Omdat alle betrokken muzikanten de track van hun eerste voorkeur op mochten nemen, wordt een aantal tracks twee of zelfs drie keer uitgevoerd. Op één of andere manier draagt dit alleen maar bij aan de kwaliteit van deze plaat, al is het maar vanwege de totaal andere invalshoeken en klankkleuren die worden gekozen. Prijsnummers zijn voor mij de aardedonkere tracks die zijn afgeleverd door Nick Cave en Mark Lanegan (beiden komen zowel solo als in een duet met respectievelijk Debbie Harry en Isobel Campbell voorbij), maar ook op geen van de andere tracks valt heel veel aan te merken. Omdat de stuk voor stuk prachtige en indringende songs nog niet eerder zijn uitgebracht en dus nog niet onsterfelijk zijn gemaakt door Jeffrey Lee Pierce zelf, is er geen enkele noodzaak om dicht bij de originelen te blijven, waardoor de verschillende muzikanten hun hart en ziel in hun vertolking kunnen leggen, wat dan ook gebeurt. Het levert een prachtige plaat op die de kwaliteiten van de tijdens zijn leven zwaar onderschatte Jeffrey Lee Pierce recht doet. Eindelijk gerechtigheid. Erwin Zijleman